Enfant Sauvage, de helft van The Blaze, komt naar het Fifty Lab-festival in Brussel

Hij reisde met The Blaze de wereld rond, maar het liefst van al verdwijnt Guillaume Alric in de wouden van Bourgondië. Met zijn soloproject Enfant Sauvage keert hij terug naar zijn geboortedorp, Clamecy. ‘Als ik de geur van regen op heet asfalt ruik, flitst de film van mijn jeugd voorbij.’

Van 2018 tot en met 2020 serveerde The Blaze le goût du moment. Wat de neven Jonathan en Guillaume Alric onderscheidde van anderen was hun uitgesproken aandacht voor het visuele. Ze goten poëtische electropop in filmische gedichten. Hun weemoedige dancesongs mondden uit in eigenhandig gemaakte kortfilms. Geef ‘Territory’ in op YouTube en u begrijpt wat we bedoelen. Barry Jenkins, de regisseur van Moonlight en If Beale Street Could Talk, noemde die videoclip ‘de film die mijn hart, mijn ziel en mijn geestelijke gezondheid heeft gered’.

Ook live bracht The Blaze visueel spektakel in de vorm van intimistische raves. Dat bracht hen niet alleen naar Werchter en Kiewit, maar ook naar New York en Mexico City. Op het vervolg van The Blazes debuutalbum Dancehall is het nog even wachten, want tijdens de pandemie heeft Guillaume Alric, alias Enfant Sauvage, een plan opgepikt dat al jaren stof lag te vergaren.

Guillaume Alric: Ik heb het erg druk met The Blaze, maar dankzij de pandemie had ik nog eens tijd om in mijn persoonlijke archieven te duiken. Ik ben gestoten op foto’s die ik tijdens mijn jeugd heb gemaakt in Clamecy, een klein dorp in Bourgondië waar ik tot mijn 24e heb gewoond. Ik wil die foto’s al jaren bundelen in een boek. Het is uiteindelijk een album en een visueel drieluik geworden – drie songs hebben een eigen videoclip.

Was je fotograaf voor je je op muziek toelegde?

Alric: Fotografie was mijn eerste passie. Ik was de einzelgänger van het dorp die alles vastlegde met het fototoestel van zijn ouders. Ik heb fotografie gestudeerd in Montpellier en ben een tijdje teruggekeerd naar mijn ouderlijk huis voor ik naar Dijon verhuisde. Nu en dan haalde ik een opdracht binnen, maar het was spartelen om rond te komen als fotograaf. Gaandeweg nam muziek een steeds grotere plek in mijn leven in. Als drummer in de liveband van Panda Dub, toch wel de leading man van de Franse dub, heb ik de hele wereld gezien. Van België tot Colombia. (nostalgisch) Een mooie tijd.

Ik begrijp steeds meer vanwaar het idee achter Enfant Sauvage komt. Je bent een nostalgicus.

Alric: De droom om een fotoboek uit te brengen over Clamecy is nooit uitgedoofd. Het contrast tussen het leven in het dorp en, bijvoorbeeld, met The Blaze op Coachella spelen, kan niet groter zijn. The Blaze is het beste wat mij ooit is overkomen, laat dat duidelijk zijn. Maar als ik dag in, dag uit op de baan ben, durft een milde vorm van heimwee mij weleens te overvallen. De wereld van The Blaze is niet die waarin ik ben grootgebracht.

Wat mis je het meest aan het leven in Clamecy?

Alric:Ik wil terug verdwijnen in de bossen en me alleen op de wereld voelen. (mijmert) Op een vrije namiddag in de rivier duiken, barbecueën tussen de bomen of met de auto door verlaten straten dwalen: die rust probeer ik tijdens tours ook op te zoeken. Als wij in een stad optreden, probeer ik een Airbnb te boeken in de natuur. Het driedelige videoluik is opgenomen in Clamecy. Alle belangrijke plekken zijn in beeld gebracht en de figuranten ken ik persoonlijk. De songs gaan over wat het leven in Bourgondië bij mij oproept. Het zijn mijn herinneringen, mijn verhalen. Het is dan ook nooit een optie geweest om een song van Enfant Sauvage uit te lenen aan The Blaze. Ook al kunnen ze op het eerste gehoor naast elkaar leven, de projecten zijn compleet verschillend. Enfant Sauvage is veel persoonlijker, misschien zelf nóg poëtischer dan The Blaze. Petrichor, de albumtitel, verwijst naar de geur van regen op heet asfalt. Als ik dat ruik, flitst de film van mijn jeugd voorbij.

Heb je overwogen om, in tegenstelling tot bij The Blaze, in het Frans te zingen?

Alric:De keuze voor het Engels is enerzijds logisch, omdat ik vooral Angelsaksische invloeden heb, maar is anderzijds ook een manier om bepaalde herinneringen te verbloemen. Toen ik klein was woonden 7500 mensen in Clamecy, vandaag nog slechts 4000. Niet alle inwoners hoeven in detail te weten waarover ik zing. (lacht)

The Blaze is een van de grootste Franse muzieksuccessen van de laatste jaren. Wat vinden ze thuis van je soloproject?

Alric:Mijn ouders wonen er nog steeds, net zoals enkele vrienden. Ik heb de video’s voorgesteld in de plaatselijke cinema, die voor de duidelijkheid héél klein is. Het hele dorp was uitgenodigd. Het merendeel is fier op wat ik doe, les autres ils s’en foutent complètement. (lacht hard) Maar die tweespan zie ik ook bij mijn vrienden in Clamecy: de ene helft is blij voor mij en blijft mij gelukkig zien als Guillaume, de anderen denken dat ik rijk ben en willen dat ik de rekening betaal op restaurant. (lacht)

In Brussel stel je Petrichor voor. Daarna volgen er nog enkele tourdata. De komst van Enfant Sauvage betekent toch niet dat The Blaze ten dode is opgeschreven?

Alric: Geen zorgen, ik zal hierna niet op mijn lauweren rusten. On prépare la suite. Beloofd.

4x Fifty Lab

1 Gabriels, aangevoerd door de Amerikaanse koorknaap Jacob Lusk, brengt radiofähige gospel met een vleugje Anohni naar de Ancienne Belgique. Volgens Elton John is Love and Hate in a Different Time ‘ one of the most seminal records I’ve heard in the last ten years‘.

2 In de Beursschouwburg ontdekt u wat er zou gebeuren als Young Fathers en Jamie xx op een katerige zondag zouden samenwerken. Het resultaat heet Poté, die eerder Damon Albarn wist te strikken voor een gastbijdrage. Dan ben je allerminst een sukkelaar.

3 Sophia Kennedy maakt lofi-pop die bijzonder goed zal aarden in het jarendertigdecor van L’Archiduc. Heeft iets weg van U.S. Girls en Cate Le Bon. Dat zijn geen slechte referenties.

4 Aili kent u (of beter: dient u te kennen) van Dansu, de beste vaderlandse electropopplaat van het voorjaar. Als u haar nog niet aan het werk heeft gezien: rep u naar de Bonnefooi.