Arctic Monkeys stonden dan officieel wel als afsluiter op het hoofdpodium geprogrammeerd, maar de echte headliner van de laatste festivaldag was, hands down, Queens of the Stone Age, dat even tevoren de wei gewoon plat had gespeeld. Zouden Alex Turner en zijn maats erin slagen ons hun lauwe vertoning op Pukkelpop vorig jaar te doen vergeten? Het antwoord luidt: niet helemaal.
Een uur eerder had Josh Homme nog onderstreept dat alle leden van de Queens Arctic Monkeys-fans zijn. Maar waar je tijdens zijn eigen optreden vooral warmte voelde, straalde Turner vooral koele afstandelijkheid uit. Met zijn brede armgebaren, de zonnebril waarmee hij het duister in staarde en zijn gevoel voor theatraliteit, wilde hij duidelijk onderstrepen dat hij een echte popster is. Zijn fans zullen het wellicht niet tegenspreken, maar het voedde wel de indruk dat er geen echte band op het podium stond, maar een zanger met begeleiders.
Enkele maanden geleden brachten de Polaire Apen met The Car nog een prachtige langspeler uit vol elegante crooner soul en contemplatieve loungy funk, voorzien van mooi uitgebalanceerde strijkersarrangementen. De plaat betekende hun afscheid van L.A. en hun terugkeer naar Sheffield, maar trok stilistisch de lijn door van het vijf jaar oude Tranquility Base Hotel & Casino. Niks mis mee, alleen is dit niet het soort spul waar je op een groot festival het publiek makkelijk mee naar de zevende hemel loodst.
In Werchter combineerden Arctic Monkeys dat al bij al vrij rustige repertoire (opener Sculpture of Anything Goes, bijvoorbeeld) met oudere, snedige en meer energieke indierocknummers (vaak geput uit hun lp A.M. uit 2013) zoals het lustig op en neer verende Snap Out of It , het op een wiebelende groove en een gitaarriff uit War Pigs van Black Sabbath gebouwde Arabella of het bruisende Do You Wanna Know? Het was vooral het laatste soort nummers waarbij de toeschouwers wakker schoten en toonden dat ze nog steeds bij de les waren.
Ups en downs
Het resultaat was een raar opgebouwde set met pieken en dalen. Tot de eerste categorie rekenen we zeker Don’t Sit Down ‘Cause I Moved Your Chair en Do Me A Favour, tot de tweede het nooit echt van de grond komende Cornerstone. Als zanger spiegelt Alex Turner zich steeds vaker aan grote voorgangers als David Bowie en de jonge Scott Walker, wat duidelijk hoorbaar was tijdens There’d Better Be A Mirrorball. Om de verbeeldingskracht van de aanwezigen niet al te zeer op de proef te stellen, lieten de Arctic Monkeys gewoon een echte glitterbal boven het podium hangen. Gelukkig hadden ze geen songs over vliegende varkens.
Staan in ons boekje als hoogtepunten onderstreept: Perfect Sense, de met twangy gitaren versierde ballad 505, die halverwege alsnog in een stroomversnelling terecht kwam, en het met een falsetstem gezongen Body Paint: een nummer over ontrouw dat begon met de memorabele zinsnede ‘For a master of deception and subterfuge / You’ve made yourself quite the bed to lie in’.
Tijdens de bissen kwamen de Monkeys op de proppen met een cover van John Cooper Clarke (I Wanna Be Yours) en lieten ze nog even alle remmen los in het onstuimige I Bet You Look Good on the Dancefloor en R U Mine?, festival-anthems waarvan er misschien net iets te weinig op de setlist prijkten. De fans toonden zich duidelijk tevreden, maar zelf hadden we het toch gevoel dat Arctic Monkeys dezer dagen beter tot hun recht zouden komen in een zaal dan op een groot festivalpodium. Want die toppositie op de affiche was écht wel iets te hoog gegrepen.
DE SETLIST: Sculptures of Anything Goes / Brianstorm / Snap Out of it / Don’t Sit Down ‘Cause I Moved Your Chair / Crying Lightning / The View from the Afternoon / Cornerstone / Why’d You Only Call Me When You’re High? / Arabella / Four Out of Five / Do Me A Favour / Pretty Visitors / Fluorescent Adolescent / Perfect Sense / Do I Wanna Know? / There’d Better Be A Mirrorball / 505 / Body Paint // I Wanna Be Yours / I Bet You Look Good on the Dancefloor / R U Mine?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier