En toen had Fontaines D.C. genoeg van postpunk

Op hun vierde plaat gooien de Dubliners van Fontaines D.C. het over een andere boeg. ‘Ja, de wereld is een deprimerende plek.’

Als hij het heeft over Romance, het vierde album van Fontaines D.C., verwijst zanger Grian Chatten vaak naar Akira. Hij is gefascineerd door het idee van verliefdheid aan het einde van de wereld en ziet wel wat in de anime van Katsuhiro Otomo waarin de liefde blijft bloeien ondanks de wervelwind van technologische degradatie en politieke corruptie die om de personages heen waait. De Dubliners van Fontaines D.C. zijn altijd al doordrenkt geweest van idealisme en romantiek. Sinds Dogrel, hun eerste album, namen ze afstand van hun geliefde Ierland om die gevoelens op te roepen. ‘Onze tweede plaat (A Hero’s Death) gaat over die afstandelijkheid en de derde (Skinty Fia) over de Ierse diaspora’, vertelt bassist Conor Deegan wanneer hij ons te woord staat vanuit zijn huis in Londen.

Deegan – Deego voor de vrienden – heeft kleine oogjes, maar geeft toe dat deze zomer niet zo druk was als normaal. Ze hebben alleen een paar festivalshows gespeeld. ‘We willen blijven evolueren. Veranderen. Experimenteren’, legt hij uit. ‘We hadden dezelfde muziek kunnen blijven maken, maar dat was niet wat we wilden. Je moet risico’s durven te nemen en openstaan voor verandering. Dat hebben we al gedaan met ons tweede album. En ik denk dat mensen dat ook doen, zolang je hen niet iets vervelends verkoopt. Het belangrijkste is dat je in jezelf gelooft.’

Het is één ding om alles om te gooien. Je moet ook achterhalen wat je dan wél wil doen. ‘Ik denk dat er een aantal factoren meespeelden. We wilden iets anders doen. En we begonnen naar andere muziek te luisteren. Korn en Outkast, bijvoorbeeld. (De bio noemt ook Mos Def, Shygirl, Sega Bodega en Asap Ferg, nvdr.) We wilden iets maken waar we enthousiast over waren. We hadden stilaan genoeg van de postpunk waar we al jaren naar luisterden. Eerlijk gezegd begon die muziek als werk te klinken. Ik vind het nog steeds goede muziek. Maar als je de zomer op de festivals doorbrengt en je omringd wordt door al die bands, wil je niet ontsnappen door naar Idles op je koptelefoon te luisteren terwijl Idles buiten op het podium aan het spelen is.’

Het titelnummer en de eerste noten van de plaat doen misschien denken aan Metallica, maar Fontaines D.C. is niet meer metal dan rap. ‘Ik zie Korn en Outkast vooral als intelligente artiesten. Ze hadden de moed om behoorlijk radicale beslissingen te nemen. Neem nou Roses van Outkast. (Begint te zingen) De muziek even helemaal stilzetten is een angstaanjagend idee voor een band. Je wilt altijd dat het nummer vooruitgaat. Stoppen voelt een beetje als sterven. Of op zijn minst als een moment van paniek. In onze single Starburster vertraagt plots alles. Dat was behoorlijk radicaal voor ons. Als je die angst voelt, moet je je afvragen waar die vandaan komt.’

Fontaines D.C. blikte het album in met de hulp van James Ford, de helft van Simian Mobile Disco en een ervaren producer die onder andere The Now Now van Gorillaz, The Age of the Understatement van The Last Shadow Puppets, verschillende Depeche Mode-albums en vrijwel al het werk van Arctic Monkeys op zijn naam heeft staan. ‘Wat hij met Crocodiles en hun Sleep Forever-album heeft gedaan vond ik erg goed. James is een geweldige producer. We hebben afgelopen zomer twee dagen samengewerkt om te zien hoe het ging. Hij was even vlug als efficiënt. Qua persoonlijkheid klikte het niet zo snel als met producer Dan Carey, maar er speelden andere zaken mee. We wilden een radicale wending nemen en alles tegelijkertijd veranderen. Het label (ze verhuisden van Partisan naar XL Recordings, nvdr.), de producer, de esthetiek.’

De Ieren kwamen met de man in contact via Arctic Monkeys, met wie ze vorige zomer door de VS tourden en al vier of vijf jaar dezelfde manager delen. ‘Ik had hun drummer Matt Helders al eens ontmoet in een bar in Los Angeles, maar verder kenden we hen eigenlijk niet. Tot 2022, toen we tegelijkertijd het festivalcircuit deden. Ik denk dat onze manager hen al een tijdje probeerde te overtuigen om met ons op pad te gaan.’

Romance is ambitieus, soms kalm, soms angstig, en zit vol knipogen naar The Beatles, The Cure en shoegaze. Het is het eerste Fontaines D.C.-album waarop Grian zijn eigen stem graag hoort. Euforie en droefheid waren de twee belangrijkste drijfveren achter de plaat. Zijn de Ieren depressief, of is het de wereld die deprimerend is? ‘Moeilijke vraag. Ik denk dat depressie een gevoel is dat van binnenuit komt. Maar het is verbonden aan dingen die we ervaren. Ik ben niet mijn geluk. Ik ben niet mijn verdriet. Ik ben hun toeschouwer. Dat houdt me bezig als ik aan mijn mentale gezondheid denk. Is de wereld een deprimerende plek? Ja. Maar ik ben niet depressief. Ik ben gelukkig. En ik werk eraan. Er zijn op dit moment oorlogen en genocides aan de gang. Maar dat betekent niet dat we ons moeten laten overweldigen door onze emoties. We moeten nadenken over wat we kunnen doen om iets aan de situatie te veranderen.’