Er zit vuur in Peuk: ‘Wij, de Vlaamse Cocaine Piss? Luie vergelijking’

Goede nieuwe muziek moet écht niet altijd uit Gent, Antwerpen-Zurenborg of een andere hipsterville komen. Straight outta Hoeselt: Peuk, een trio dat de afgelopen maanden een spoor van verschroeiende optredens door cafés en clubs trok en nu zijn debuutplaat uitbrengt.

Zijn daarvoor verantwoordelijk: zangeres-gitariste-songschrijfster Nele Janssen, bassist Jacques Nomdefamille (eigenlijk heet hij gewoon Jacky Willems) en drummer Dave Schroyen (Millionaire, Birds That Change Colour, Evil Superstars en zo’n 34 andere groepen). Schroyen is niet bij het interview, een fris blik Cristal wel. Even polsen naar de stand van zaken in de plaatselijke scene.

Nele Janssen: Wij zitten niet in een scene, gewoon omdat er hier helemaal geen scene ís.

Jacques Nomdefamille: Ik denk dat dat in Limburg altijd zo geweest is. Groepen als Millionaire of Evil Superstars kwamen ook niet uit Hasselt, maar uit plaatsjes als Zonhoven. Hoe ging dat vroeger, voor iedereen naar een rockschool ging om muzikant te worden? Je vroeg in het dorp aan je vrienden of ze niet met je bandje wilden meedoen. Dat waren misschien niet altijd de beste muzikanten, maar net doordat ze binnen hun beperkingen iets moesten verzinnen, kwam daar soms iets heel speciaals uit.

Hoe is dat bij Peuk gegaan?

Janssen: Ik ben al een aantal jaren met deze muziek bezig, eerst met een andere bassist en drummer. Toen zij eruit stapten, heb ik Dave en Jacky gecontacteerd. Sinds zij erbij zijn, lijkt het wel alsof de muziek geüpgradet is.

Nomdefamille: Ik had hen al een paar keer zien optreden en was zo al fan van de band voor ik er zelf in zat.

Janssen: Dave had één optreden gezien, in de GigaSwing, een platenzaak waar we geprangd tussen de bakken optraden. Hij zag er potentieel in. Toen hij hoorde dat de andere twee weg waren, heeft hij mij meteen gecontacteerd: ‘Hey, mag ik er niet bij?’ Omdat hij het goed vond. En omdat hij wist dat het misschien nog wel beter kon worden als hij erbij was. (lacht)

Zijn er groepen waar je je verwant mee voelt?

Janssen: (na een héél lange stilte) Neen. (lacht)

In recensies komen wel altijd dezelfde namen terug: Nirvana, Sonic Youth, de riot grrrl-groepen…

Janssen: Ik vond Nirvana, Babes in Toyland en Hole heel goed. Die zijn belangrijk voor me geweest, maar het is ninetiesmuziek. Dat was tóén. Ik vind heel veel bands goed, maar ik vind het altijd heel moeilijk om andermans muziek aan de mijne te linken.

Nomdefamille: Ik heb minder moeite dan Nele om verwantschappen met andere groepen te zien. Met Madensuyu, bijvoorbeeld. Als ik naar hen ga kijken, verrassen ze me altijd. Zonder dat ze op een berekende manier ‘verrassend’ proberen te zijn. Zij pakken hun muziek op een knutselachtige manier aan, maar weten je daar toch mee te raken. Dat vind ik heel mooi.

Lees je weleens iets over je eigen muziek waarvan je denkt: huh, hoe komen ze daar nu bij?

Janssen: De vergelijking met Cocaine Piss. Ik vind Cocaine Piss helemaal oké, maar dat is toch heel andere muziek?

Nomdefamille: Het is een luie vergelijking: ‘Ha, ’t is ook met een frontvrouw, en ook met luide gitaren.’ En hop, opeens zijn wij de Vlaamse Cocaine Piss.

Op de hoes staat een tekening van een groen mannetje in een grot dat een vrouw belaagt. Prehistorische MeToo-toestanden, zeg maar.

Janssen: Die is gemaakt door Viktor Froyen. Omdat ik van zijn werk hou, wilde ik dat hij de hoes zou ontwerpen. Alleen zag ik de tekening waar hij aan bezig was niet echt zitten. Maar toen zag ik tussen zijn werken iets aan de kant weggefrommeld staan dat me wél meteen iets deed. Sommige mensen vinden het sjiek, anderen helemaal niks. Ik vond het bij de plaat passen.

Is dat mannetje de ‘Cave Person’ uit het gelijknamige nummer?

Janssen: Neen, Cave Person gaat daar helemaal niet over – het gaat over in jezelf gekeerd zitten – maar het is wel een grapig toeval dat het nu achteraf lijkt alsof de hoes daar iets mee te maken heeft.

Op de plaat staat een Engelstalig nummer met de titel Koppijn. Que?

Janssen: De vorige drummer kreeg koppijn van dat nummer, omdat er een rare twist in zit die hij maar niet gedrumd kreeg.

Nomdefamille: Ook Dave heeft er koppijn van gekregen. Het is gewoon moeilijk om te drummen.

Janssen: Omdat het de hele tijd over koppijn ging, heb ik het dan maar zo genoemd. Een ingeving van het moment. Ik hou er wel van dingen die toevallig op me afkomen te gebruiken. Ik wil nergens te veel over nadenken.

Wat gebeurde er dan op het moment dat je Dieduwa bedacht?

Janssen: Dat is het geluid van de ambulance die ik in mijn hoofd hoorde toen ik dat nummer schreef: die-du-wa, die-du-wa.

Nomdefamille: Het begin van het nummer klinkt ook een beetje als een sirene: die-du, die-du, die-du. Ik heb het gevoel dat Nele heel veel over haar teksten nadenkt, maar niet echt over de titels.

Janssen: Jamaar, die titels klóppen wel altijd. Als ik ergens een goed gevoel bij heb, hou ik dat.

Nog zo’n titel: Gargamel. Zit er een smurfenfan in Peuk?

Janssen: Neen, het gaat helemaal niet over smurfen. Ik heb dat nummer gewoon zo genoemd omdat de riff iets heel dreigends had.

Nomdefamille: Ik denk dat niemand ooit voor 100 procent zal weten waar haar teksten over gaan.