Drummer Vaague: ‘Iemand vertelde me eens dat ik op een octopus lijk als ik speel’

Percussionist Antoine ‘Vaague’ Pierre stelt op Fifty Lab zijn solodebuut voor. Met dank aan een nieuwe technologie en een documentaire over een weekdier.

‘De afgelopen vier weken heb ik zeker acht verschillende repertoires gespeeld.’

Het is ochtend en in een café in Sint-Gillis zit Antoine Pierre zijn verschillende projecten op te tellen. Hij speelt onder meer in het septet Urbex, Tom Barmans jazzcombo Taxiwars en Next.Ape, een cross-over van jazz en triphop. Sinds kort heeft hij er een project bij, Vaague, een solo-escapade waarmee hij, na twee ep’s – Vaague en From the Ashes –, nu een debuutalbum uitbrengt. Oktopus mekaniks zit op het kruispunt van jazz en electronica en slaat een brug tussen Bitches Brew en Kid A, Elvin Jones en Squarepusher. ‘Ik dacht al een tijdje na over een soloproject, maar ik wist niet wat ik precies wilde doen. Ik wist wél heel goed wat ik wilde vermijden. Het moest niet free en luidruchtig zijn. Ik wilde ook niets met loops. Ik wilde een eenmansband kunnen zijn.’

Antoine Pierre heeft lang gezocht naar de juiste formule. Door zijn drums op effectpedalen aan te sluiten, bijvoorbeeld – ‘dat was cool, maar niet echt een succes’. Of door keyboards toe te voegen – ‘daarvoor ben ik niet goed genoeg als toetsenist’. Het eerste zaadje van Vaague werd geplant toen hij in 2018 een YouTube-video ontdekte. ‘Enkele gasten hadden een soort sensoren op verschillende delen van een drumstel bevestigd, wat behoorlijk gekke resultaten opleverde. Maar de video had amper 3.700 views … Als het zo goed was, zou het door meer mensen bekeken zijn, dacht ik.’ Pierre stak toch vijftig euro in het crowdfundingprogramma, ‘gewoon om updates te ontvangen’. Op een dag kwam hij een videoclip tegen van de drummer van de experimentele groep Son Lux die uitlegde hoe de technologie in kwestie, ‘sensory percussion’, gebruikt moest worden. ‘Hij liet zien hoe hij, door op de snaredrum te tikken, een reverb kon creëren. En die kon aanzwellen of afnemen naarmate je verder of dichter bij de rand tikt.’ Hetzelfde met pianogeluiden, basgeluiden enzovoort.

‘Het was precies wat ik nodig had’, aldus Pierre. De drummer schafte het programma aan en toen de pandemie een paar maanden later uitbrak, maakte hij van de gelegenheid gebruik om zich onder te dompelen in de technologie. Zonder tutorials of instructies. ‘Intussen heb ik het onder de knie. Ik kan improviseren zoals ik wil tijdens concerten, met een ongeëvenaarde klankenrijkdom. Dat is nog steeds heel belangrijk voor mij. Natuurlijk had ik genoegen kunnen nemen met een band, en het publiek had dat misschien ook leuk gevonden. Maar dit systeem biedt, naast de ietwat nerderige uitdaging om alles live te creëren, een ander soort betrokkenheid.’

Dat werd duidelijk in de herfst van 2023 op het minifestival Sans Allure in Luik. ‘Een bijzondere show, want ook al woon ik al tien jaar in Brussel, Luik is nog steeds waar ik ben opgegroeid. En het publiek is er behoorlijk meedogenloos. Als het hen niet bevalt, laten ze dat snel weten.’ Eerst was het de beurt aan een rapper (Shaka Shams) en een punkband (Gros Cœur), daarna mocht Antoine Pierre zijn stoute schoenen aantrekken. Hij testte in Luik de nummers die hij een paar dagen eerder had bedacht. ‘Ik merkte dat het publiek op zijn honger was blijven zitten en met bloeddoorlopen wachtte op wat komen ging. (lacht)’ Bij het derde nummer ‘begonnen de mensen te dansen’. ‘Daarna ging het van kwaad naar erger. Hier moet ik iets mee doen, dacht ik.’

Een album maken, bijvoorbeeld. Zoals altijd nam Antoine Pierre het concert op. Met die basis trok hij naar de studio, waar hij de tracks herwerkte en registreerde. Het resultaat is een dozijn nummers met een jazzgevoel én een elektronisch randje, ergens tussen techno en drum-‘n-bass. ‘Ik heb veel referenties beluisterd en interviews gelezen om te begrijpen hoe die genres werken. Ik lanceerde ook een reeks covers op Instagram, genaamd Reworks (Pierre heeft onder meer Aphex Twin, Luke Vibert en DJ Rashad gecoverd, nvdr.) Dat had ik nodig. Want ook al kon ik die muziek technisch gezien spelen, ik vond het belangrijk om me die genres niet toe te eigenen zonder ze te kennen. Het moest legitiem zijn.’

Met Vaague is Antoine Pierre de eenmansband die hij altijd al wilde zijn. Als een octopus zit hij achter zijn drumstel, de armen en benen gespreid om de klanken te kunnen aansturen. De titel van zijn debuutalbum is niet voor niets Oktopus mekaniks. ‘Iemand vertelde me eens dat ik wat weg heb van een octopus als ik speel. Het lijkt alsof ik extra armen en benen heb die alle kanten op gaan. Het is bijna een soort choreografie.’ Dat is niet het enige dat Antoine Pierre met het weekdier gemeen heeft. Toen hij zich verdiepte in het leven van het dier, ontdekte hij op Netflix de film My Octopus Teacher. De documentaire vertelt het verhaal van de Zuid-Afrikaanse duiker Craig Foster die erin slaagde een relatie met een octopus op te bouwen. ‘Heel fascinerend. Octopussen zijn enorm nieuwsgierig. Ze verlaten steeds weer hun comfortzone om nieuw terrein te verkennen. En ook al zijn het een solitaire dieren, slagen ze erin om samen te werken met andere soorten. Dat spreekt me aan. (glimlacht)’