En plots kreeg Dienne een e-mail van Nicolás Jaar

Onze tip voor Horst Arts & Music Festival: Dienne, de Limburgse multi-instrumentalist die een plaat mocht uitbrengen op het label van Nicolás Jaar.

‘Gek, hé? Ik kan het nog steeds niet helemaal geloven.’

Ze bracht een soloplaat uit op Other People, het label van Nicolás Jaar, ging op tournee met Tamino en speelt op de hipste festivals in Europa: Eurosonic, Brdcst, Le Guess Who?, Rewire en later deze week Horst. Het gaat goed voor Dienne Bogaerts, tot voor kort vooral bekend van Lili Grace, het indiepopproject met haar zus Nelle. En dat allemaal dankzij een e-mail.

‘Zonder er veel over na te denken heb ik Nicolás Jaar op een avond een bedankje gestuurd. Zijn muziek, en dan vooral het album Cenizas, hebben me door de lockdowns gesleurd en erg geïnspireerd. Ik vertelde erbij dat ik ook muziek had gemaakt en stuurde hem een link. Ik heb niets te verliezen, dacht ik, hij gaat toch niet terugmailen.’

Maar hij mailde wel terug. Het resultaat is Addio, een innemende plaat over verlies waarop ze hobo, fluit en piano combineert met dreigende electronica, vervormde stemmen en samples. We spreken Dienne een week voor Rewire, het toonaangevende showcasefestival in Den Haag waar ze een paar weken geleden Nicolás Jaar heeft ontmoet, de man die alles heeft veranderd.

‘Ik ben nu al zenuwachtig’, zegt ze lachend terwijl ze van haar koffie drinkt. ‘Hij komt naar mijn set kijken en we gaan samen iets drinken. Mijn leven had er helemaal anders uitgezien als ik die avond niet dat mailtje naar hem had gestuurd. Dat de plaat uiteindelijk op zijn label is uitgekomen, de tour met Tamino, de festivalshows: ik had het allemaal zelfs niet in gedachten toen ik het album aan het maken was.’ (De zenuwachtigheid bleek overigens niet nodig: achteraf laat Dienne ons weten dat de ontmoeting een ‘magisch moment’ was en dat Jaar haar live ‘mind-blowing’ vond: ‘Ik weet niet hoe je het doet, maar it’s amazing’, zei hij.)

Wat had je wél in gedachten toen je Addio schreef?

Dienne: Drie jaar geleden, tijdens de lockdown van 2020, is mijn grootmoeder overleden. De regels waren toen nog heel streng: we mochten amper naar buiten, ik kon niet op bezoek bij mijn ouders en de begrafenis werd uitgezonden via een livestream. Ik heb afscheid nemen altijd al moeilijk gevonden, maar in een lockdown? Addio is ontstaan vanuit de nood om wat ik toen meemaakte neer te schrijven in muziek zodat ik het makkelijker zou kunnen verwerken. Als ik verdrietig ben, schrijf ik het ene nummer na het andere. Als ik muziek aan het maken ben, ben ik niet bezig met hoe ik het wil uitbrengen. Ik vind het al mooi dat ik die kronkels wat heb kunnen gladstrijken en dat de nummers er zijn.

Na het laatste nummer van mijn show in Milaan ben ik hard beginnen te wenen. Gelukkig houden Italianen van drama.

Het was bijna anders gelopen. Een vijftal jaar geleden wilde je stoppen met muziek maken.

Dienne: Ik vond het toen echt niet meer tof. ‘Ik wil hier gewoon niet zijn’, dacht ik telkens wanneer ik het repetitielokaal binnenstapte. Samen met Nelle ging ik op zoek naar de oorzaak. Toen we begonnen met ons project, meer dan tien jaar geleden, waren we heel enthousiast. Maar we waren ook nog heel jong, 18 en 20, en we wilden te veel aan de verwachtingen van anderen voldoen. We besloten daarop dat we voortaan alleen nog met ons twee zouden werken. We wilden weer schrijven zoals vroeger, op een therapeutische manier. Want ook dat deden we niet meer. We maakten gewoon liedjes, en dan nog het liefst over de liefde want ‘dat werkt het best’. Het resultaat van die ommekeer was ons debuutalbum Silhouette (2020), een plaat over het ongeluk van onze broer. Er stond geen enkele single op, maar het was wel het verhaal dat we wilden brengen. En opeens kregen we toch iets meer media-aandacht. Toen besefte ik: als je schrijft wat je écht wilt schrijven, heb je nooit verloren. Dat was een heel bevrijdende gedachte. Op Addio heb ik nog meer mijn goesting gedaan.

Op die plaat speel je hobo, het eerste instrument dat je leerde te beheersen. Lijkt me geen vanzelfsprekende keuze voor een zevenjarige.

Dienne: Nee. (lacht) Ik heb thuis nog video-opnames liggen van de concertjes die ik speelde toen ik klein was. Verschrikkelijk. Het lijkt alsof ik een eend aan het imiteren ben. (lacht) Je hebt een bepaalde techniek nodig om een mooie klank uit een hobo te krijgen. Ik heb daar heel lang voor moeten oefenen. Onlangs vertelde een hoboïst op Klara dat hobo spelen best ongezond voor je is. Je moet veel kracht op je kaken zetten. Ik begin er ook last van te ondervinden. Ik probeer mij live niet te overdoen en ook andere dingen in de set te steken. Anders houd je het niet vol.

Die andere dingen zijn bijvoorbeeld field recordings, zoals in Casa di Emma.

Dienne: In dat nummer hoor je moeke – mijn grootmoeder – bezig in de keuken. Field recordings leveren vaak interessante geluiden op om beats mee te maken. Het geeft een song meteen een unieke klank. Ik neem vaak op als ik aan het wandelen ben. Het gezang van vogeltjes is bijvoorbeeld perfect om te knippen en als cimbalen te gebruiken. (enthousiast) Wil je eens iets horen? Tijdens een wandeling in Hamburg op tournee met Tamino zagen we in een winkeltje een heel rare gitaar, met snaren die gespannen waren op een blok hout en die je met een soort van vork moest bespelen. (laat opname van drony gitaar horen)

Hoe ging die tournee?

Dienne: Goed! Ik had niet gedacht dat ik touren zo leuk zou vinden. Ik ben graag thuis en houd ervan om ’s avonds gezellig te koken, een taartje te bakken en een film te kijken. Ik was bang dat ik het niet fijn zou vinden om zo lang on the road te zijn. Maar het viel heel goed mee. Bovendien luistert het publiek van Tamino heel goed. De mensen waren elke avond al bijna voltallig aanwezig voor het voorprogramma. De show in Warschau was fantastisch. Je kon een speld horen vallen. Maar de meest intense show die ik heb gespeeld – een van de laatste van de tour – was in Milaan. Tijdens de soundcheck besefte ik plots wat er de laatste maanden allemaal gebeurd was. Dat de persoon die mij het meest heeft beïnvloed mij heeft teruggemaild, ik een plaat op zijn label mocht uitbrengen en met Tamino op tournee mocht. Na het laatste nummer van die show ben ik hard beginnen te wenen. Maar gelukkig houden Italianen van drama. (lacht) Die vonden dat allemaal geweldig.

***

Vrijdag 7 april, Rewire in Den Haag. Tien minuten voor Diennes show begint, staat er al een hoopje mensen te wachten aan de deuren van het Korzotheater. Het is muisstil in de zaal wanneer ze haar liveversie van Addio brengt. Ook het publiek van Dienne luistert goed.

En Nicolás Jaar? Die zit helemaal vooraan.