De derde dag van Pukkelpop werd in stijl afgesloten door Angèle. Een dag na Billie Eilish mocht nu dus een artieste van bij ons het publiek de nacht intrekken. En dat deed ze met verve, op de charmante manier die haar eigen is.
De eerste keer dat ik Angèle aan het werk zag, in de balzaal van de Gentse Vooruit, enkele maanden voor de release van haar debuut-lp Brol, was ze nog een frisse maar verlegen verschijning die zich op het podium liet seconderen door enkele van haar vrienden. Wat een contrast met de zangeres van vandaag! Het professionalisme en de schaalvergroting zijn opmerkelijk: in Kiewit verscheen niets minder dan een popster, die inmiddels ook aan de internationale hemel mag schitteren. Haar tweede plaat, Nonante-cinq, kreeg een lovende recensie van het gerenommeerde Pitchfork en Angèle mocht zelfs aantreden op het Amerikaanse Coachella-festival. Volgens een bevriende veearts, die verstand heeft van die zaken, is dat geen kattepis.
Het mag duidelijk zijn: bij de shows van Angèle wordt dezer dagen niets meer aan het toeval overgelaten. De 27-jarige zangeres kreeg op Pukkelpop ruggensteun van louter topmuzikanten en, net zoals de Madonna’s van deze wereld, van een groep beslagen dansers en danseressen die haar liedjes – opvallend veel hits trouwens– van uitgekiende choreografieën voorzagen. Ook de belichting en de visuals lieten weinig te wensen over. Angèle speelt nu in dezelfde divisie als Dua Lipa, met wie ze drie jaar geleden nog een succesrijk duet zong, al verliest ze zich gelukkig niet in protserigheid.
De zangeres dankt haar huidige status aan een stevige portie ambitie, eigenzinnigheid, hard werk en talent. Ze schrijft de meeste van haar (naar dansbare elektropop neigende) songs zelf, bedenkt er doorgaans catchy melodietjes bij en zingt die met de nodige overtuigingskracht. Ze stond ook met bijzonder veel ‘naturel’ op het podium, waardoor het haar weinig moeite kostte de hele weidepopulatie voor zich te winnen. Dat de meeste aanwezigen haar nummers (Plus de sens, Pensées positives, Tout oublier, Flou, Perdus, Oui ou non…) moeiteloos konden meezingen, hielp natuurlijk ook.
Gevoelige snaar
Haar carrière mag dan een hoge vlucht hebben genomen, Angèle Van Laeken is nog altijd een gewoon meisje uit Linkebeek dat tien jaar geleden, samen met haar twee beste vriendinnen, op Pukkelpop naar bandjes kwam kijken. Dat ze nu zelf op het hoofdpodium mocht en dat diezelfde vriendinnen er dit keer ook bij waren, liet haar dus niet onverschillig. Haar dankbaarheid jegens het Belgische, en bij uitbreiding Vlaamse publiek was duidelijk niet geveinsd.
Zoals veel van haar collega’s schrijft Angèle overwegend luchtige, soms melancholische liefdesliedjes, maar ze gebruikt het popmedium net zo goed om maatschappelijke onderwerpen aan te kaarten. Dat die bij het publiek een gevoelige snaar raken, bleek uit de emotionele reacties op Balance tot quoi (over seksisme, in het verlengde van de #metoo-beweging) of Ta reine (over een lesbische relatie die het daglicht niet mag zien).
Angèles werk is overigens niet in steen gebeiteld. Dat bleek bijvoorbeeld uit de enigszins herwerkte versie van Je veux tes yeux. Het nummer werd van een lange coda voorzien, waarin de dansers vrij spel kregen en die de zangeres tijd gaf voor een kostuumwissel. Tijdens de bissen kregen de fans nog La thune en, uiteraard, Bruxelles je t’aime waarin de chanteuse, in de Belgische vlag gehuld, een onweerstaanbare ode bracht aan haar roots. Was het een feestje? De vraag stellen is ze beantwoorden.
Pukkelpop was haar voorlopig Angèles laatste Belgische optreden, want er vallen nog buitenlanden te veroveren. Maar wie eraan twijfelde of de artieste een terechte headliner op een groot festival was, kreeg alleszins lik op stuk. Als er dan toch popsterren moeten zijn, doe mij dan maar Angèle. Die is tenminste nog onweerstaanbaar authentiek.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier