Duyster is terug: 7 duystere tracks van de laatste jaren

Vijf jaar na de laatste aflevering van Duyster laten Eppo Janssen en Ayco Duyster hun zondagse vrijhaven voor muzikale melancholie herleven op Studio Brussel. Twee jaar geleden pakten ze al even de draad weer op op Leffingeleuren. Als voorproefje selecteerden ze toen zeven sombere tracks die sinds de teloorgang van hun programma zijn gereleaset.

Crazy, Stoned, and Gone – Angelo De Augustine

Ayco Duyster: Toen we voor het eerst van hem hoorden, vielen we meteen als een blok voor zijn lofigeluid. Hetzelfde geldt voor Sufjan Stevens trouwens, die hem onderdak gaf bij zijn label. Voor fans van Elliott Smith en Lou Barlow, die weten dat sommige songs niet meer nodig hebben dan een bloedmooie zangstem, wat gitaargetokkel en een beetje reverb.

Mythological Beauty – Big Thief

Duyster: Frontvrouw Adrianne Lenker heeft een moeilijk leven gehad, en dat laat zijn sporen na in de kwetsbare maar krachtige songs die ze schrijft. Saddle Creek, het label waar ze bij zit en dat opgericht werd door een nog heel jonge Conor Oberst van Bright Eyes, is een van die kwaliteitsmerken waar we altijd op konden vertrouwen.

The Bug Collector – Haley Heynderickx

Duyster: Na enkele schuchtere pogingen tot songschrijven debuteerde deze muzikante uit Portland dit voorjaar met het vastberaden I Need to Start A Garden. Naast haar zangstijl, krachtig en lieflijk tegelijk, valt vooral op hoe ze gitaar speelt: heel folky, fingerpicking, maar haar instrument is zo ontstemd dat het vaak als een harp klinkt.

Black Willow – Loma

Duyster: Een supergroep van Jonathan Meiburg, als frontman van Shearwater vaste Duyster-klant, en zijn twee tour-genoten van Cross Record. Meiburg, bioloog van opleiding, verweeft natuurgeluiden in zijn soms nachtmerrieachtige soundscapes, en daar past de stem van Emily Cross bijna bovennatuurlijk mooi in.

Real Death – Mount Eerie

Duyster: Phil Elverum, nog zo’n habitué in de Duyster-playlist, maakte een hartverscheurend album over het overlijden van zijn vrouw en soulmate. Geen muzikale franjes, wel anekdotes die het gemis en de leegte verschrikkelijk tastbaar maken. Als je naar Real Death hebt geluisterd, wil je alleen nog maar stil zijn en je kinderen een extra knuffel geven voor het slapengaan.

Smoke Signals – Phoebe Bridgers

Duyster: Dankzij de steun van Ryan Adams en Conor Oberst kwam haar carrière in een stroomversnelling, maar ook zonder hen zou het Phoebe Bridgers wel gelukt zijn. Op haar plaat Stranger in the Alps staat ze als geest afgebeeld, naast een verdwaalde hond en een regenboog. Een beeld dat de tristesse van haar songs vat, waar je gelukkig ook hoop uit kunt putten. Check zeker ook haar project Boygenius met Lucy Dacus en Julien Baker.

Sugar for the Pill – Slowdive

Duyster: Ik ben meestal niet zo’n fan van comebackplaten, maar de shoegazelegendes van Slowdive geven op dit nummer, meer dan twintig jaar na hun vorige plaat, een masterclass in productie, sfeer, songschrijven en tijdloze schoonheid. Een hemelse wall of sound, die ook live nooit teleurstelt. Een Duyster-sessie van Slowdive stond nog op ons verlang-lijstje, maar daar is het helaas nooit van gekomen.