De Staat speelt drie verschillende sets op Best Kept Secret: ‘Dat soort uitdagingen zorgt ervoor dat we blijven bestaan’

Verantwoord maniakaal. De Staat, de Nederlandse rockgroep bestuurd door Witch Doctor Torre Florim, toont hoe dat kan.

‘Ik zag ze tien jaar geleden’, zegt bassist Michael Shuman van Queens of the Stone Age, curator van Knack Focus’ festivalspecial. ‘Niemand kent hen in de VS, maar ze zouden ze moeten kennen. Great Dutch rock band. ’

Op Best Kept Secret presenteert het Nijmeegse kwintet zijn jongste release Red Yellow Blue op élk van de drie dagen, waarbij het telkens een andere kant van zichzelf belicht. Rood staat voor agressief en donker, geel voor opgewekt en dansbaar en blauw voor introspectief. ‘Elke show wordt anders qua set, decor, performance en licht’, stelt zanger en songschrijver Torre Florim. ‘Daarmee zijn we onszelf weer danig aan het vermoeien, maar dat soort uitdagingen zorgt er volgens mij net voor dat we blijven bestaan.’

Wat vind je van de lof die Queens of the Stone Age-bassist Michael Shuman jullie toewerpt?

Torre Florim: Hilarisch dat hij zich ons na al die jaren nog herinnert! De Queens was mijn favoriete band in mijn late tienerjaren. Toen ik ze voor het eerst op tv zag – het was de tijd van Songs for the Deaf, dus met Dave Grohl, Mark Lanegan en Nick Oliveri er nog bij – dacht ik: wat is dit voor een bende? Ze stonden erbij als: not giving a fuck but giving a fuck. Dat trok mij als jongeman zo aan, en de muziek sowieso. Supervet dat ze ons eruit pikken.

Eerder hadden jullie via QOTSA-producer Chris Goss al een connectie gemaakt.

Florim: We speelden in 2009 op Lowlands. Backstage zag ik een hele grote vent met een enorme gouden halsketting in de vorm van een konijn die een krantje zat te lezen. Dat is Chris Goss, dacht ik, maar die treedt hier toch niet op? Toen ik op hem af stapte, vertelde hij dat hij was meegekomen met Eagles of Death Metal, om óns te checken. Die show ging daarna voor mij niet meer om het publiek op Lowlands, maar om de vraag of híj het wel vet vond. (lacht) Zo zijn we op het Mascot-label terechtgekomen, waar hij met Masters of Reality ook op zat. Die hele woestijnrockscene was voor mij een hele grote inspiratie. In de Desert Sessions (een reeks platen waarop Josh Homme met muzikale gasten aan de slag ging, nvdr.) hoorde je de creativiteit en de lol in de muziek, het gaat all over the place. Daar hou ik van, dat je een plaat opzet en verrast wordt en het soms gewoon nergens op slaat. De eerste Greatest Hits van Queen, die ik als kind zo vaak draaide, ging ook alle kanten uit.

Die verrassing houden jullie brandend met Red Yellow Blue.

Florim: We spelen zeventien jaar samen en hebben vijf platen gemaakt. We hadden gewoon plaat 6 kunnen doen, maar het was tijd om het even over een andere boeg te gooien, om gewoon losse nummers uit te brengen die bij zo’n kleur pasten, tot we daar geen zin meer in hadden. Nu brengen we al die songs uit als één plaat – of drie ep’s als je wilt.

De Staat is het bekendst door de clip bij Witch Doctor, waarbij jij midden in een virtuele horde halfnaakte skinheadgabbers staat en een tribale rondedans ontketent. Live leidt dat nog steeds tot een circle pit in het publiek.

Florim: In het begin ging ik daar óók in staan. Tot het als een circusact begon te voelen. Dan riepen mensen (opgefokt) ‘Kom nou! Kom nou!’ als ik het niet deed. Het werd ook gevaarlijk. Toen ik ouders met kinderen op hun schouders mee rond zag rennen, kreeg dat nummer een nare bijsmaak. Op een gegeven moment moesten we op elk festival eerst een securitymeeting houden. Want zodra die beweging kwam, moest iedereen die rond mij stond meedoen, ook al wilde je dat niet. Maar het blijft een van de leukste nummers om te doen, precies omdat het zo veel losmaakt.

Jullie hebben ooit voor Muse en The Rolling Stones mogen openen. Steek je dan iets op over hoe je een massa bespeelt?

Florim: Hm. Ik denk dat dat voornamelijk uit eigen ervaring komt. Hoe langer je bezig bent, hoe comfortabeler je op het podium staat. Zo creëer je ruimte voor jezelf om iets nieuws te proberen, zoals nu met die rood-geel-blauwshows. Ik vind het gewoon heel leuk om te ouwehoeren met het publiek. Maar daarom voel ik me nog geen volksmenner.

Is er iets waarvan je weet: als ik dit doe, krijg ik een onmiddellijke reactie?

Florim: Ik hou er niet van mensen te vragen om iets te doen. Een heel publiek laten klappen vind ik heel lame. Mensen laten neerzitten en op een teken laten rechtspringen, dat haat ik oprecht. Maar nu bedenk ik wel iets wat ik heb geleerd van de zanger van Rammstein. Die zag ik ooit tijdens een harder stuk van de show compleet stilstaan terwijl de rest wild bewoog. Het leek tegennatuurlijk en dat maakte dat moment nog veel harder en indrukwekkender. Als ik het nu doe tijdens Witch Doctor, lijk ik extra maniakaal. (grijnst)