Dit zijn de beste 10 jazzalbums van 2024

Knack Focus blikt terug op het beste dat 2024 te bieden had. Dit zijn de jazzalbums van 2024.

10) Artan Buleshkaj & Thomas Decock – Plain Songs (eigen beheer)

Twee Belgische gitaristen die weten dat country veel meer is dan cowboyhoeden en rhinestones. Gitaren zo helder als een beekje in de Appalachen, en een repertoire van Chet Atkins en Willie Nelson tot John Scofield en Paul Motian.

9) Miguel Zenon – Golden City (Miel Music)

Album na album legt de Puerto Ricaanse saxofonist zich toe op een stad die voor hem een bijzondere betekenis heeft. 2024 werd het jaar van San Francisco, een stad als een rollercoaster. Korte stoten, botsende ritmes, juichende conga’s, atonale spanning: dit is een compositorische tour de force.

8) Louise van den Heuvel  – Sonic Hug (WERF)

De Nederlandse bassiste werkte eerst in powerprojecten (Zwangere Guy, Stéphane Galland, Dishwasher), maar toen kwam de behoefte aan vertraging en verstilling opzetten. Het album Sonic Hug maakt zijn titel waar. Luister naar het toucher van pianist Hendrik Lasure, laat je overweldigen door de sax van uitschieter Sam Comerford. Maar vooral: geniet van de glooiende composities van Van den Heuvel.

7) Bill Frisell – Orchestras (Blue Note)

Mogen wij er even trots op zijn dat de grote gitarist een livealbum opnam met het Brussels Philharmonic in de Bijloke en in Flagey? Jazz en orkesten, het is altijd een gevaarlijke oefening, maar dit is bij momenten diep ontroerend.

6) Early Life Forms – Early Life Forms (WERF)

‘Waar droom je van?’ vroegen de mensen van het BRAND-festival in Mechelen aan gitarist Vitja Pauwels. ‘Van Marc Ribot, natuurlijk!’ was zijn antwoord. En zo gebeurde het dat de gitarist achter Tom Waits, John Zorn en Los Cubanos Postizos naar België afzakte en na één repetitie een livealbum opnam met Pauwels en de zijnen. Topproducer Koen Gisen noemt de Brusselaar niet voor niets ‘momenteel de belangrijkste figuur in de Belgische jazz en daarbuiten’.

5) James Brandon Lewis – Transfiguration  (Intakt)

Vorig jaar op 6 in deze lijst met For Mahalia, with Love, nu terug met een diepe ode aan John Coltrane en Sonny Rollins – de man die over JBL zei: “When I listen to you, I listen to Buddha, I listen to Confucius… I listen to the deeper meaning of life.’ Net als Sonny soms wat zwaar op de hand, maar dit is eten en drinken. 

4) Fred Hersch – Silent, Listening (ECM)

Hersch’ solodebuut op ECM levert een van zijn meest indringende opnames op. De pianist past voor het grote gebaar, vermijdt de zwierigheid en eert ons eeuwige adagium: ‘When in doubt, listen to Ellington.’ Muzikale detox heet zoiets. 

3) Mary Halvorson – Cloudward (Nonesuch)

Gitariste Halvorson is doorgaans niet de vrouw van de gulle lach. Haar muziek zat geregeld op de rand van de dwarse shoe-gasing. Cloudward, een opname met haar sextet, is fijnmazig, zwierig en prikkelend – en nee, de gitaar speelt geen hoofdrol.

2) Julian Lage – Speak to Me (Blue Note)

Lage (36) maakt een tussentijdse inventaris van zijn carrière op, en de balans is overdonderend. Vroege blues, flarden Thelonious Monk, folk, zware soul, zelfs een kontwiebelende Chuck Berry-shuffle: Speak to Me heeft het allemaal.

1) Charles Lloyd – The Sky Will Still Be There Tomorrow (Blue Note)

De output van Lloyd, 86 intussen, blijft verbazen. Tone Poem, de beste plaat van 2021, werd gevolgd door vier uitstekende trioalbums (met onder andere Bill Frisell en Julian Lage). En toen viel The Sky Will Still Be There Tomorrow op ons hoofd. Jason Moran keert terug als pianist van dienst, bassist Larry Grenadier en drummer Brian Blade vervolledigen de sterrencast. Een verheffend album.