De tops en flops van Pukkelpop (dag 4)

Eindelijk nog eens pop met wat feeling, Britse bassen die lekker hobbelden of snoeiharde punk: dit was de laatste dag van Pukkelpop 2024.

Top

Eindelijk nog eens pop met wat feeling

De draad van wie wel nog in Sugababes zingt en wie niet ben ik al lang kwijt, maar dat kan me ook bitter weinig schelen. Het waren nog steeds dezelfde hits waarmee de girl group naar Kiewit afzakte. Was dat op muzikaal vlak geniaal? Niet bepaald, maar in de Dance Hall werd ik herinnerd aan wat ik bij veel andere popacts op het hoofdpodium had gemist: er zat nog eens wat feeling in het popmuziek. De baslijntjes deden hun best om het publiek te verleiden en de samenzang van de drie Sugababes klonk lekker zwoel, waardoor de heupen eindelijk nog eens los konden zwieren. Dat was de afgelopen dagen wel eens anders geweest.

Afsluiten met Britse bassen

Het laatste optreden dat ik tijdens Pukkelpop 2024 meepikte kwam van Overmono. Terwijl de technokicks lekker doorbeukten aan de Boiler, beloofden deze twee Britse broers een iets verfijnder feestje te bouwen. Tijdens het eerste halfuur meden ze de typische four on the floor-kicks ten voordele van de ritmes uit two step, wat mij betreft een veel aanstekelijkere aanpak. Een van de hoogtepunten uit dit deel was een remix van de iconische The Streets-track Turn the Page. Tegendraads genoeg was de eerste keer dat ze de beats rechtdoor lieten doortrekken tijdens een hardere herwerking van hun hitje So U Kno, waarna er een kwartiertje ongecompliceerd gefeest mocht worden. Erg leuk, maar toch was ik blij toen er daarna weer meer ingezet werd op diepere, zwoelere bassen die op ritmisch vlak al eens hobbeligere paden mochten bewandelen. Maar rechtdoor of waggelend: Overmono presenteerde het leukste feestje dat de zondag van Pukkelpop 2024 te bieden had.

Leuke punk

Voor een set van veertig minuten had de Nederlandse punkband Hang Youth een setlist van zes A4-pagina’s mee. Niet verwonderlijk als je weet dat de groep zich specialiseert in nummers die vaak nog geen minuut duren en sloganeske titels dragen als Shell is een prima bedrijf (als ik de website mag geloven) of Vrouwen verdienen ook een kans om corrupte leiders te zijn. De meeste nummers bestaan uit twee recht-voor-je-raap punkriffjes, één strofe en een refrein waarin de titel een paar keer geroepen wordt. De revolutie zal Hang Youth niet ontketenen met hun Instagrambare punk, maar live werd het met zoveel plezier gebracht dat de eerste moshpits nog voor het middaguur ontstonden.

Minder om te lachen was Jesus Piece, dat zo’n drie uur later hetzelfde podium mocht bestijgen. Deze Amerikaanse hardcoreband lijkt maar één doel te hebben: muziek schrijven die zo hard mogelijk gaat. En daar slagen ze behoorlijk goed in. Van de uptempo riffs die smeken om circle pits te ontketenen tot de brutale, loodzware breakdowns: subtiliteit zal je niet vinden bij Jesus Piece, maar wie gewoon eventjes wat dingen aan gort wil slaan kreeg van deze band een prima soundtrack voorgeschoteld.

Flop

Suffe punk

Rise Against is een band die precies van twee walletjes wil eten. Enerzijds wekken ze indruk dat ze een stevige punkband willen zijn die lekker doorramt, anderzijds willen ze het grote publiek niet vervreemden en zorgen ze daarom voor voldoende meezingmomentjes. Het eindresultaat is iets dat qua energie telkens in de middelmaat blijft hangen en meer wegheeft van de post-grunge van Nickelback dan van rebelse muziek. De statige podiumprésence van de groep hielp ook niet om de muziek naar een hoger niveau te tillen.

Meteen nadat Rise Against stopte in de marquee begon The Offpsring op het hoofdpodium. Op zich is dat een band waar ik ook weinig mee heb, maar zij wisten tenminste dat ze pretpunk speelden en maten zichzelf de gepaste, speelse podiumprésence aan. Zo kan het dus ook.

De Kamping Kitsch van de metalcore

Gekke genrefusies. Als ze goed uitgevoerd worden, kunnen ze heel plezant zijn. In andere gevallen kan je alleen maar met de ogen rollen. Neem bijvoorbeeld de Duitse groep Electric Callboy. Hun songs klinken alsof ze eerst aan ChatGPT vragen om een metalcoresong te maken. Om te maskeren hoe generisch het resultaat is, plakken ze er vervolgens een hoop eurodance over. Daar heb ik meerdere problemen mee. Om te beginnen klinken de afgelikte vocals leuk over melige dancebeats, maar verliezen ze al snel hun glans over robuuste metalcoregitaren. Een nog groter probleem is dat Electric Callboy niet de indruk geeft dat ze oprecht appreciatie voor die genres tonen. Alles wordt een ironische knipoog gebracht, iets wat ze nog duidelijker maken door bijvoorbeeld pruiken van nektapijten op te zetten. Wanneer het nummer Hurrikan met een stukje schlager begon, om dan weer in ultragenerische metalcore te vervallen, dacht ik eventjes op Kamping Kitsch te zijn: een feestje dat volledig voor de grap is georganiseerd, waar alle aanwezigen zelfbewust zijn en weten dat alles een grap is, waardoor het allemaal niet leuk meer is.

Ironisch genoeg waren de beste momenten van het optreden die waar er heel opzichtig uit ‘foute’ nummers geleend werd. Zo lag Hypa Hypa makkelijk in het oor omdat het de iconische melodie uit Scooters Maria (I Like It Loud) overnam en was hun cover van Everytime We Touch catchy omdat het origineel zo goed is. Verder ga ik deze boys niet snel opnieuw bellen.

Dan toch geen festivalzomer zonder The Killers

Motionless in White is een band waar ik nog nooit actief naar geluisterd had. Hun zanger leverde echter een gastbijdrage op het nieuwe album van Knocked Loose dat ik extreem hard vind, dus ik besliste om eens een kijkje te gaan nemen op Pukkelpop. Helaas, in zijn eigen band bleek Chris Motionless vaak te vervallen in theatrale, cleane vocals die meer met de kitscherige rock van Black Veil Brides te maken hadden dan met de beenharde metalcore van Knocked Loose. Een paar nummers in de set bracht Motionless in White met Masterpeace een aartslelijke ballade die mijn limieten testte, maar ik besliste om toch nog iets langer te blijven staan om te zien wat er gebeurde. Daarop zette de band een cover van Somebody Told Me van The Killers in, een band die ik afgelopen twee festivalzomers tegen mijn zin heb gezien en dit seizoen eindelijk eens dacht te kunnen ontlopen. Volgende keer doe ik beter mijn research in plaats van bands blindelings kansen te geven.