EuroSonic, dag 2: gered door de Belgische delegatie

Belgen boven, tijdens de tweede avond van EuroSonic Digitaal. Al lag dat zeker ook aan het relatief zwakke programma van dag 2. Wie in het aanbod toch nog enkele parels wilde vinden, liet het best een vergrootglas aanrukken. Gelukkig zat er eentje in onze basisuitrusting.

De technische mankementen die tijdens de eerste tien minuten het streamen van de sets verhinderden en daarna het uurschema in de war stuurden, zorgden voor wrevel en frustratie. Een onlineversie van een festival is sowieso een pleister op een houten been: het lijfelijke, het directe en het samenhorigheidsgevoel van een echt concert op een echt podium in een echte zaal valt nu eenmaal moeilijk te capteren via een haperend computerscherm. In Groningen krijgen de optredende artiesten doorgaans minstens een half uur ter beschikking. Met het oog op de virtuele coronaversie zijn de sets echter teruggebracht tot tien minuten, wat vaak te weinig is om een nog onbekende band echt naar waarde te kunnen schatten.

Maar goed, we zijn nog steeds niet van het virus verlost, en beter een digitaal dan helemaal geen festival. Artiesten hebben het dezer dagen al moeilijk genoeg. Bovendien kan, wie dat wil, EuroSonic via het wereldwijde web helemaal gratis meepikken. Ieder nadeel heb zijn voordeel, sprak ooit een groot filosoof.

Dit onthouden we van dag 2.

• MESKEREM MEES. Over deze zangeres, zoals gewoonlijk begeleid door haar trouwe celliste, kunnen we u niets meer vertellen dat u nog niet weet. Haar set, met liedjes uit haar alom bewierookte lp Julius, imponeerden zoals steeds door hun eenvoud en puurheid. Toch was haar passage in meer dan één opzicht een triomf: in de marge van EuroSonic, tijdens de Music Moves Europe Awards, mocht Meskerem Mees, net zoals Stromae, Adele, Dua Lipa, Rosalía en Mumford & Sons vóór haar, de prestigieuze Grand Jury Prize op zak steken. ‘Ze valt op met haar soulvolle liedjes en perfecte performance. Haar prachtige stem is authentiek, geheimzinnig en tijdloos’, luidde het oordeel van de jury.

De onderscheiding, uitgereikt door de Europese Unie met als doel opkomende artiesten te steunen in de ontwikkeling van hun internationale carrière, leverde Mees een bedrag van 10.000 euro op. De zangeres reageerde nuchter als steeds. Toen op een speech werd aangedrongen, maakte ze zich snel uit de voeten met het excuus dat ze ‘dringend moest plassen’. Later meldde ze wél dat ze met het gewonnen bedrag haar tweede plaat zal financieren. En die zal aanzienlijk afwijken van haar debuut: ‘Ik wil veel meer experimenteren met verschillende geluiden, instrumenten, genres en mensen’, zei ze. Als bonus kreeg Meskerem Mees ook de ‘green touring voucher’, ter waarde van 5000 euro. Some girls have all the luck.

• THE HAUNTED YOUTH. Het Belgische publiek kent de groep van Limburger Joachim Liebens uiteraard al als laureaat van De Nieuwe Lichting en van veel gedraaide singles als Teen Rebel, Coming Home en Gone. Maar wie ook in het buitenland gehoord wil worden, doet er altijd goed aan EuroSonic als springplank te gebruiken. Niet dat The Haunted Youth nog veel zetjes nodig heeft: het gezaghebbende Amerikaanse webzine Consequence of Sound wist zijn dromerige psychpop meteen te smaken. Het hoorde referenties aan Tame Impala en MGMT en schreef over Teen Rebel: ‘it captures the essence of being young, hungry and hopeful’. Voor de online-editie van EuroSonic stuurde The Haunted Youth zijn recente Toots Sessie in, vol lang uitgesponnen, uitwaaierende gitaarmotiefjes, sierlijk toetsenwerk en nevelige zangpartijen. Wie zich graag laaft aan bands als The Cure of DIIV zal dit vijftal zeker niet links laten liggen. Als ook het voor binnenkort aangekondigde langspeeldebuut van The Haunted Youth weet te overtuigen, kan niets zijn internationale opmars nog tegenhouden.

• POTHAMUS. Dé revelatie van de tweede festivaldag was voor ons zonder twijfel de passage van de Mechelse band Pothamus, die met zijn eind 2020 verschenen lp Raya al veelvuldige schouderklopjes kreeg in de internationale pers. Over hoe je hun muziek moet omschrijven, bestaat voorlopig geen overeenstemming. Is het sludge? Postrock? Meditatieve metal? Tribal prog? Of alles tegelijk? Een sleutelnummer voor de groep lijkt ons Set the Controls For the Heart of the Sun van Pink Floyd, aangevuld met verwijzingen naar het minimalisme van Swans, Amenra en Neurosis. Pothamus grossiert in ijle zangpartijen, bewerende ritmen waarbij bas en drums steevast naar de voorgrond worden geduwd en doemerige, in reverb gedrenkte gitaardrones. Veeleer dan songs zijn de composities van de groep repetitieve mantra’s die het publiek in trance moeten brengen. Dat we vandaag nog sterretjes zien, ligt dus beslist niet aan ons alcoholgebruik. Just saying.

• MELBY. Zweden beschikt inzake popmuziek al jaren over een uitstekende reputatie. Melby, een indiepop- en psychfolkkwartet uit Stockholm, past helemaal in die traditie. Met zijn debuutplaat None of This Makes Me Worry wist het gezelschap zelfs de nodige superlatieven los te weken bij het gerenommeerde Britse online-magazine The Line of Best Fit, dat gewaagde van een ‘buitenaards’ en ‘volkomen briljant’ werkstuk. Zo ver zouden we niet gaan, maar wie houdt van, pakweg, The Cardigans, zal ook Melby wellicht wel aan zijn boezem drukken. Zangeres, gitariste en occasionele toetsenspeelster Matilda Wiezell heeft een warme en heldere stem, de harmonieën zijn onweerstaanbaar en de veerkrachtige liedjes van de groep houden het midden tussen dynamisch en melancholisch. Vooral het donkere Stalker gaf aan dat Melby in de nabije toekomst nog tot heel wat moois in staat mag worden geacht.

• ELIZA LEGZDINA. Ze neemt geen blad voor de mond en legt een bom onder de traditionele seksuele stereotypen. Eliza Legzdina, oorspronkelijk uit Letland, maar tegenwoordig thuis in Londen, is opgeleid als operazangeres, al valt dat uit haar EP Iron Curtain Golden Pussy niet bepaald af te leiden. Noem haar maar een diva van de straat die, als een blonde Kelis en met de hulp van en vrouwelijke DJ, hijgerige r&b koppelt aan withete hiphopbeats. In Backflip, haar bekendste nummer, samplet ze zelfs een Turkse saz. Zelf noemt Legzdina zich queer: ze laat zich ongecomplexeerd leiden door haar lusten en zet al doende het patriarchaat een lange neus Aan een scribente van het Britse Clash Magazine zijn haar strapatsen alvast niet ongemerkt voorbijgegaan. Haar conclusie? Een icoon-in-wording

• DHARMACIDE. Deze band uit Madrid regelt het verkeer op het kruispunt waar droompop, shoegaze en vitale gitaarrock elkaar ontmoeten. Eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat u en ik daar al vaker voor het rood hebben gestaan, al neemt dat niet weg dat Cult Band Member, de vorige herfst verschenen en gedeeltelijk in Los Angeles ingeblikte eerste langspeler van Dharmacide, prima werd ontvangen. De groep zou zeker niet hebben misstaan in de catalogus van het Engelse Creation-label dat, in zijn hoogdagen, hoge ogen gooide met Primal Scream en The Jesus & Mary Chain. Met een stuwende maar melodieuze song als Depressed knipoogden de Spanjaarden zelfs naar My Bloody Valentine. Dat zal hen niet bepaald een prijs voor originaliteit opleveren, maar wie het vertrouwde niet waardeert, mag voortaan op restaurant ook geen biefstuk met frieten meer bestellen.

• THE LOUNGE SOCIETY. Op de muzikale akkers van het Britse Yorkshire werden in het verleden al groepen geoogst als The Cribs, Kaiser Chiefs en Gang of Four. De rusteloosheid en de urgentie van die combo’s horen we ook terug bij het punkfunkgezelschap The Lounge Society. Terwijl ze al pogoënd de dansvloer aanvegen, spuwen ze uitgebreid hun gal over het kapitalisme, de klimaatopwarming en politieke apathie. Belcanto is wel het laatste waar je frontman Cameron Davey van kunt verdenken. Wie hoopt op verandering dient het soms gewoon op een schreeuwen te zetten, en dat doet hij zeker in nummers als Blood Money of Burn the Heather. Kortom, The Lounge Society maakt tyfusherrie dat het soort dat je meteen op de heupen werkt. Alsof Fontaines D.C. en A Certain Ratio samen in een overkokende ketel toverdrank zijn gevallen.

• QLOWSKI. Voor een band uit Europa die het internationaal hoopt te maken, is Londen vaak de grote toegangspoort. Dat heeft Qloski, oorspronkelijk uit het Italiaanse Bologna, zeer goed begrepen. Het is daar dat het kwartet zijn langspeeldebuut Quale Futuro? In het vinyl liet beitelen. Naar zijn set op EuroSonic te oordelen hinkt Qlowski, dat ooit postpunk als zijn voedingsbodem beschouwde, dezer dagen op twee gedachten. Wanneer gitarist Michele Tellarini achter de microfoon staat, klinkt de muziek donker en dystopisch, maar zodra toetsenspeelster Cecilia Corapi haar keel open trekt, komen songs als A Woman onder een poppy vernislaagje terecht. Verwarrend? Wat u zegt.