Experimentele muzikant Rainy Miller romantiseert het postindustriële noorden van Engeland

Blackhaine. Iceboy Violet. Space Afrika. Er zijn de laatste jaren in het noordwesten van Engeland een hoop artiesten opgestaan die donkere, experimentele electronica maken. Een van hen is Rainy Miller. Jack Bowes – zoals de producer echt heet – begon muziek te schrijven zoals elke tiener in de vroege noughties in Preston deed, een stad ten noorden van Manchester die op dat moment het toneel was van een kortstondige maar intense boom van grime-muziek. ‘Ik vind het nog steeds the sickest thing dat me ooit is overkomen’, zei hij er later over. ‘De hele stad was in de ban van grime.’ In tegenstelling tot veel van zijn leeftijdsgenoten bleef Bowes muziek maken lang nadat MC’s cool waren. In 2019 releaste hij zijn debuutalbum Limbs, een plaat vol neo-r&b en autotune, gevolgd door het meer rauwe en experimentele Desquamation en A Grisaille Wedding, een samenwerking met Space Afrika.

Vorige week kwam zijn nieuwe album Joseph, What Have You Done? uit. De titel is een verwijzing naar de Jozef uit de Bijbel, die net zoals Bowes’ stiefvader een kind opvoedde dat niet van hem was. Het album is zowel een ode aan zijn ‘old man’ – wiens achternaam Miller is, vandaar zijn artiestennaam – als aan Longridge, het dorp nabij Preston waar hij is opgegroeid. ‘Northern gothic’ noemt Bowes het concept achter de plaat, een mix van de Amerikaanse stroming southern gothic en de tradities van het gritty postindustriële noorden van Engeland. ‘Er is niemand die kunst maakt in Longridge of over Longridge’, zei hij aan The Quietus. ‘Je moet romantiseren waar je vandaan komt. That is everything.’

EEN WILLEKEURIGE QUOTE ‘Ik ben niet muzikaal geschoold, ik heb nooit genoeg geld gehad om veel instrumenten te kopen en ik kom niet uit een muzikale familie. Maar dat hoeft je er niet van te weerhouden om muziek te maken als dat is wat je wilt doen.’