De tops en flops van Rock Werchter (dag 2)

Een coverband van op Youtube, de wellicht wildste show van het hele festival en een hoop niet zo rebelse rebellie: dit was de tweede dag van Rock Werchter 2024.

Tops

Een band als een Trojaans Paard

Geen idee of het echt zo gegaan is, maar het is alvast een grappig idee: iemand van de Werchter-organisatie hoorde Perfect Saviors, de recentste plaat van The Armed waarop de groep zich ontpopte tot een soort The Strokes op steroïden, en vond het een perfecte boeking om op het ontdekkingspodium The Slope te zetten. Hoe de vork nu ook in de steel zit, dat album was alvast een perfect Trojaans Paard om The Armed hun snoeiharde noiserock vanop eerdere platen naar Rock Werchter te brengen. Tijdens de furieuze opener All Futures dook de frontman al het publiek in om alle picknickers op de zitplekken wakker te brullen, en een nummer als Big Shell is geen treetje harder dan wat Werchter normaal gewend is, maar de volledige Spaanse Trappen. The Armed was een zootje ongeregeld dat slechts een handvol fans van herrie kon lokken, maar de aanwezigen zagen wellicht de wildste show van het festival.

Een aanklacht tegen drugshonden

Op een festivaldag vol artiesten die zichzelf punk noemen of bij het genre aanleunen, was het een hiphoptrio uit Ierland dat het hardst hun middelvingers naar de regels opstak. Ze brachten stevige hiphop die regelmatig tot moshpits aanzette, ze rapten in het Iers zodat niemand er iets van verstond, en hun visuals stonden vol verwijzingen naar drugs en aanklachten tegen de politie. Met Your Sniffer Dogs Are Shite brachter ze de meest aanstekelijke aanklacht tegen drugshonden die ik al gehoord heb. Voor het festival waren ze voor mij nog een nobele onbekende, maar sinds vandaag hebben ze er minstens één fan bij.

Ik ben niet langer de enige belg die dEUS nog nooit gezien heeft

Ik denk niet dat veel mensen je zullen tegen spreken als je dEUS de grootste Belgische rockband noemt. Toch ben ik er, als iemand die heel veel met muziek bezig is, in geslaagd om Tom Barman en de zijnen al 29 jaar niet aan het werk te zien. Ik was op Werchter, dEUS was op Werchter, dit was mijn kans om dit gat in mijn cultuur op te vullen. En ik vond het zelfs nog best prettig. Muzikaal was het best oké (lees: in het genre ‘rock voor vaders’ heb ik al vervelendere dingen gehoord), maar nog beter was het gevoel dat ik niet langer de enige Belg ben die onze vaderlandse rockers nog nooit aan het werk zag. Al voelde het soms een beetje bevreemdend om een bende veertigers en vijftigers rond me los te zien gaan terwijl ik ongemakkelijk stond mee te knikken op nummers die ik eigenlijk niet zo goed kende.

Flops

Tandeloze rebellie

Frank Carter & the Rattlesnakes deden alsof ze een punkband waren, maar klonken vooral als britpop met extra distortion. Simple Plan en Sum 41 brachten fletse poppunk alsof ze al een kwarteeuw in hun studententijd waren blijven steken. Yungblud doet alsof hij muziek voor freaks en outsiders maakt, maar gebruikt dat vooral als façade om zijn poprock te verkopen aan mensen die zich speciaal willen voelen. Het was een fantastische festivaldag voor mensen die hun rebellie graag zo braaf mogelijk hebben.

Een live talentenshow

Bands die populair worden door covers op Youtube en daarna eigen muziek uitbrengen, het levert maar zelden interessante muziek op. Kijk bijvoorbeeld naar Against the Current, dat op dag twee het kleinste podium van Werchter mocht afsluiten. Pas op, zangeres Chrissy Costanza beschikte wel degelijk over een prima stem. Alleen was de springerige poprock die de rest van de band maakte zodanig clichématig dat het moeilijk was om geboeid te blijven. Wellicht werd de ondersteuning zo simpel mogelijk gehouden om de stem van Costanza – een geslaagde zet als ik de tieners die constant liefdesverklaring naar het podium riepen mag geloven. Zelf kreeg ik eerder het gevoel dat ik op de finale van The Voice was in plaats van op een rockshow

Mensen blijven me aanspreken als Dave Grohl

Niet grappig.