Ela Minus, de Colombiaanse it-girl van de analoge synthesizer

Ze heeft een verleden als punkdrummer, studeerde aan het prestigieuze Berklee College of Music en maakt eigenzinnige technopop. Maak kennis met Ela Minus.

Als Björk die geobsedeerd is door analoge synthesizers. Zo zou je Día, het nieuwe album van de Colombiaanse technopopartiest Ela Minus, kunnen omschrijven. Haar karakteristieke stem en feeërieke sounddesign doen al snel denken aan de eigenzinnige IJslandse.

Zo’n twintig jaar geleden was Ela Minus wellicht geschrokken van die vergelijking. Ze bewandelde heel wat verschillende muzikale paden voor ze bij haar op beats leunende artpop belandde. Haar eerste instrument was niet de synthesizer, maar het drumstel. Van haar twaalfde tot haar achttiende deed ze dienst als vellenmepper in de punkband Ratón Pérez. Op haar negentiende verhuisde ze naar Boston om jazzpercussie aan het prestigieuze Berklee College of Music te studeren. Ze dook er in het nachtleven en leerde haar nieuwe liefde kennen. ‘Toen dronk ik niet eens en deed ik geen drugs. Ik ging naar clubs om op mijn eentje te dansen.’ Elektronische muziek werd haar nieuwe passie, en uiteindelijk studeerde ze af met een dubbele master: jazzpercussie en muzieksynthese. In die laatste opleiding leerde ze zelf synthesizers maken, een talent dat haar verdere carrière zou bepalen.

In 2020 maakte Ela Minus furore met haar debuutalbum Acts of Rebellion. De tien technopopliedjes op de tracklist klonken ingetogen en waren op haar slaapkamer gemaakt, waardoor ze in tijden van corona erg herkenbaar klonken. In interviews vertelde ze dat ze van minimalisme hield. ‘Toen ik drumde, had ik al een hekel aan fills. Ik raakte geobsedeerd door het omgekeerde idee: hoe kan ik zo weinig mogelijk doen om een nummer overeind te houden? In mijn eigen muziek streef ik hetzelfde na.’ Daarom blijft Ela Minus zweren bij analoge synthesizers, zonder digitale opsmuk. De warmte en imperfecties van hardware zijn voor haar van onschatbare waarde.

Muzikaal gezien heeft de technopop op Acts of Rebellion weinig met punk of jazz te maken, maar Ela Minus is haar verleden niet vergeten. Ze blijft belang hechten aan fysieke instrumenten en behoudt het DIY-ethos van punk. ‘Als je iets wil doen, doe je het gewoon. Blijf niet wachten tot iemand je boekt, ga gewoon naar een bar en begin te spelen.’ Naar eigen zeggen speelde Ela Minus in het begin van haar carrière nogal krakkemikkige shows. ‘Maar mensen voelden zich verbonden met dat meisje op het podium dat gewoon haar best probeerde te doen. Zo heb ik geleerd dat oprechtheid voor goede muziek zorgt.’

Ondertussen zijn er vier jaar verstreken sinds Acts of Rebellion en lijkt Ela Minus sterker in haar schoenen te staan. De songs op haar nieuwe album Día klinken extroverter. Niet zo verrassend, aangezien het opnameproces heel anders is verlopen. Waar haar debuut in het comfort van haar slaapkamer is ontstaan, heeft Día een heel reisproces afgelegd. Ze bedacht ideeën in haar thuisland Colombia, broedde daarop verder toen ze een poosje in Mexico woonde en werkte het materiaal af in een reeks gehuurde appartementen in Europa en Noord-Amerika. ‘Eerst probeerde ik het album op dezelfde manier te schrijven als Acts of Rebellion, maar dat lukte niet. Toen begon ik te beseffen dat dit geen album van antwoorden is, maar van vragen. Vragen waarover ik een tijdje moest nadenken op verschillende, ongemakkelijke plaatsen.’

Zoals de titel doet vermoeden, was Acts of Rebellion een politiek getinte plaat. ‘Ik wilde mensen inspireren om in opstand te komen. We hebben de kracht om de wereld te veranderen, ook op kleine manieren. Je hoeft Trump niet meteen te verslaan, je kan elke dag iets kleins doen.’ Toen Ela Minus later op haar teksten terugblikte, vond ze die eerder oppervlakkig. Alsof ze zichzelf niet genoeg blootgaf.

Op Día pakt ze het anders aan. De teksten zijn dit keer minder maatschappelijk, maar staan in het teken van zelfontplooiing. De titel ‘Día’ – Spaans voor ‘dag’ – slaat op de cyclische aard van zelfontdekking. Elk nummer is als een momentopname van Ela Minus’ immer veranderende gevoelswereld. Over de single Broken vertelt de artieste dat ze ‘eraan begon te werken met het gevoel dat ze helemaal oké was, om tegen het einde te beseffen dat dat niet klopte’. Het resultaat is een nummer over toegeven en aanvaarden dat je soms afziet.

Dat betekent niet dat Día een duister album is. Het openingsnummer Abrir monte is een verwijzing naar een spreekwoord dat zoveel betekent als ‘een pad door dichte begroeiing zoeken’. ‘Zo voelde het om dit album te schrijven. Alsof ik steeds nieuwe wegen in mezelf vond en een onontgonnen terrein verkende.’

Día heeft dus een heel andere weg afgelegd dan Acts of Rebellion, maar laat het duidelijk wezen dat Ela Minus dezelfde gids heeft gebruikt: haar analoge synthesizers met al hun mooie imperfecties.