De tops en flops van Pukkelpop (dag 3)

Zweten op Skrillex alsof het 2011 was, dansen op de rand van een zenuwinzinking met Model/Actriz of de donkerste krochten van Antwerpen opzoeken met Kleine Crack: dit was de derde dag van Pukkelpop.

Top

1/5

© Anneke D’Hollander

2/5

© Anneke D’Hollanders

3/5

© Anneke D’Hollander

4/5

© Anneke D’Hollander

5/5

© Anneke D’Hollander

1/5

© Anneke D’Hollander

2/5

© Anneke D’Hollanders

3/5

© Anneke D’Hollander

4/5

© Anneke D’Hollander

5/5

© Anneke D’Hollander

De donkerste geluiden uit Antwerpen

Op vrijdag mocht ’t Hof van Commerce nog dienst doen als ambassadeurs van West-Vlaanderen, de dag erop kwam Kleine Crack zijn Antwerpen vertegenwoordigen. Zoals steeds deed hij dat met zijn vaste producer Slagter, alsook met enkele mederappers uit zijn scene. Zo’n drie kwartier lang werd de Backyard getrakteerd op modderige bassen en wild ratelende koebellen, waarover Crack zijn herkenbare staccato-raps los liet gaan. Zijn cover van Samson & Gerts Alles Is Op mogen we ondertussen wel een cultklassieker noemen, en ook de manier waarop het publiek collectief tot zes telt tijdens Tel de Gram blijft steevast een amusant moment. Boven alles bewees Kleine Crack nog maar eens dat hij met zijn VHS-collectief de coolste hiphop van het land maakt.

Dansen op de rand van een zenuwinzinking

Het beste rockalbum van vorig jaar? Als je het mij vraagt is dat Dogsbody, het debuutalbum van het New Yorkse kwartet Model/Actriz. De groep specialiseert zich in noiserock, no wave, post-punk en andere mistroostige genres waarin texturen belangrijker zijn dan melodie. Met die kennis was het misschien verrassend om frontman Cole Haden te zien opkomen in een jurkje en een glitterende discopet, op het podium nog zijn lipgloss aan het bijwerken. Die verschijning sluit echter aan bij een ander aspect van Model/Actriz’ muziek: ondanks alle mistroostigheid is de ritmesectie verdomd dansbaar. Door die spanning tussen zwartgalligheid en aanstekelijkheid ontstaat er een vreemd soort erotiek, alsof de groep constant op de rand van een zenuwinzinking staat te dansen. De uitzinnige danspasjes van het publiek bewezen alvast dat Model/Actriz een unieke, broeierige sound geschapen heeft waar we in de toekomst hopelijk nog veel meer van te horen krijgen.

Zweten alsof het 2011 was

Toen ik als zestienjarige net begon uit te gaan, was de mainstream in de ban van wilde muziek die uit allemaal rare knarsjes en absurde bloepjes bestond. De afsplitsing van dubstep werd al snel brostep gedoopt, en zijn belangrijkste profeet was Skrillex. Dubsteppuristen verachtten hem omdat hij hun geliefde genre naar de knoppen hielp, muzieksnobs in het algemeen verklaarden zijn muziek al snel holle herrie, maar achteraf gezien was zijn muziek van het wildste dat ooit op de mainstream radio is gedraaid. Anno 2024 ben ik volwassen genoeg om aan mezelf toe te geven dat ik die muziek gewoon oprecht goed vind, dus ik was helemaal klaar voor zijn set op Pukkelpop.

Nu, Skrillex was niet alleen gekomen om zijn hits als Bangarang en Scary Monsters and Nice Sprites te draaien. Anderhalf uur lang liet hij een heel arsenaal aan verschillende soorten bass music horen, zoals te horen op zijn recente platen Quest for Fire en Don’t Get Too Close. Van begin tot eind lag het tempo hoog en werd er niet aan intensiteit ingeboet, waardoor Skrillex met gemak een van de zweterigste feestjes van het festival bouwde. Al moet ik toegeven dat ik toch extra blij was op de momenten dat hij een van zijn massieve klassiekers draaide.

1/5

© Anneke D’Hollander

2/5

© Anneke D’Hollander

3/5

© Anneke D’Hollander

4/5

© Anneke D’Hollander

5/5

© Anneke D’Hollander

1/5

© Anneke D’Hollander

2/5

© Anneke D’Hollander

3/5

© Anneke D’Hollander

4/5

© Anneke D’Hollander

5/5

© Anneke D’Hollander

De show van Enter Shikari

Enter Shikari is een groep die ik al vijftien jaar ken, maar waar ik nooit echt liefhebber van geweest. De Britten mengen metalcore en alternatieve rock met allerlei elektronische dansgenres als dubstep en drum & bass, maar blijven wat aan de oppervlakte van elke afzonderlijke stijl zweven. Het geheel blijft steevast minder dan de som der delen. Toch wisten ze me op Pukkelpop een uur lang te entertainen. Het viertal had er duidelijk veel zin in, bracht hun muziek met een hoop jeugdig enthousiasme en had een indrukwekkende lichtshow meegenomen om de muziek kracht bij te zetten. De aanwezige fans aten uit hun hand en de sfeer zat er zodanig in dat ik zelfs bereid ben om het tot tweemaal toe afgevuurde confettikanon door de vingers te zien.

Flop

De muziek van Enter Shikari

Energieke show of niet, op muzikaal vlak blijft het allemaal een beetje knullig.

Flashbacks naar het schoolfeest in het zesde leerjaar

Het woord ‘pukkel’ in ‘Pukkelpop’ heeft me nog nooit doen twijfelen of ik niet te oud word voor het festival. De eerste twee optredens op de main stage tijdens de derde dag daarentegen…

1/4

© Anneke D’Hollander

2/4

© Anneke D’Hollander

3/4

© Anneke D’Hollander

4/4

© Anneke D’Hollander

1/4

© Anneke D’Hollander

2/4

© Anneke D’Hollander

3/4

© Anneke D’Hollander

4/4

© Anneke D’Hollander

Eerst was er Berre, die naar eigen zeggen vier jaar geleden op TikTok begon en toen nooit durfde dromen dat hij op het hoofdpodium van Pukkelpop zou eindigen. De zanger was een sympathieke verschijning, maar muzikaal voelde het een beetje alsof ik terug in het zesde leerjaar zat. Berre was precies die ene jongen van de klas die op zich wel kon zingen, maar die nog niet echt smaak had ontwikkeld waardoor hij zijn medeleerlingen gijzelde met Kings of Leon-covers waar je achteraf wel beleefd voor moest applaudisseren om zijn gevoelens niet te kwetsen. Goed als je voor de eerste keer met een meisje wil slowen, maar die tijd ligt ondertussen ook al meer dan een half leven achter me.

Als Berre die ene zangvogel uit de klas was, dan was de daarna optredende Snelle de vlotte leerkracht die in zijn vrije tijd ook liedjes schrijft. Het feit dat hij zijn begeleidende groep ‘de lieve jongens band’ heeft gedoopt, zette meteen de kinderlijke toon. Op zich voel ik me slecht terwijl ik deze woorden neerschrijf, want ook Snelle lijkt iemand die geen vlieg kwaad doet, maar op muzikaal vlak kan ik gewoon heel weinig met dit soort knuffelsongs. Snelle zingt over thema’s als je eerste liefde of pestgedrag, in ultrasimpele woorden zodat iedereen van de klas vlotjes mee kan volgen. Wat mensen die ouder dan twaalf zijn hier nog in zien, het is me een raadsel.

Geen seksshow bij Sam Smith

Ik moet toegeven dat Sam Smith een popster is in wiens oeuvre ik me nooit echt verdiept heb. De paar nummers die ik van hen hoorde passeren, wisten nooit de middelmaat te ontstijgen. Normaal gezien zou ik dus absoluut niet hebben uitgekeken naar hun show op Pukkelpop. Daar kwam echter verandering in toen de Nederlandse krant De Telegraaf, naar aanleiding van Smiths optreden op Sziget Festival, over een ware ‘seksshow’ schreef, tot grote verontwaardiging van hun lezers die het over de decadentie van de moderne maatschappij hadden. Plots was mijn interesse gewekt en trok ik naar de main stage, verlekkerd op een scabreus spektakel. Helaas, meer dan een brave popshow met licht stoute trekjes kreeg ik niet te zien. Blijkbaar heb ik al heel wat meer meegemaakt dan de redactie van De Telegraaf.