Meezingers, festivalhymnes, clubhits: anno 2022 zal u er ver naar zoeken bij Lykke Li.
Tien jaar geleden is het intussen dat Lykke Li voor dé zomerfestivalhymne tekende met I Follow Rivers. De collectieve extase die zich afspeelde aan het hoofdpodium van Pukkelpop 2012 toen de Zweedse live haar successingle uit het album Wounded Rhymes (2011) speelde, was mede te danken aan Belgische input: de Brusselse dj en producer The Magician had met zijn remix van de song een dikke clubhit te pakken, en de grijsgedraaide cover van Triggerfinger bewees dat het nummer ook in een sober kleedje – of moet dat ‘maatpak’ zijn? – niks inboette op zijn oorwormkwaliteiten.
Oorwormen, clubhits, zelfs festivalhymnes: daar zal u bij Lykke Li (nu 36) anno 2022 vruchteloos naar zoeken. Drie jaar geleden lichtte ze in een interview met NME al een tipje van de sluier door te voorspellen dat haar volgende album – opvolger van het elektronisch getinte, in een strakke trapproductie gesnoerde So Sad So Sexy (2018) – soberder, uitgepuurder en trager zou worden. ‘Ik besef dat ik geen piepkuiken meer ben,’ klonk het, ‘en dat er jongere, meer hongerige mensen klaar staan. (…) Ik zit waarschijnlijk aan het uiteinde van mijn carrière, en ik wil eindigen in stijl.’
Die stijl, dat is er een van minimale grandeur, met bombast bezwangerde intimiteit. Ballades en torch songs hebben altijd deel uitgemaakt van haar arsenaal, maar hier gaat Lykke Li pas echt diep. Gitaar, stem en krekels op de achtergrond, meer hebben openers No Hotel en You Don’t Go Away niet om het lijf. Alle acht nummers werden in Li’s slaapkamer in Los Angeles opgenomen, zonder digitale snufjes of instrumenten, met één goedkope microfoon. Die organische, weinig omfloerste aanpak staat de rijkdom niet in de weg. Tijdens Highway to Your Heart laat Li haar innerlijke Stevie Nicks de vrije loop, in een song die perfect tussen een trage van The Weeknd (die orgelintro!) en een klassieker van Beach House valt. Ook Happy Hurts (meer orgel) en Carousel (meer echoënde gitaar) zijn talmend opgebouwde, subtiel gearrangeerde slepers die enkel op luid volume of in de koptelefoon hun akoestische finesse en impact prijsgeven.
Sober, uitgepuurd, traag: Lykke Li heeft woord gehouden. Dit zou ook haar laatste plaat vol break-upsongs zijn. Een symbolische, zwarte zwanenzang van de artieste die ooit mee in de voorhoede van het frisse Scandinavische popgeluid stond te heupwiegen. Nieuwe waters, diepe gronden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
