Deze foto’s vatten de wonderjaren van de zwarte muziek perfect samen

‘Tien glorieuze jaren lang kreeg ik de kans om het werk van deze artiesten visueel te documenteren, hun avonturen te vertellen. And boy, did we have some adventures. Ik wilde mensen doen inzien hoe wonderlijk ze waren. Hoe badass ook. Het was een tijd van expressie, experiment en vreugde. Dat hoor ik niet vaak meer in de muziek van vandaag. Dit beeld van Stevie Wonder vat in één oogopslag wat ik probeerde te doen, namelijk mijn apparatuur als filmcamera’s laten werken. Ik wilde ook altijd daar zijn waar ik niet hoorde: op soundchecks, repetities, backstage, bij artiesten thuis, óp het podium in plaats van ervóór.’

De eerste soul en r&b-foto die ik ooit heb genomen, op Wattstax in augustus 1972, dat de geschiedenis is ingegaan als het zwarte Woodstock. Een historisch evenement? Daar had ik toen geen benul van. Mijn enige gedachte was: hoe kan ik, ineengedoken op het podium, nóg dichter komen? Dus begon ik tussen die versterkers en kisten door te kruipen. Plots bevond ik me op een dikke meter van Isaac Hayes. Now what do you do? You better shoot!’

‘Backstage in de Roxy op de Sunset Strip. Ik was gevraagd om haar te portretteren en had een backdrop meegebracht. Maar die flightcases vond ik interessanter dan een egale achtergrond. She was game, dat zag ze zitten. Dus plantte ze een van haar laarzen op dat ding and struck a pose. Die lach? Het zou kunnen dat ze me vroeg of ze een beetje op en neer moest springen, en ik gewoon zei: “Darling, je moet niet springen maar gewoon zíjn.”‘

‘Genomen vlak voor ze op moesten. Pure waanzin. Normaal gingen ze in hun showkleren meteen naar het podium. Maar toen zei hun manager: hier is een fotograaf, we doen even een publiciteitsfoto! Het was een heel geworstel om hen alle dertien in die benepen voorraadkamer te krijgen. Allemaal hadden ze grote ogen en dito grijnzen – er was vast iets stimulerends rondgegaan in de kleedkamer. (lacht) Hoe dan ook, plots gaf een van de jongens een van de meiden een hand, gingen ze op elkaar leunen, en begon de magie.’

‘Het valt me op dat de lijst van mensen in mijn boek die er niet meer zijn langer wordt dan die met de overlevenden: Aretha Franklin, Marvin Gaye, Billy Paul, Teddy Pendergrass, Nathalie Cole, Maurice White… Er zijn veel jonge mensen die zich geen voorstelling kunnen maken van een zwarte Michael Jackson. Voor hij de wereld veroverde, behoorde hij toe aan zwarte meisjes in Gary, Indiana, waar hij en zijn familie woonden. Ik ben blij dat ik dat perspectief kan bieden. Dit boek is een visueel document van een tijd die nooit meer terugkomt.’

‘The hardest working man in showbusiness? Die titel heeft hij verdíénd. Maar evengoed Al Green of Michael Jackson. Ze gaven álles op het podium. Daarom wilde ik het boek per se openen met een quote van dichter en kritische denker Amiri Baraka: “If Elvis Presley is / king / who is James Brown… GOD?” Omdat het samenvat wat deze artiesten moesten overwinnen. Velen zijn eerst afgescheept door de mainstream, terwijl zij de vernieuwers waren. Dat hebben Elvis of Mick Jagger ook erkend. Maar de massa lijkt dat te zijn vergeten.’

‘Ik had hen als eens gefotografeerd in mijn kleine studio en had me toen goed laten informeren over hun eet- en drinkgewoontes. Dus had ik speciaal voor bandleider Maurice White kefir in huis gehaald. Eerst had ik geen idee wat dat was – een gezonde yoghurtdrank, blijkbaar. White kon dat wel appreciëren, maar los daarvan was het gewoon een goeie sessie. Voor ik het goed en wel besefte, mocht ik mee op wereldtournee en nam ik foto’s van White naast de Egyptische pyramides. Wat een band.’