Confusion and art, nothing but heart: dit was Sonic City 2022

Nerdy indierockers, sexy tranentrekkers en bezwerende drone: Sonic City 2022 kende enkele teleurstellingen, maar vooral veel hoogtepunten.

Het driedaagse festival in Kortrijk keerde voor de veertiende editie eindelijk terug naar de vaste thuisbasis, Evenementenhal Depart. Sonic City lag in 2020 om welbekende redenen stil en de editie van 2021 vond plaats in het kleinere nabijgelegen De Kreun. Een grotere zaal staat gelijk aan een grotere line-up, maar de blijde terugkeer ging gebukt onder het onverwachte, droevige overlijden van Mimi Parker, bandlid van headliner Low en medecurator van het festival. Daarnaast kreeg het festival te kampen met enkele annulaties.

Parker was echter iemand die het leven in alle chaotische facetten omarmde en zou ongetwijfeld blij geweest zijn met hoe deze editie uitdraaide. Zoals ze zelf zo mooi zong: ‘Confusion and art / I’m nothing but heart.‘ Woorden op maat van Sonic City, dat als geen ander uiteenlopende genres en artiesten een podium biedt. Muzikanten droegen hun optredens op aan Parker, in het schrijn genaamd Mimi’s Corner kon het publiek getuigenissen achterlaten en Ayco Duyster bracht een eerbetoon. Een overzicht van het eclectische programma.

De harde rockers

Zware gitaarbands zoals het uitstekende Crows gaven de aanwezigen elke dag kansen om het verdriet eruit te headbangen. De Britse garagerockers brachten zaterdag in de kleinere clubzaal een set vol redelijk inwisselbare nummers, maar deden dat zo energiek dat we alleen maar konden grijnzen terwijl het zweet ons in het gezicht spatte. Fuzz, fuzz en nog eens fuzz, was het motto van gitarist Steve Goddard, en frontman James Cox was zijn heerlijk arrogante zelve: ‘Are you ready to dance? Are you ready to macarena?!’ Hij moest het ons niet vragen. Alles kapot.

Ook de noiserockers van Gilla Band, die het tot medecurators van deze editie schopten, tekenden present. Geen toeval, want al kleden ze zich tegenwoordig wat netter, ze gooien nog altijd consistent de boel plat. Frontman Dara Kiely kapte vlot de pintjes achterover tussen het schreeuwen door en gitaar- en basversterkers produceerden kettingzaagachtige geluiden. Halverwege de set verdween wat spanning, maar de heren herpakten zich met een mooi crescendo terwijl het publiek een moshpit in gang zette.

Er waren daarnaast nog genoeg gitaargroepen te bewonderen. Ook acts als Exek en Special Interest gaven degelijke optredens, al bedierf de frontvrouw van die laatste groep de sfeer enigszins. Een persfotograaf in het gezicht schoppen vinden wij nogal flauw. Ook het populaire Dry Cleaning hield zich overeind, al overvleugelde de lijzige spoken word-zang van frontvrouw Florence Shaw door een gebrekkige geluidsmix het energetische gitaarspel. De set boette daardoor veel aan dynamiek in.

De gevoelige zielen

Gitaren, goed en wel, maar soms wil een mens gewoon mijmeren en stilstaan bij het leven, de dood of relatiebreuken. Het was Arooj Aftab die met de prijs voor beste hartenbreker ging lopen. ‘These songs are all supposed to be a bit sad and a bit sexy. We hope they make you feel that way’, aldus Aftab. Laat ons zeggen dat we er nog niet helemaal van hersteld zijn. De zangeres beschikte niet alleen over een uitstekende akoestische gitarist en violist op het podium, maar had ook een handvol rozen mee die ze het publiek ingooide, kwestie van de aangedane pijn te verzachten. Haar muziek bracht ons meerdere keren tot op de rand van een emotionele implosie. De uitstekende grapjes waren aangename pijnstillers. Magnifiek.

Ook een solo-artieste als Indigo Sparke (echte naam!) was niet slecht. De muzikante wist Kortrijk slechts een twintigtal minuten voor ze het podium opklom te bereiken, maar van die adrenaline viel niets te merken. Halverwege de set hield ze zelfs een korte gecontroleerde soundcheck. Ze liet zich daarnaast bij enkele liedjes vocaal ruggensteunen door haar tourmanager. Soms wat eentonig, maar eerlijk is eerlijk, je kon in de grote zaal een speld horen vallen.

Bnny toonde dan weer hoe het niet moest. De groep tapte uit een vaatje Mazzy Star om ons in de juiste sfeer te brengen, maar deed dat wat klungelig, waardoor het geheel soms eerder saai dan zweverig aanvoelde. De kleurrijke kralen in het haar van de frontvrouw waren gelukkig iets om naar te kijken.

De virtuoso-muzikanten en zij die graag experimenteren

Zo eenvoudig als sommige acts graag spelen, zo complex pakken andere het vaak aan. Horse Lords specialiseert zich in instrumentaal minimalisme met math- en krautrockinvloeden en tal van polyritmes en wisselende maatsoorten. De muzikanten stonden op de bassist na, dan ook relatief stil op het podium. Logisch, wanneer je de hele tijd moet tellen. Vooral gitarist Owen Gardner leek op een gefocuste universiteitsprofessor die zijn formules probeerde te doen kloppen. Maar de muzikale tour de force compenseerde ruimschoots het gebrek aan een charismatische frontman.

O. had dan weer nog maar één officiële single uit, maar blies ons met gemak omver met een drum, een saxofoon en een batterij effecten. Zonder twijfel de ontdekking van het festival. Geen frontman of vrouw te bespeuren, maar dat moet ook niet wanneer de twee bandleden zich zo overduidelijk op het podium amuseren. Een echt team. Ze brachten trouwens een uitstekende cover van Athens, France van headliner Black Country, New Road.

Kali Malone vroeg en kreeg dan weer een minuut stilte voor Mimi Parker. Een mooi gebaar, al konden enkele mensen het niet laten te fluisteren: ‘Niet gemakkelijk he, zo zwijgen.’ Dat was meteen de grote uitdaging van Malone, die zich specialiseert in drone; een uitputtend genre dat je alleen kan appreciëren wanneer je je onderdompelt in de verveling. Een uitdaging wanneer een dopamineshotje slechts één smartphone verwijderd is. Degenen die zich aan de bezwering overgaven, ervoeren echter een betekenisvol moment.

Use Knife leek er dan weer plezier uit te halen werelddelen met elkaar te verzoenen. Je zou nooit denken dat de drie een deels Belgische achtergrond hebben, en niet alleen door de gordijnen waarachter ze zich verstopten. De Arabische zang, gecombineerd met elektronische effecten en sterke beats trokken ons over de streep. Prachtige visuals ook die op de doeken geprojecteerd werden. Jammer dat de zaal zo vroeg nog halfleeg was. Een masterclass in stijlen versmelten.

Dat kon helaas niet gezegd worden van Miles-Romans Hopcraft, oftewel Wu-Lu, die shoegaze- en triphop met hiphop probeerde te verzoenen. Hij noch zijn band hadden ook maar één van die genres écht goed onder de knie, waardoor de ambitieuze cocktail niet aansloeg bij het publiek, dat in grote aantallen de zaal verliet. Hopcraft beet in het stof met een show die veel wilde doen, maar bitter weinig bereikte. ‘Emobrol’, volgens één toeschouwer.

De indie-nerds

Authentieke indierock blijft geweldig, al is het maar omdat het één van de weinige muziekgenres is waarbij de artiesten er ongegeneerd nerdy mogen bijlopen. Lewsberg paste helemaal in dat plaatje, met een frontman die eruitzag als een boekhouder, die toevallig ook gitaar en viool speelde. Ook de andere bandleden leken recht uit de cultfilm Scott Pilgrim te zijn gewandeld. We sloten ze onmiddellijk in ons hart. Alleen jammer dat de nummers nogal inwisselbaar waren. Meer melodieuze hooks of gitaaruitbarstingen waren welkom geweest.

Van inwisselbaarheid kon je jonge headliner Black Country, New Road dan weer niet beschuldigen. De eigenzinnige medecuratoren besloten na het vertrek van hun frontman Isaac Wood geen enkel nummer meer te spelen van hun twee briljante platen; in plaats daarvan improviseerden ze een nieuwe set bij elkaar, verdeelden onderling de zang en vertrokken vervolgens op tour. Dapper, maar de zes overblijvende leden misten duidelijk focus. En hoewel de pathos nog altijd in de muziek zit, is met Wood de rauwe energie verdwenen. Saxofonist Evans leek vooral te willen croonen, pianiste Kershaw mikte eerder op een musical en bassiste Hyde deed Wood na. Was de voorstelling ironisch of oprecht bedoeld? We zijn er nog niet aan uit. Een mooi eerbetoon aan Parker redde enigszins de meubelen.

Ook Panda Bear had moeite om een leegte op te vullen. De muzikant van het legendarische Animal Collective mocht zaterdag opdraven om Low als headliner te vervangen, maar ondanks de uitstekende visuals liep de zaal bijna helemaal leeg. Begrijpelijk, want ook wij waren niet helemaal mee met de voorstelling. Die was voor een groot deel opgenomen, op wat handgeklap en de zang na. Animal Collective zelf toert momenteel niet wegens economisch onhaalbaar, dus we nemen aan dat het om kostenbesparingen ging. Een degelijk optreden voor tijdens de dag, maar te licht voor zo laat in de avond.

Zij die wilden dansen

Het leven is er natuurlijk om gevierd te worden en wanneer alles gewikt en gewogen is, is dansen soms het sterkste medicijn tegen het verdriet. Het waren de psychedelische rockers van Goat die met de gouden festivalmedaille gingen lopen. Waar headliners Panda Bear en Black Country New Road het lieten afweten, staken zij vanaf het begin van hun optreden de lont in het kruit.

De mysterieuze Zweden betraden het podium met hun kenmerkende maskers op, en was het eerste nummer nog een (te lang) uitgesponnen opwarmer, dan maakte het tweede lied al duidelijk dat dit een memorabele show zou worden. Het grootste deel van de band bewoog niet veel, maar de twee frontvrouwen compenseerden dat ruimschoots, en het publiek kreeg niet genoeg van de bewerende grooves en jams. Zelfs het percussie-intermezzo met cowbell kon op onze goedkeuring rekenen. Goat ging over tijd maar had nog mogen doorgaan. Geit? Eerder Greatest Of All Time. Of toch van deze editie.

Ook het complexloze Los Bitchos zette een toffe dansbare prestatie neer, net als Kokoko! De eerste band kwam van down under, en bracht aangename surfrock. Ze sprak trouwens de ambitie uit meerdere kerstsingles uit te brengen om Mariah Carey van de kersttroon te stoten. De tweede kwam uit Congo en zette een bescheiden feestje op poten met deels zelfgemaakte instrumenten, al kwam verveling soms wat om de hoek kijken.

Sonic City 2022 bevatte enkele teleurstellingen, maar veel meer hoogtepunten en verrassingen. Een beetje zoals het leven dus. De afwezigheid van Low bleef een gemis, zeker op zaterdag. Dank aan Ayco Duyster voor de mooie afscheidswoorden. Tot de volgende editie.