Als hypervrouwelijke, fictieve sekteleider combineert Ethel Cain American gothic met pop en country

In het lang: Hayden Anhedönia groeide op in een conservatief, diepgelovig stadje in Florida waar argeloos op het internet rondhangen of als kind naar niet-christelijke muziek luisteren uit den boze was. Laat staan uit de kast komen als transvrouw. En dus bedacht ze alter ego’s om haar wildste avonturen mee bij elkaar te fantaseren. Zo ook Ethel Cain, een hypervrouwelijke, angstaanjagende sekteleider die graag mannen eet, maar ook elke zondag vooraan in de kerk zit en naar mottenballen ruikt. De muziek die ze de voorbije jaren onder die naam heeft uitgebracht, klinkt gelukkig allesbehalve duf. Ethel Cain combineert American gothic met pop, country, rock en folk, zingt op bezwerende wijze over religie, vrouwelijkheid, armoede en toxische relaties en overgiet het geheel met een duistere esthetiek vol vergane glorie, kruisbeelden en horrorknipogen.

Na drie goed ontvangen ep’s volgt deze week haar langverwachte debuutalbum Preacher’s Daughter. Eerste single Gibson Girl klinkt als de ietwat demonische liefdesbaby van Pink Floyd en Lana Del Rey. American Teenager is dan weer een schijnbaar nostalgisch nummer over de gevaren van de Amerikaanse droom. En afsluiter Strangers is een bitterzoete treurzang over je lot aanvaarden. De ideale soundtrack om door Amerika te cruisen door Amerika of mistroostig uit een raam te staren.

Een willekeurige quote: ‘Ik hou van Lana Del Rey en we zingen allebei over Amerika, maar ik zag nooit de parels en de krullen. De rode lopers liggen hier zowat naast de daklozenkampen. De glamour is weg, de glans is eraf geschuurd.’

Check ook: haar cover van Everytime van Britney Spears, die vreemd genoeg meer wegheeft van een ode aan Enya.