Pukkelpop sluit zijn poorten en de rust keert terug naar Kiewit. Herbeleef hier het festival in tien hoogtepunten, en lees de rest van onze verslaggeving in ons dossier.
Gotu Jim
Tijdens de openingsavond staat Pukkelpop doorgaans in het teken van Belgische artiesten, maar het was een Nederlander die het meeste indruk wist te maken. Gotu Jim rapt over drugs en feestjes, maar belicht daarbij ook de schaduwkant en de donkere gevoelens die hij probeert weg te feesten. Daarbij surfte hij qua genres van hiphop naar sprankelende pop, met onderweg streepjes house en drum and bass.
’t Hof van Commerce
Voor West-Vlamingen is Limburg zowat de andere kant van de wereld, maar dat kon Mc Buzze en Flip Kowlier niet stoppen om de weide van Kiewit in te pakken. Met hun raps in hun eigen dialect en oldschool hiphpopbeats wisten ze in de vroege namiddag indruk te maken op het hoofdpodium. En je hoefde zelfs geen West-Vlaams te begrijpen om de sfeer te voelen.
Lip Critic
Kenners weten al langer dat je geen gitaren nodig hebt om razende muziek te maken. En voor de twijfelaars was er Lip Critic, een punkband met twee drummers, iemand aan de elektronica en een zanger die razend tekeer gaat alsof hij in een manische fase het einde van de wereld predikt. Bovendien was het ondanks het gebrek aan melodie ook nog eens verdomd dansbaar.
Backxwash
Een combinatie van hiphop en metal. Bij veel mensen beginnen de alarmbellen al te rinkelen: toch geen nu-metal? Geen nood, de muziek van Backxwash is een heel ander beestje. Loodzware, industriële bassen en zompige doommetalgitaren gaan in haar sound hand in hand om een vermorzelend geheel te vormen. Op Pukkelpop stond ze moederziel alleen op het podium, en ze bewees dat ze helemaal geen hulp nodig had om indruk te maken.
Folamour
De set van Folamour bewees dat de context waarin een set gespeeld wordt net zo belangrijk kan zijn als de muziek zelf. Op vrijdagavond leken zowel Romy als Fred Again er een punt van te maken om alle vreugde uit cheesy dansmuziek te zuigen. Tussen die twee suffe shows mocht Folamour een uurtje in de Dance Hall draaien, en ik was dolenthousiast om ongegeneerd vrolijke house met stevige grooves te horen zodat er toch nog iéts te dansen viel.
Kleine Crack & Slagter
Op vrijdag mocht ’t Hof van Commerce de West-Vlaamse vlag komen verdedigen, de dag erop deden Kleine Crack & Slagter hetzelfde voor Antwerpen. Al kregen we wel de indruk dat het er in hun provincie dan een stuk duisterder aan toegaat. Hun optreden was een aaneenschakeling van modderige bassen, koebellen die losgaan als in een flipperkast en staccatoraps over steekpartijen en andere donkere taferelen in de straten van Antwerpen.
Model/Actriz
Erotiek van de verwarrendste soort: enerzijds klinkt de muziek van Model/Actriz atonaal en desolaat, anderzijds is de ritmesectie onweerstaanbaar groovy. Door die tegenstelling creëert deze New Yorkse noiserockband een hyperintense sfeer die je een gevoel heeft alsof je staat te dansen op de rand van een zenuwinzinking.
Skrillex
Ooit keek elke muzieksnob op hem neer, maar anno 2024 durven de meeste mensen toegeven dat Skrillex met Scary Monsters and Nice Sprites en Bangarang enkele geniale klassiekers heeft gemaakt. Uiteraard had hij zijn iconische brostepnummers meegenomen naar Pukkelpop, al liet hij horen dat zijn ambities verder reiken dan dat. Skrillex liet een brede waaier aan bass music horen, met als verenigende factor dat het opzwepend en energiek moest zijn. Het meest zweterige feestje van het festival.
Jesus Piece
Waar Rise Against en The Offspring op de laatste Pukkelpopdag voor de pretpunk zorgden, moesten de bloedhonden bij Jesus Piece zijn. Deze Amerikaanse hardcoreband heeft maar één doel: zo hard en intens mogelijk klinken. Op de Backyard bewezen ze dat ze daar best goed in zijn.
Overmono
Zo’n halfuur voordat Overmono zou beginnen, kwam ik op het terrein een vriendin tegen die vroeg waarnaar ik op weg was. ‘Overmono klinkt een beetje als Fred Again, maar dan zonder alle melige rommel’, luidde mijn antwoord. Ietwat kort door de bocht, maar als afsluiter van de Dance Hall wisten de broers Truss en Tessela het publiek wel degelijk te doen dansen met zwoele bassen en tegendraadse ritmes die de aanwezigen naar de betere Britse clubs teleporteerden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier