Tachtig minuten lang serveerde Machine Gun Kelly op Rock Werchter de minst geïnspireerde poppunk die je je kan inbeelden, en zijn vele gestes konden niet maskeren dat zijn nummers op sterven na dood klinken.
Op het podium stond een piramide van slordig opeengestapelde kubussen. Omtrent 19u05 werd die bestegen door een man in blond piekjeshaar en een lange, zilveren jas die ons deed denken aan de beste Eurovisie-inzending van Oekraïne. Aan de top begon hij op een knalroze gitaar het nummer Papercuts te spelen, een zwaarmoedige maar al bij al levensloze poppunk track. ‘If I’m a painter, I’d be a depressionist’ lezen we op een van de bordjes die in de lucht worden gehouden. Dat is zowat het gemiddelde niveau van ’s mans teksten.
De man in kwestie was Machine Gun Kelly. Ooit maakte hij hiphop, maar op een bepaald moment maakte hij de abrupte ommekeer naar poppunk – al dan niet toevallig op het moment dat hij Eminem probeerde te dissen en een genadeloos antwoord terugkreeg in de vorm van Killshot. Wat de precieze reden ook is, Machine Gun Kelly hangt tegenwoordig rond in dezelfde kringen als Blink182-drummer Travis Barker en bracht al twee gitaaralbums uit: Tickets To My Downfall en Mainstream Sellout.
Die laatste albumtitel doet vermoeden dat Machine Gun Kelly zich helemaal niets aantrekt van de (talrijke) critici. Wanneer we hem in levende lijve op het Werchterpodium zagen, leek hij echter een pak onzekerder. Hij had steevast de minste uitstraling op het podium, constant overklast door zijn enthousiaste band. Dat probeerde hij te maskeren met talrijke bizarre bindteksten (waaronder de minst overtuigende ‘Fuck that, I wanna see some anarchy out there’ die we ooit hoorden, en ook ‘You want to know why I did my hair like this? Because I was horny!’) en allerlei capriolen, waaronder het bespelen van een gitaar met een glas rode wijn en een wel erg lang uitgerekte klimtocht tot aan de PA. Het had allemaal iets weg van een uitvergrote parodie op het volledige punkgenre, alleen meende hij het jammer genoeg.
Ook op muzikaal vlak wist de ex-rapper, huidig rocker niet echt te overtuigen. Wel moeten we toegeven dat de live-uitvoering vaak iets levendiger klonken dan de poppunkkarkassen die de albumversies vaak zijn. Maar dan nog worden we niet bepaald enthousiast van nummers als Bloody Valentine en Jawbreaker, zowat de minst geïnspireerde, pseudo-emotionele poppunk die je je kan inbeelden. Wanneer we Machine Gun Kelly op een bepaald moment ‘I just had a bad day, so you don’t want to fuck with me’ hoorden roepen, was de vergelijking met Limp Bizkit nooit ver weg, alleen is de band rond Fred Durst tenminste nog amusant op een knullige manier. Van fun was er tijdens de tachtig minuten (!) durende show van Machine Gun Kelly nauwelijks sprake, vlammenwerpers op het podium of niet. Dat hij na amper drie nummers al een sitdown van het publiek vroeg en die amper kreeg, sprak eigenlijk al boekdelen.
Eén enkele keer wist Machine Gun Kelly ons echter wel zodanig hard te verbazen dat er van verveling geen sprake was. Met Floor 13 keerde hij onverwacht terug naar zijn hiphoproots, inclusief gastrapper die onaangekondigd op het podium verscheen en even onverwacht weer verdween. Het nummer was een heel lelijke collage van rock, hiphop en geautotunede raps en liet het hele publiek verstomd achter, zij het om de foute redenen.
MISTAKE stond er in grote letters op de achterkant van Machine Gun Kelly’s jas te lezen. Daarmee had hij zelf de show mooi samengevat. Maar hé, als ze voor seizoen twee van The Idol nog een muzikant zonder uitstraling zoeken om de schoenen van The Weeknd te vullen, ze weten wie te bellen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier