Beatbrouwer Umi Defoort wordt op de rooster gelegd.
Welke poster hing er prominent op jouw puberkamer?
Ik hing mijn muren altijd graag vol met posters. Die van de Red Hot Chili Peppers, Eminem, Nas en Justice hebben er het langst gehangen.
Wat is jouw meest onhebbelijke eigenschap?
Nonchalance.
Wat wilde je worden als kind?
Klassiek violist.
Wat is jouw vroegste herinnering?
’s Ochtends van de trap komen en Die Kunst der Fuge van Johann Sebastian Bach horen. Mijn vader nam er elke dag de tijd voor. Mooi om de toon van een dag te zetten ook.
Leef op basis van je eigen ambities, niet op basis van maatschappelijke normen.
Wanneer heb je voor het laatst gehuild?
Tijdens de docu Won’t You Be My Neighbor?, een ontroerend portret van Mister Rogers, een presentator van kindershows van wie ik nog nooit gehoord had maar voor wie ik alleen maar respect kan hebben. Rogers heeft een grote impact gehad op een hele generatie kinderen.
Welke levensles wil je doorgeven aan de volgende generatie?
Leef op basis van je eigen ambities, niet op basis van maatschappelijke normen.
Hoe kom je tot rust?
Goede muziek, goede conversaties, goede wiet, elke combinatie van deze drie.
Wiens job zou je wel eens voor één dag willen overnemen?
Mijn eigen job, maar dan over tien jaar.
Van welke gewoonte wil je zo snel mogelijk af?
De gewoonte om snel toe te geven louter om discussies te vermijden.
Wat is jouw dierbaarste bezit?
Mijn herinneringen en ervaringen.
Ik kom tot rust met goede muziek, goede conversaties, goede wiet, elke combinatie van deze drie.
En wat is het domste dat je ooit gekocht hebt?
De kledij die ik in mijn vroege tienerjaren kocht om erbij te horen. Ik baseerde mijn stijl louter op wat anderen cool vonden. Goed dat ik daarvan af ben.
Welke song/film/kunstwerk vat jou het best samen?
Flashing Lights van Kanye West. Die combinatie van strijkers, een four to the floor-beat, synthpop en de rap erbovenop is een mooi voorbeeld van hoe op het eerste gezicht heel verschillende invloeden samen iets fantastisch kunnen creëren. En misschien ook een plaatje uit de manga Fragments of Horror, een collectie van Twilight Zone-achtige mangaverhalen. Meer bepaald uit het kortverhaal Red Turtleneck. Het is volledig uit context gehaald, maar je kunt het interpreteren als iets dat we allemaal weleens voelen: soms wil je gewoon je hoofd eraf rukken. That’s life.
Welke stommiteit schiet jaren later, zo rond drie uur ’s nachts, nog weleens door je hoofd?
Niets specifieks. Al zijn er genoeg kleine, gênante momenten te vinden waarop ik iets raars heb gezegd.
Waar zie je jezelf over tien jaar?
Als een pionier.
