Enkele taferelen die ik aanschouwde tijdens Parkway Drive op Rock Werchter

Van intieme vader-zoonmomentjes tot headbangende Tupac-fans: tijdens Parkway Drive viel er meer te beleven dan alleen maar muziek.

Met zijn stevige riffs en brullende frontman zou je de Australische metalcoregroep Parkway Drive sneller op Graspop dan op Werchter verwachten. Gelukkig beschikt de groep over genoeg stadionwaardige melodieën en aanstekelijke nummers om ook een minder langharig publiek te bekoren. Ik stond er bij en keek naar onderstaande tableaux vivants.

-De band komt op en er wordt meteen vuur afgestoken op het podium, een tafereel dat zich nog regelmatig gaat herhalen. Parkway Drive is duidelijk gekomen om de boel in vuur en vlam te zetten, en dat niet alleen met iets hardere muziek dan de Werchterweide gewend is.

-Twee mannen voor mij, waarvan ik veronderstel dat ze vader en zoon zijn, delen een intiem momentje door samen van de show te genieten. Zoonlief ziet eruit alsof het wel eens zijn eerste optreden ooit zou kunnen zijn.

-Frontman Winston McCall begint een beetje te rappen, alsof hij wil knipogen naar het eerste album van Slipknot. Het gaat hem beduidend minder goed af dan zijn gewoonlijke gebrul.

-Een man maakt zijn vriendin kordaat duidelijk dat als je de devil horns met je hand wil maken – je weet wel, het universele metalgebaar waarbij je je pink en wijsvinger uitsteekt – je duim naar binnen moet laten en niet naar buiten.

-McCall vraagt het publiek om met hun vuisten in de lucht te slaan en ‘hey’ te roepen, waardoor hun landgenoten AC/DC plots wel heel dichtbij komen.

-De vader en zoon die voor me staan nemen een selfie met het podium op de achtergrond. Wanneer ze die in de familiewhatsapp delen, overlegt zoon met vader of hij de devil horns-emoji aan het bericht moet toevoegen. Uiteindelijk beslissen ze van wel.

-McCall vraagt het publiek om op pathetische wijze ‘yeah yeah yeah’ mee te zingen, wat ik een beetje knullig vind. Uiteindelijk blijkt het niet om willekeurige woorden van bevestiging te gaan, maar om het refrein van een nummer dat de band zo meteen gaat inzetten.

-Het grote aantal Parkway Drive-shirts in het publiek verraadt dat de groep wel degelijk een publiekstrekker is, al zie ik ook iemand in een Tupac-shirt headbangen. Zulke taferelen kom je op Graspop minder snel tegen.

-Ik probeer op de schermen te lezen welke woorden McCall precies in zijn nek liet tatoeëren. Hopelijk lees ik het fout en staat er niet effectief ‘stinking, always stinking’.

-Nadat ik twee seconden weg kijk, ben ik in de war omdat er plots twee violistes en een celliste op het podium staan. Wanneer de band hun knarsende metalcoreriffs speelt met symfonische ondersteuning, neigt het me iets te veel naar Within Temptation en besluit ik de kitsch te ontvluchten door epic loaded fries te halen. Maar ik moet toegeven: voor de rest beviel de show van Parkway Drive me beter dan verwacht. Geen muziek waar ik thuis snel van zou genieten, maar de stadionrock-allures waren ideaal om een grote festivalweide te bespelen.