Ergens tussen Billie Eilish en First Aid Kit: de Deense zangeres Eee Gee

En nee, haar artiestennaam heeft niets te maken met de Bee Gees. Die ze wel gecoverd heeft.

Perfect getimed voor de start van het nieuwe schooljaar: School Reunion, het radiohitje waarmee de Deense zangeres Eee Gee – kort voor Emma Grankvist – oude kalverliefdes en nieuwe desillusies verstrengelt op het ritme van nostalgisch zwierende disco. De single staat op haar nieuwe, tweede album She-Rex, een plaat waarmee de zelfverklaarde introvert zich een in openhartige kwinkslagen bedreven popauteur toont, de ontbrekende schakel tussen Billie Eilish en First Aid Kit – ‘Oh yes, I like that!’ kirt ze opgewekt wanneer we haar die vergelijking voorleggen.

Treurnis en duisternis, verpakt in sarcastische humor en een beetje onnozelheid: helemaal mijn ding.

Over haar eigen schooljaren is ze minder enthousiast, al zit er voor haarzelf ook wel een soort van school reunion aan te komen: ‘Aan de unief werd ik gek van al die georganiseerde mensen, met hun Tupperwaredoosjes vol gedroogd fruit en amandelnoten. Terwijl ik elke dag met moeite uit mijn bed raakte. En aan het conservatorium heb ik zes jaar na elkaar ingangsexamen gedaan. Zes jaar na elkaar ben ik nooit tot in de tweede ronde geraakt – het brak telkens weer mijn hart – maar onlangs kreeg ik een uitnodiging in de bus: of ik geen les wilde komen geven, in het vak songschrijven.’ Ze moet smakelijk lachen om die ironie.

Je Scandinavische heimat heb je inmiddels ingeruild voor New York.

Eee Gee: Ik was er op iemand verliefd geworden, heb er bij een label getekend én een producer gevonden met wie ik graag wilde werken. De stad zoog me naar zich toe, zoveel was duidelijk. Wij Denen zijn ook zo immens beschermd en veilig in ons idyllische hobbitlandje. Als Deense zal ik altijd een woonplaats en werk hebben om op terug te vallen, dus als ík met zo veel privileges geen risico’s kan nemen, wie dan wel? En weet je, in Denemarken ben je heel snel wereldberoemd. Wanneer je een paar keer op de radio wordt gedraaid heb je het helemaal gemaakt. (lacht) In New York is het andere koek. Je wordt er verplicht tegelijk nederig én extra ambitieus te zijn. Anders raak je in die gigantische bijenkorf nergens als artiest. Maar die constante, zoemende energie is ook aanstekelijk.

Blijkbaar: She-Rex verschijnt al anderhalf jaar na je debuutalbum Winning. Dat is naar de huidige normen zot snel.

Eee Gee: Ik ben een decennium lang aan de kost gekomen als serveerster, dus ik weet wat zotte werkuren zijn. (glimlacht) Ik was ook zó blij toen na zo veel jaren ploeteren mijn muziekcarrière eindelijk van de grond kwam. Vroeger diende ik op in restaurants, nu ben ik de hoofdschotel. Een heel vreemd gevoel. En in mijn creatieve high wilde ik bewijzen dat ik van verschillende markten thuis ben, dat ik meer dan één type song kan schrijven. Voor ik het goed en wel besefte, lag er een nieuwe langspeler klaar.

Die lengt hedendaagse pop aan met een vleugje traditionele folk én toetsen van disco. Is het oké als ik af en toe aan ABBA moet denken?

Eee Gee: Ja, natuurlijk! Folk en disco liggen voor mij ook niet zo ver uiteen. Neem nu sommige seventieshits van Fleetwood Mac. Dat is toch uptempofolk op een goede discogroove? En ABBA, daar hoor je evengoed de invloed van Zweedse folkmelodieën en -harmonieën in terug.

Ik dacht gewoon dat Deense artiesten misschien liever niet geassocieerd worden met Zweedse popsuccessen: er is geen sprake van Scandinavische rivaliteit?

Eee Gee: Neen, want de Zweden zijn sowieso véél beter in internationaal georiënteerde pop met een eigen smoel dan de Denen. We kunnen niet met hen concurreren, daarover bestaat simpelweg geen discussie. Echt veel successen kunnen we niet voorleggen, hè. Behalve Aqua dan.

En die beleven momenteel weer een momentje nu hun ninetieshit Barbie Girl door de film Barbie opnieuw in de picture staat. Cult voor generatie Y en Z, maar wat is de status van de groep in Denemarken zelf?

Eee Gee: Vrij iconisch, of wat dacht je? (lacht) Anderzijds is het ook hilarisch dat net zij het summum van de Deense popmuziek zijn. Ze staan er ook zelf van te kijken, trouwens. Ik heb Søren Rasted van Aqua de voorbije maanden al een paar keer ontmoet. Het gesprek gaat altijd over de schijnbaar willekeurige grillen van de muziekindustrie. Trends achternahollen, dat heeft toch totaal geen zin meer? Dat is volgens mij ook de voornaamste reden dat er de voorbije jaren vanuit Denemarken niemand internationaal is doorgebroken: van elke Beyoncé, Frank Ocean of Olivia Rodrigo bestaat er een Deense variant, maar wie zit daarop te wachten? Ik spiegel me aan iemand als Feist, ook geen piepkuiken meer toen haar solocarrière begon: geduldig een duurzaam oeuvre uitbouwen, de tijd nemen om onderzoek te doen en een verhaal te vertellen. Ik zal er waarschijnlijk geen virale nummer 1-hit mee scoren, maar je kunt niet alles hebben. Wat ik vooral wil, is mijn songs binnen tien jaar nog kunnen spelen zonder ze te haten.

Net als Feist heb je een cover van de Bee Gees opgenomen. Zij Love You Inside Out op haar album Let It Die, jij nu More than a Woman.

Eee Gee: Mijn cover is zelfs deels een hommage aan Feist: Let It Die was in mijn tienerjaren mijn favoriete album. Journalisten vroegen me ook tot in den treure of mijn artiestennaam een referentie was aan de Bee Gees. Hallo?! Emma Grankvist, EG, Eee Gee? Het is de Da Vinci-code niet, hè. En dan zit er nog een derde laag in die cover: als vrouw zingen dat je meer bent dan een vrouw. Die eerste regels, ‘Girl, I’ve known you very well/ I’ve seen you growing every day’, dat zing ik dus tegen mezelf. Net als het refrein. Heel selfempowering. Dat ben ik die – weliswaar zachtjes – op tafel sla om te zeggen: ‘Ik ben meer dan mijn gender.’ Ik hoef niet per se op een festivalaffiche te staan omdat de promotor anders zijn quota vrouwelijke artiesten niet haalt. Evenmin heb ik het gevoel dat ik met mijn muziek wedijver met ‘de mannen’. Als ik dan toch moet wedijveren, dan met álle zangers en songschrijvers. En dat zeg ik met alle respect en bewondering voor artiesten die wél op de barricaden staan met feministische idealen en elke dag de strijd voor gelijkheid voeren.

Je meest gestreamde song op Spotify, Favorite Lover, is nog zo’n staaltje van selfempowerment. ‘I am my own favorite lover’, zing je daarin. ‘I’m not looking for another.’

Eee Gee: Favorite Lover is empowering, maar niet op de Lizzo-manier, à la ‘Meiden, laten we elkaar omhoog tillen!’ Het is eerder: ‘Ik ben fucked-up, maar ik ben oké. Blijf gewoon uit mijn buurt.’ (lacht) Donkere humor en melancholie, dat is mijn manier om mijn Deense identiteit te laten doorschemeren in mijn songs.

Denemarken mag dan niet hoog scoren op popgebied, jouw land doet dat wel met de gelauwerde cinema van Lars von Trier, Thomas Vinterberg en consorten, en met gerenommeerde televisiereeksen als Borgen en The Killing.

Eee Gee: (enthousiast) Ik ben een heel grote filmfanaat! Kijk, Kopenhagen is de beste, gezelligste stad ter wereld, punt. Zeker nu, in de zomer, wanneer iedereen constant van hot naar her fietst, onderweg naar een picknick of een festival, wanneer iedereen gaat zwemmen in de haven en zelfvoldaan natuurwijn slurpt op de terrasjes. (lacht) Maar als introvert verkies ik toch de herfst. Wanneer alles wat trager gaat, wanneer er meer tijd is voor reflectie en vooral: wanneer de beste films in de zalen komen. Die tragikomische toon waar Vinterberg zo in uitblinkt in films als Festen en Drunk, probeer ik ook telkens in mijn muziek te steken. Treurnis en duisternis, verpakt in sarcastische humor en een beetje onnozelheid: helemaal mijn ding.