Evian Christ maakt géén muziek om je baard op te strelen

Alles wat u moet weten over de mysterieuze producer die meewerkte aan Yeezus van Kanye West en nu zijn langverwachte debuutalbum uitbrengt.

Arca. Hudson Mohawke. Lunice. Wie door het lijstje producers scrolt die hebben meegewerkt aan Yeezus, het album uit 2013 waarop Kanye West plots een industrial geluid liet horen, ontdekt een overzicht van de artiesten die de komende jaren hun stempel op de elektronische muziek zouden drukken.

Een van de namen in die lijst was Evian Christ, een jonge producer uit Ellesmere Port in het Verenigd Koninkrijk die in het dagelijkse leven Joshua Leary heet. Een jaar eerder had hij Kings and Them uitgebracht, een mixtape vol rauwe, donkere hiphopbeats. Ook Kanye West had die mixtape gehoord en vond die perfect aansluiten bij zijn toekomstige project Yeezus. Evian Christ kreeg een mailtje van Kanye’s team met de boodschap dat ze zijn werk goed vonden en dat hij 48 uur had om instrumentals door te sturen die ze zouden kunnen gebruiken. Leary, die op dat moment geen materiaal op overschot had, begon aan een producermarathon en stuurde een nieuwe mixtape door. Tussen die nummers zat de basis van wat later I’m in It van Kanye West zou worden.

Op de feestjes van Evian Christ zijn er geen regels.

Dankzij zijn samenwerking met West werd Evian Christ een graag geziene gast bij de crème de la crème van de hiphop. Hij maakte nummers voor rappers Danny Brown en Le1f, die ook met avant-gardeproducers als Sophie samenwerkte. En de invloedrijke Zweedse rapper Yung Lean gaf Salt Carousel, een luidruchtige track waarin Evian Christ trapbeats met scherpe trancesynthesizers combineert, een negen op tien in de rubriek Singles Club van muziekblad 180 Fact.

Wat Evian Christ deed, sloot dan ook perfect aan bij wat op dat moment trendy was in de hiphopwereld. Zijn larger than life-trapbeats, met diepe bassen en ratelende hihats, deden denken aan de nummers waarmee pakweg Tnght toen furore maakte. Alleen schuwde Evian Christ de minder toegankelijke kant van het muzikale spectrum niet. Hij was net zo goed geïnspireerd door de bombastische soundscapes van Ben Frost en de noise van Wolf Eyes. Zijn ep Waterfall werd in 2014 dan ook met belangstelling beluisterd. ‘Ik wil geen muziek maken om je baard op te strelen. Elektronische muziek kan live zo serieus zijn, iedereen staat gewoon stil. Wanneer ik uitga, wil ik entertained worden. Ik wil dat mijn muziek leuk is. En als ze niet leuk is, dan op z’n minst een fysieke ervaring’, vertelde hij aan Self-Titled Mag. Voor subtiliteit moest je niet bij Evian Christ zijn, voor overweldigende dansmuziek wel.

Daarna werd het stil. Af en toe dook Evian Christ op als producer voor andermans nummers, maar het zou nog zes jaar duren voor hij met Ultra (2020) weer een eigen single zou uitbrengen. In 2015 verscheen hij nog eens in de media vanwege een akkefietje op Leeds Festival – de security had hem opgesloten in een kooi omdat ze dachten dat hij geen artiest maar een dronken fan was die de backstage wilde binnendringen. De geruchten over zijn debuutalbum die jarenlang de ronde deden, doofden langzaam uit.

Toch was Leary niet volledig uit de scene verdwenen. Hij richtte een eigen feestconcept, Trance Party, op. Zoals de naam doet vermoeden was het niet de hiphop van weleer die centraal stond tijdens die feestavonden, maar melodische dansmuziek. Al zijn er weinig regels op de feestjes van Evian Christ. Een melig nummer van de Vengaboys kan worden afgewisseld door de beenharde klanken van Evian Christs eigen Salt Carousel. De man houdt ervan om zijn muziek luid te zetten en zich te omringen door stroboscopen, waardoor zijn sets wel degelijk een fysieke ervaring worden, zoals hij aan Self-Titled Mag zei. Loeiharde bassen, memorabele melodieën en flitsende lichten: dat zijn de ingrediënten voor een avondje uitgaan waarop stilstaan verboden is.

En toen kondigde Evian Christ plots Revanchist aan, dat langverwachte debuutalbum waarop niemand nog echt durfde te hopen. Misschien is het nu simpelweg het juiste moment om ermee naar buiten te komen. Trance is weer helemaal hip, dus Evian Christ heeft de tijdsgeest alvast mee. Zijn eerste twee singles zijn bommetjes van jewelste: On Embers is een megalomane beuker vol knarsende bassen, Nobody Else een dromerig dance-anthem waarin de stem van indiepopster Clairo gesampled wordt. En een blik op de tracklist verraadt dat hij zijn hiphoproots nog niet helemaal verloochend heeft: ook de Zweedse cloudrapper Bladee, die nauwe banden heeft met Yung Lean, leent zijn stem aan een van de nummers.

Maar het zou oneerbiedig zijn om te insinueren dat Evian Christ simpelweg op de huidige trends surft. Zowel als hiphopproducer als met zijn eigen beperkte output, drukte hij zijn stempel op de hedendaagse elektronische muziek. Vrijdag verschijnt zijn debuutalbum. Als het niet leuk is, wordt het op z’n minst een fysieke ervaring.