Brak Focus: schlagers, braadworsten en tombola op Textradio Festival in Aarschot

Een hele zomer lang gidst Brak Focus u zo budgetvriendelijk mogelijk doorheen de alternatieve festivalkalender. Vandaag: Textradio Festival.

Tuurlijk, ook ik had afgelopen zondag graag op Pukkelpop gezeten. Maar 119 flappen neertellen voor één dagje amusement? Dat vind ik er een tikje over. Gelukkig was mijn fomo snel voorbij toen ik ontdekte dat Textradio Festival dit jaar zou plaatsvinden in de parochiezaal van Ourodenberg te Aarschot, de stad waar ik ben opgegroeid en die nog steeds een plekje in mijn hart heeft. Gratis en voor niets bovendien. En dat met meer dan dertig artiesten op de affiche.

Voor de ongelukkigen die nog niet vertrouwd zijn met het fenomeen: Textradio is ‘de grootste interactieve radio van Vlaanderen’. (Althans volgens Textradio zelf.) Wat in 2001 begon als een voortvloeisel van de sms-chats van JIMtv, is intussen uitgegroeid tot een hechte community van schlagerfans die samenkomen op textradio.be om met elkaar te chatten, verzoeknummers aan te vragen en spelletjes te spelen. Dat Textradio vorig jaar werd genomineerd voor de titel lelijkste website van België draagt alleen maar bij tot zijn cultstatus.

Je hoort het: ik ben fan. Dat het festival dit jaar in Aarschot doorgaat, is dan ook een speling van het lot. De vorige edities gingen door in het iets exotischere Blankenberge en het Kasteel van Hoen. En dus stap ik behoorlijk hyped de Heilig-Hartkerk binnen, de modernistische kerk annex oer-Vlaamse parochiezaal recht tegenover het kerkhof waar mijn twee overgrootmoeders begraven liggen. Hier is geschiedenis geschreven, en vandaag zal dat opnieuw gebeuren. Ik voel het.

Toegegeven: het duurt even vooraleer ik geacclimatiseerd ben. De sfeer valt moeilijk te beschrijven, maar het heeft wat weg van een uit de hand gelopen bingo-namiddag. Overal staan lange tafels, de meeste gereserveerd door de fanclubs van de artiesten, en het soort groene stoelen die ik alleen nog maar in woonzorgcentra heb gezien. Helemaal vooraan staat ene Phil Hunter het volk op te jutten vanop het podium, terwijl rondom hem enkele oudere dames enthousiast met gepersonaliseerde sjaaltjes zwaaien en hun uiterste best doen om de choreografie van Phil te volgen. Schlager meets aerobics: niet noodzakelijk hoe ik doorgaans mijn weekend besteed, maar het is wel amusant. ‘Handen naar boven, handen naar beneden, de handjes hoog hoog hoog en zwaaien!’, zingt de man terwijl hij speels in de camera kijkt. Het hele gebeuren wordt immers gefilmd en zal nadien worden uitgezonden op de website, als een soort lowbudget Tien Om Te Zien. Toevallig ben ik een grote voorstander van lowbudget én Tien Om Te Zien.

Het is een kunst op zich: een line-up van meer dan dertig artiesten samenstellen waarvan ik er slechts twee ken. (Danny Fabry en De Pitaboys, bekend van de klassieker Waar is da feestje?). Ik dacht dat ik iets van schlagers kende, maar er blijkt ook zoiets als een schlagerunderground te bestaan. Een gigantische wereld vol lokale artiesten waarover nauwelijks informatie terug te vinden is en die vaak niet eens eigen nummers hebben, maar desondanks elk weekend Vlaanderen afschuimen met hun fanclub. De meesten onder hen treden hier vandaag gratis op, in ruil voor een club hesp, een kleine attentie van sponsor Het Snuffelhuisje en de promo die het festival hen oplevert.

Passeren na Phil Hunter onder meer de revue: CDV (tevens de organisator van het festival en het brein achter Textradio), Jolien Noe (die het tot de laatste 1.442 kandidaten van K2 zoekt K3 schopte), Danny De L’Aro (ook bekend als ‘de Polle’ uit de kinderreeks D5R), Patrick Lori (die zijn zoon heeft meegebracht voor een André Hazes-medley), Schiffie & Co (bekend van de après-skihit De Pinguïndans) en de elfjarige Kayleigh. Dat het publiek voornamelijk bestaat uit familie en vrienden van andere artiesten, lijkt hen niet te deren. Stuk voor stuk doen ze alsof ze effectief op Tien Om Te Zien staan, inclusief polonaises, achtergronddansers, rookmachine en de betere showbizzmoves. Een attitude waarvoor ik alleen maar respect kan opbrengen.

Mike van Vlaanderen, een zanger uit Hamme die eigenlijk Pascal blijkt te heten, heeft zijn set (van twee nummers) zelfs aangepast aan de temperaturen. Doorgaans zingt hij vooral Elvis en Helmut Lotti, maar vandaag gaat hij voor de zomerse nummers Vurige Tongen van Philippe Robrecht en Liefs Voor Later van Kenny B en Niels Destadsbader. ‘De truc is om zoveel mogelijk nummers op je USB-stick te zetten en die vervolgens ook allemaal vanbuiten te leren, zodat je op het moment zelf kan beslissen wat het beste werkt’, tipt hij me achteraf. ‘Daardoor kan ik mijn goesting doen en val ik beter op. Engelbewaarder van Marco Schuitmaker zal ik bijvoorbeeld niet snel zingen, want dat doet iedereen al.’ Blijkbaar kan zelfs schlager te mainstream zijn.

Het is dan ook moeilijk opvallen in een genre dat in elk Vlaams dorp floreert. Zeker aan het helse tempo waaraan ze hier de revue passeren. Ik ken het Aarschotse uitgaansleven maar al te goed, maar zo’n intens feest heb ik nog niet vaak bijgewoond. Dat het klimaat in de parochiezaal steeds tropischer wordt, helpt ook niet echt. Gelukkig zijn er calippo’s, gele limonade van Ordal en frisse pintjes. Allemaal te koop voor vijf bonnetjes, wat duur klinkt, maar neerkomt op een luttele €2,50. Ook de horecaprijzen zijn hier dus een pak democratischer dan op Pukkelpop. Bovendien staan er allerhande speciallekes op de kaart, zoals mazout (bier met cola), spavela (bier met bruiswater) en een cocktail van het huis die om onduidelijke redenen Cindyke heet. Er is zelfs een foodtruck van De Schoofzak, mijn favoriete Aarschotse broodjeszaak, met belegde broodjes, braadworst en macaroni. Voor de meeste aanwezigen misschien niet zo speciaal, maar voor mij een nostalgische throwback.

‘Winst maken doet het festival niet’, verzekert organisator en zanger CDV me. ‘Het is vooral een manier om de Textradio-gemeenschap nog eens fysiek samen te brengen’. Wie toch een financiële bijdrage wil doen, kan dat aan de merchandisestand, waar twee dames singletjes (€5), cd’s (€10) en sjaaltjes (€15) van enkele artiesten verkopen. Of aan de tombola, waar je onder meer een scheerapparaat, kuisgerief en zelfs een fiets kan winnen. Prijzen die ook niet zouden misstaan op een bingo-avond.

En dan draaien alle hoofden plots dezelfde richting uit. Danny Fabry, dé ster van vanavond, is gearriveerd en wordt meteen aangeklampt door de dertig andere artiesten. En door een opdringerige Brak Focus-reporter. Want uiteraard wil ook ik een selfie met dé Danny Fabry. ‘Ik ken al deze artiesten ook niet hoor, soms doe ik maar alsof’, vertrouwt hij me toe. Fabry heeft nog twee optredens vandaag, eentje in Torhout en eentje in Houthalen, maar voor Textradio maakt hij graag tijd vrij. ‘Vrije radio’s zijn een beetje aan het uitsterven. Textradio is een van de laatste van zijn soort, en ze leveren belangrijk werk. Ik steek hen dus graag een hart onder de riem’.

Het valt niet te ontkennen wanneer hij het podium betreedt om zijn hit Ça c’est la vie te zingen: Danny Fabry is een doorgewinterd entertainer die de hele zaal mee krijgt. De climax van een goedgevulde, bizarre, maar entertainende zondag. Nadien blijf ik nog even hangen om ‘HIER IS DA FEESTJE’ te antwoorden op de existentiële levensvraag van De Pitaboys, maar na tien uur aan schlagers is het tijd om ietwat overprikkeld huiswaarts te keren. Naar mijn ouderlijk huis, welteverstaan. Want ook dat is het voordeel van feesten in je geboortestad: nadien kan je gratis overnachten bij Hotel Mama.

Ça ça ça c’est la vie.