De tops en flops van Rock Werchter (dag 1)

Festivals zijn altijd een aaneenschakeling van hoogte- en dieptepunten. Op de eerste dag van Rock Werchter kregen we triestige maaltijden voorgeschoteld en moesten we met onze ogen rollen door schaamteloze nostalgieacts, maar maakten we eveneens nader kennis met muzikale iconen.

Tops

Het laatste kwartier van Eefje de Visser

Eefje de Visser is een artiest wiens optredens ik al heel vaak overgeslagen heb. Niet omdat ik haar muziek niet goed vind, maar omdat ze vaak in ons land speelt en ik daarom altijd dacht ‘ik zal de volgende keer wel gaan’. Deze keer was ik van plan om mooi op tijd naar Rock Werchter te gaan en De Visser eindelijk aan het werk zien. Helaas, het was me niet gegund. Wegens een object op de sporen had mijn trein maar liefst twee uur vertraging en kon ik maar de laatste vijftien minuten meepikken. Jammer, want tijdens het laatste kwartiertje hoorde ik weidse, weelderige pop waar ik gerust wat langer in had willen verdrinken.

Slowdive

Het is niet evident om het Werchterpubliek stil te krijgen met dromerige muziek. Ook de shoegaze- en dreampop-iconen van Slowdive slaagden er niet honderd procent in, want in het begin stond een groep jongeren naast me constant ‘Jens’ te roepen. Geen idee wie Jens precies is, en ik denk niet dat ze hem gevonden hebben, maar na tien minuutjes werden ook deze stoorzenders stil en leken ze in het universum van Slowdive gezogen te worden. Niet verwonderlijk, want de mooie, in reverb gedrenkte liedjes klonken alsof je eerst naar de sterrenhemel zat te staren, om er vervolgens in meegezogen te worden. Het ronkende Star Roving was de perfecte soundtrack om af te spelen in de intergalactische 4×4.

PJ Harvey

Ik geef het eerlijk toe: ik had nog nooit veel naar PJ Harvey geluisterd. Voor mij was ze een van die iconische muzikanten waar ik uiteraard al veel óver gehoord had, zonder de tijd te nemen om uit te zoeken hoe haar eigenlijke werk klonk. Quasi blind trok ik dus The Barn in, waar ik na vijf minuten al iemand achter me ‘amai, het is wel een beetje raar’ hoorde declameren. Vreemd, want als totale leek was ik zelf snel mee. Harvey schipperde van feeërieke pop over doorleefde americana naar swingende rock and roll, en weefde alle verschillende stijlen aan elkaar met haar expressieve stem. Tijdens de broeierige hit Down by the Water zag ik de smartphones van een hele generatie de lucht in gaan. Die van mij bleef misschien in mijn zak zitten, maar ik ben de reputatie van PJ Harvey wel beginnen snappen.

Flops

16,80 euro betalen voor een matige friet met stoofvlees

Officieel werd deze maaltijd verkocht als ‘epic loaded fries’, maar in praktijk waren de frieten loaded noch epic. Geen aanrader, zelfs als je er niet voor terugdeinst om 16,80 voor een bakje friet te betalen.

Greta Van Fleet

Het is al lang niet origineel meer om erop te wijzen dat Greta Van Fleet wel heel hard als Led Zeppelin klinkt. Maar weet je wat? De muziek van Greta Van Fleet is zelf nu eenmaal niet zo origineel. Zeker zanger Josh Kiszka klonk alsof hij zich van begin tot einde op een Robert Plant-karaokesessie bevond, en de rest van de band had precies aan ChatGPT gevraagd om riffs in de stijl van Led Zep te schrijven. En zelfs wanneer Greta Van Fleet eens niet heel opzichtig het huiswerk van de band achter Stairway To Heaven had gekopieerd, leek het alsof de afgelopen vijftig jaren aan muziekgeschiedenis nooit hadden plaatsgevonden. Als kers op de taart maakten de glitterpakjes van de heren het niet makkelijker om het muzikale nostalgietoneeltje serieus te nemen.

Meute

Een fanfare die techno speelt: op papier is het leuker dan in realiteit. Elektronische dansmuziek is nu eenmaal niet geschreven voor blèrende koperblazers, en de sterktes van het genre worden op die manier volledig uitgewist.