Brak Focus: rondjes lopen op dancehall en raven met honden tijdens Benenwerk

Een hele zomer lang gidst Brak Focus u zo budgetvriendelijk mogelijk doorheen de alternatieve festivalkalender. Vandaag: Benenwerk

Dansen, het is niet aan mij besteed. Begrijp me niet verkeerd: lekker fistpumpen op een rave of rondspringen in de moshpit op een wildconcert? Helemaal mijn ding. Maar uitgestippelde choreografieën? Ik ben die loser met twee linkerbenen die de danspasjes van ’t Smidje of de Macarena na al die jaren nog steeds niet vanbuiten kent. Het gratis evenement Benenwerk in Brugge, nochtans de stad waar ik opgegroeid ben, lag dus buiten mijn comfortzone. Toch trok ik mijn stoute dansschoenen aan en begaf ik me op zaterdag 12 augustus naar de Brugse binnenstad, waar allerlei verschillende podia opgezet werden die elk aan een andere danstijl werden opgedragen.

Bij mijn aankomst op de Grote Markt vind ik dat het opvallend stil is. In de schaduw van het Belfort staat nochtans wel degelijk een tent opgesteld waar zich al een hele hoop volk bevindt. Wanneer ik het schouwspel van dichterbij ga bekijken, wordt me echter al snel duidelijk waarom de hoeveelheid decibels voorlopig beperkt blijft. Een dansinstructeur en zijn danspartner zijn namelijk nog minutieus de danspasjes van de boogie aan het uitleggen, lekker traag en zonder muziek zodat alle koppels in de tent goed kunnen volgen. Zo word ik ook meteen op mijn grootste fout van de avond gewezen. Uit gemakzucht heb ik niemand meegevraagd, maar veel van de dansinitiaties rekenen er wel op dat je een danspartner bijhebt. De tango-initiatie laat ik daarom ook maar aan me voorbijgaan.

Moederziel alleen trek ik verder naar het Astridpark, waar ik me zonder partner wel kan amuseren. Op de dancehall stage wordt er namelijk een dansinitiatie op Jamaicaanse popmuziek gegeven. Een groot deel van deze dansstijl bestaat blijkbaar uit collectief in een rondje lopen en met je armen zwaaien. Wat me wel opvalt is dat Benenwerk een echt familiefeest is. 16-jarigen en 60-jarigen staan gezellig naast elkaar te dansen op de zwoele dancehall, die op muzikaal vlak ook wel dichter bij mijn smaak aanleunt dan de ouderwetse boogie op de Markt.

Toch zet ik mijn tocht verder om te proeven van wat Benenwerk nog allemaal te bieden heeft. Op de Burg beland ik zo per ongeluk op mijn eerste Zumbasessie ooit, een woord waarvan ik tot nu eerlijk gezegd nog steeds niet goed wist wat het precies wilde zeggen. Blijkbaar betekent Zumba gewoon dat er een groep dansers op het podium simpele danspasjes uitvoert en dat het publiek die nabootst. De toeschouwers hebben alvast geen plankenkoorts en gaan volledig los op nummers van onder meer Beyoncé en Pitbull. Een prima opwarmsessie voor een avondje dansen.

Van al dat dansen krijgt men natuurlijk dorst, dus ik beslis om een van de bars te bezoeken. Daar word ik herenigd met een oude vriend die ik deze festivalzomer opvallend weinig ben tegengekomen: drankbonnetjes! Waar de meeste festivals in 2023 voor een cashless systeem gingen, kiest Benenwerk nog voor een oldschool systeem. En wat me pas echt vrolijk stemt, is dat één bonnetje ook gelijk staat aan één euro, waardoor het ingewikkelde rekenwerk vanop pakweg Rock Werchter (1 bonnetje = 3,5 euro) achterwege blijft. En met een kostprijs van drie euro is een pintje hier ook nog steeds een halve euro goedkoper dan op de grote festivals. Wel moet je nog een euro waarborg betalen voor je herbruikbare beker, maar dat is geen probleem, want op het einde vergeet je uiteraard niet om die beker weer in te wisselen. Toch?

Wanneer ik nog eens langs de dancehall stage passeer, is de dansinitiatie voorbij en heeft een DJ het roer overgenomen. Ik blijft er een halfuurtje hangen en hoor in die tijd meerdere klassiekers van Sean Paul passeren. Toen ik als tiener opgroeide in Brugge klaagde ik altijd dat er niets te doen was, maar ik moet toegeven dat ik me hier opvallend goed amuseer.

Als laatste stop passeer ik langs het podium waarvan ik de hoogste verwachtingen had: de clubbin stage. Deze bevindt zich op de Vismarkt, een historische plek in Romeinse stijl (denk ik – ik ben geen historicus dus schiet me alsjeblieft niet af als ik in de verkeerde periode zit). Hier komen enkele dj’s techno en aanverwante genres draaien tussen de klassieke zuilen, wat me best een aparte omgeving lijkt voor een avondje raven. Het lijkt me ook de beste plek om mijn bonnetjes op te gebruiken en nog twee pintjes te drinken.

Ook hier valt het op dat Benenwerk een divers publiek trekt. Ik zie enkele oudere mensen staan die in het dagelijkse leven duidelijk nooit raves bezoeken, en hun onwennigheid compenseren door overdreven enthousiast te dansen. Dat bedoelen we niet als kritiek, want het is best schattig om te zien. Ook heeft er iemand haar hond meegebracht, toch een eerder ongebruikelijk zicht op de raves waar ik me doorgaans begeef. Zo ben ik dankzij Benenwerk weer een ervaring rijker.

Op de tonen van enkele acidnummers verlaat ik de Vismarkt weer. Ik ben misschien opgegroeid in Brugge, maar net als vele stadsgenoten ben ik ondertussen uitgeweken naar Gent en moet ik de laatste trein halen. Wanneer ik me neer wil zetten in mijn treinzeteltje, voel ik nog iets in mijn achterzak zitten. Verdorie, nu ben ik toch wel die herbruikbare beker vergeten inwisselen, zeker? Echt erg vind ik het niet, want Benenwerk was een gratis evenement waar ik me best geamuseerd heb, dus over die ene euro gaan we niet moeilijk doen. En mocht iemand van de organisatie ooit in Gent passeren: ik heb hier nog een beker voor jullie liggen!