Boygenius geeft de mannen achteloos het nakijken

Een damestrio dat zichzelf Boygenius noemt? Dat kan alleen maar ironisch bedoeld zijn, want het uitstekende optreden van Phoebe Bridgers, Julien Baker en Lucy Dacus op Pukkelpop stond volledig in het teken van girl power en vrouwelijke solidariteit. Dat de groep het podium betrad op de tonen van Thin Lizzy’s The Boys Are Back in Town was dan ook om te lachen.

Als drie jonge gereputeerde singer-songwriters, elk met een eigen carrière, de handen in elkaar slaan en samen op tournee gaan, wordt al snel de term ‘supergroep’ uit de kast gehaald. En ja, je zou Boygenius een vrouwelijk, of beter gezegd ‘queer’ equivalent van Crosby, Stills & Nash kunnen noemen. Een jaar of drie geleden maakten ze al eens een ep, maar het is hun dit jaar verschenen langspeler The Record waarmee ze definitief hun naam vestigden.  

De plaat oogstte behoorlijk wat vijfsterrenrecensies, werd in sommige kringen een ‘instant classic’ genoemd en haalde in verscheidene landen de eerste plaats in de hitlijsten. Ook in de Marquee merkte je dat Boygenius een gevoelige snaar had geraakt: de songs werden, vooral door de vrouwelijke fans in de tent, woord voor woord meegebruld. Geen twijfel mogelijk: heel wat jonge meisjes hadden in Bridgers, Baker en Dacus nieuwe rolmodellen gevonden. 

De drie kernleden speelden allemaal gitaar en zongen, afwisselend solo of in harmonie met elkaar, en hoewel hun individuele werk telkens van een eigen stijl en persoonlijkheid getuigt, slaagden ze er als groep moeiteloos in hun verschillen te overstijgen. Bij Boygenius is geen sprake van onderlinge competitie: de motor van zijn creativiteit is vriendschap en wederzijdse bewondering. Het trio had voorts een backingband meegebracht en bij wijze van statement bestond ook die uitsluitend uit vrouwen, al vindt het trio terecht dat het geslacht van de muzikanten volstrekt geen issue is.  

Geen telefoons

De set, die a capella begon, bestond overwegend uit folkrocknummers, maar met potige songs als $20, Satanist of het tot het einde opgespaarde Not Strong Enough liet Boygenius er geen twijfel over bestaan dat er rock-‘n-roll door zijn aderen stroomde. Phoebe Bridgers, Julien Baker en Lucy Dacus namen om beurten het voortouw (soms zelfs in dezelfde song, zoals in het door Paul Simon geïnspireerde Cool About It), stelden hun stemmen ten dienste van elkaars songs en mochten alle drie op evenveel enthousiasme van de toeschouwers rekenen.  

Vóór Bridgers een stapje in het publiek waagde, tijdens Letter to an Old Poet, verzocht ze de aanwezigen om hun telefoons weg te stoppen. ‘Dit is een intense song en ik probeer te communiceren met ménsen, niet met camera’s’, zei ze. ‘That’s really weird’. Tijdens Ketchum, ID, uit de eerste Boygenius ep, namen de toeschouwers spontaan de zangpartij over en op het einde van afsluiter Salt in the Wound verrasten Bridgers en Dacus door elk hun blouses open te rukken en hun borsten te flashen.  

Titparade

‘Die had ik niet zien aankomen’, sprak een verbouwereerde collega. Mij zou het echter niet verbazen dat het gebaar van de twee dames een ironische verwijzing was naar Bruce Springsteen, die we tijdens zijn jongste tournee, zij het met iets meer machismo, precies hetzelfde hadden zien doen. En naar het Superbowl-incident van Janet Jackson, die omwille van een blote tiet bijna heel weldenkend Amerika over zich heen kreeg.  

Vrouwen die gewoon hun vrijheid opeisen, het is blijkbaar nog steeds een dingetje. Maar niet op Pukkelpop. Want het ging in de eerste plaats over muziek. En die wist, ondanks de storende interferentie van andere podia, probleemloos te overtuigen.