Dit waren de tien beste optredens van Rock Werchter 2023

Het doek is weer gevallen over Rock Werchter 2023! Van ouwe rotten tot jonge beloftes, van snoeiharde rock tot stomende reggaeton: dit vond Knack Focus de tien beste shows van de afgelopen vier dagen.

Rosalía (The Barn, zondag)

Rosalía bracht een totaalspektakel waarin overweldigende show en spannende muziek samenkwamen, met een hoofdrol voor stomende, eigenwijze reggaeton. Eigenlijk had de Spaanse deze Werchterditie absoluut geen concurrentie om met de titel van ‘spannendste optreden’ naar huis te gaan. Dat ze constant dacht dat ze in Brussel was, zien we met heel veel plezier door de vingers. (TC)

Iggy Pop (The Barn, donderdag)

Hij mag dan al een kwajongen van 76 zijn, de gehavende punklegende liet het publiek alle hoeken van The Barn zien en deed dat met een set die de kracht had van een uppercut. Iggy Pop, half slangenmens, half neanderthaler, opereerde op het scherp van de snee en liet zich bijstaan door een strak spelende band, waarin ook enkele blazers figureerden. Het resultaat was een energieke én, vooral, onweerstaanbare ode aan het primitivisme. (DS)

Nova Twins (The Slope, zondag)

Het was de derde keer op amper een jaar tijd dat we Nova Twins aan het werk zagen, na eerdere shows op Pukkelpop en in de Botanique. Erg veel verrassingen kregen we niet voorgeschoteld. Opnieuw was Antagonist weer het hardste nummer op de setlist. Opnieuw kropen Love en South op afsluiter Choose Your Fighter in het publiek. Maar vooral: opnieuw was het van begin tot eind weer een feestje. Geef Nova Twins nog een paar jaar, en dan kunnen ze het aantal vrouwen op het hoofdpodium wellicht een boost geven. (TC)

Queens of the Stone Age (Main stage, zondag)

Na een veel te lange pauze, waarin frontman Josh Homme zich privé door de hel sleepte, hunkerden de Queens letterlijk naar het podium. Dat leidde tot een verschroeiende én emotionele set die afklokte op een uur en drie kwartier. Het concert was één lange liefdesverklaring aan het publiek, dat de groep boven zichzelf uit deed stijgen. Wie daarna nog niet besefte dat door luide gitaren aangestuurde rock-‘n-roll springlevend is, was rijp voor het doveninstituut. (DS)

Touché Amoré (The Slope, zaterdag)

Dag drie van Werchte was op punkvlak een zooitje ongeregeld. Zowel het op nostalgie terende Xink als de circusact van Machine Gun Kelly leverden niet meteen af wat we van het genre verwachten. De explosieve riffs en rauwe emoties van Touché Amoré wisten daar rond valavond gelukkig nog verandering in te brengen, met een energieke show waarvan we niet verwacht hadden dat die zo goed zou uitpakken op een mainstream festival. (TC)

Red Hot Chili Peppers (Main stage, vrijdag)

De Californische rock- en punkfunkveteranen (veertig jaar op de teller!) bewezen in Werchter nog eens hoe vlotjes muzikaliteit en entertainment kunnen samengaan. De heren gaven blijk van energie, bevlogenheid, vakmanschap en speelplezier en manifesteerden zich als een vleesgeworden jukebox die de ene classic na de andere spuide. In ons slaatje blijven deze Chili Peppers altijd welkom. (DS) 

Fever Ray (Klub C, vrijdag)

Aanvankelijk werden de elektronische bassen iets te hard aangedikt, waardoor de mystieke electropop van Fever Ray wat in de geluidsbrij verdronk. Toen de mix in de tweede helft van de show gefixt werd, presenteerde Karin Dreijer en hun band echter een van de meest intrigerende feestjes van deze Werchtereditie. (TC)

Gabriels (The Barn, zondag)

Jazeker, Jacob Lusk was een even imposante als eccentrieke verschijning. Maar nog indrukwekkender was zijn androgyne, in old school soul en gospel gemarineerde stem, die beurtelings herinnerde aan Curtis Mayfield en Anohni. Samen met de overige Gabriels leidde deze ‘church boy’ uit L.A. een alternatieve  kerkdienst op de tonen van klassieke doowop en rhythm & blues. Retro? Niks retro. Dit was warmbloedige en meeslepende muziek voor het Hier en Nu. (DS) 

Amenra (The Barn, zondag)

Wie Amenra al meermaals aan het werk zag, kreeg weinig verrassingen voorgeschoteld. Alweer headbangden de heren plechtig terwijl de atmosferische zwart-witbeelden uit de projectie voor een zwaarmoedige sfeer zorgden. Dat het collectief erin slaagde om dat te doen werken op Rock Werchter, verdient echter een applausje. (TC)

Squid (Klub C, vrijdag)

Net zoals een inktvis over tien tentakels beschikt, stormt Squid in zijn songs meestal tien richtingen tegelijk uit. Het arty kwintet uit Bristol koos resoluut voor het experiment en boetseerde een auditieve wereld waarin alles op zijn kop stond. Want waarom zou je voor rechtlijnigheid kiezen als je ook zigzaggend door het leven kunt gaan? En waarom zou je jezelf regels opleggen, als chaos en artistieke vrijbuiterij zoveel leuker zijn? (DS)