Death Cab For Cutie @ AB: Littekens om trots op te zijn

Door de radio wordt Death Cab For Cutie al jaren stiefmoederlijk behandeld, maar telkens wanneer de groep uit Seattle in ons land speelt, doet ze dat voor afgeladen volle zalen. Dat was ook het geval in de AB, waar ze een mooie bloemlezing bracht uit haar acht cd’s tellende oeuvre.

Al ruim achttien jaar staat Death Cab For Cutie voor bitterzoete, introspectieve indiepop die in het hart van de fans een onwrikbare plek heeft veroverd. In die mate zelfs dat ze bepaalde songs altijd zullen blijven associëren met cruciale fases uit hun leven. Zanger-gitarist Ben Gibbard, die met zijn andere band, The Postal Service, ooit één van de grondleggers was van de indietronica, weet met zijn bespiegelende liedjes menige gevoelige snaar te raken, wat hem sinds de cd ‘Narrow Stairs’ uit 2008 in zijn thuisland een nooit geziene populariteit heeft opgeleverd.

Dit voorjaar verscheen ‘Kintsugi’, een langspeler waarvan de titel verwijst naar de Japanse traditie gebroken ceramiek of porselein met goud te herstellen, zonder de breuklijnen te verdoezelen. Volgens de achterliggende filosofie maken zowel de beschadiging als het herstel deel uit van de geschiedenis van een voorwerp. Maar tegelijk is het een metafoor voor het leven: wie ooit pijn heeft ervaren, beschikt over een rijkere ervaringswereld en dus wijst ieder litteken op toegenomen emotionele maturiteit. Dat de jongste plaat van Death Cab For Cutie ‘Kintsugi’ heet, is trouwens geen toeval, want Ben Gibbard, 39 intussen, kreeg onlangs twee zware klappen te verwerken. Niet alleen liep zijn huwelijk met de actrice Zooey Deschanel (bekend als zangeres van She & Him) op de klippen, ook gitarist en producer Chris Walla, bij Death Cab zijn muzikale partner van het eerste uur, hield het definitief voor bekeken.

Feedback

In Brussel stond het gezelschap dus in een nieuwe line-up op het podium, al had dat zijn melodieuze sound niet hoorbaar aangetast. Twee uur lang plukte Death Cab For Cutie parels uit zijn discografie en daarbij werd af en toe opvallend ver teruggegaan in de tijd. Ook klonk de groep luider en steviger dan op haar platen, zodat een nummer als ‘Why’d You Want to Live Here?’ zich op powerpopterrein leek op te houden en ‘Bixby Canyon Bridge’ in en zee van feedback eindigde. Toegegeven, niet iedere song van Death Cab is een klassieker, en bovendien heeft Gibbard een stem van het type dat ook in een mainstream-boysband zou kunnen gedijen. De man moet het dus vooral van zijn songs en hun muzikale inkleding hebben en na een weinig spectaculair eerste kwartier zette hij de puntjes op de i met het knagende ‘Black Sun’ (“How could something so fair be so cruel?”), het euforische ‘The New Year’ en het smachtende ‘Title and Registration’.

Ben Gibbard beschikt over het vermogen op een heldere manier complexe emoties weer te geven. Maar net zo goed schrijft hij catchy popdeuntjes die je bij de vaat of de strijk moeiteloos mee kunt neuriën. Tot die categorie behoorden in de AB ‘Little Wanderer’ en het bruisende, boordevol vitamine c zittende ‘No Sunlight’. ‘You Are A Tourist’ was gebouwd op een gitaarmotiefje dat vaag naar Afrika verwees, ‘Everything’s A Ceiling’ had een opvallend ongedurig karakter en in ‘Cath’ lieten de heren van Death Cab hun gitaren vrijelijk klauwen en bijten.

Met het oog op ‘What Sarah Said’ ruilde Benjamin Gibbard de snaren voor de toetsen en tijdens ‘The Ice Is Getting Thinner’ waren zowaar drie van de vijf bandleden op een keyboard in de weer. Op andere momenten greep de zanger naar een akoestische gitaar, wat aanleiding gaf tot het sobere, minimalistische ‘You Haunted Me All My Life’ of de uptempo folkrock van ‘Soul Meets Body’. Het solo gebrachte ‘I Wil Follow You Into The Dark’ werd dan weer overstemd door het publiek, dat de tekst woord voor woord meezong.

Mantra

Eén van de absolute hoogtepunten van de avond was zonder twijfel het lang uitgesponnen maar geen moment vervelende stalkers-epos ‘I Will Possess Your Heart’: een machtige baslijn van Nick Harmer, een strakke beat van Jason McGerr en een ingenieus opgebouwde, epische piano-intro die je als toeschouwer almaar meer aan het huiveren bracht.

Ten behoeve van de oudere fans diepten de heren van Death Cab For Cutie ook enkele nummers op uit hun prille beginperiode. Met ‘President of What?’, uit hun debuutplaat ‘Something About Airplanes’, keerden ze terug naar “the glorious nineties”, terwijl ‘Title Track’ uit het zestien jaar oude ‘We Have The Facts And We’re Voting Yes’ werd gelicht. De bissen werden verstild ingezet met ‘Passenger Seat’, waarin de zangpartij van Gibbard enkel op het klavier werd ondersteund door Zac Rae, maar tijdens het gedreven, naar de Krautrock van NEU! verwijzende ‘Doors Unlocked And Open’ liet het kwintet, inclusief gastgitarist Dave Depper, alle remmen los. Als hekkensluiter fungeerde, naar goede gewoonte, de ballad ‘Transatlanticism’, waarvan de als een soort mantra herhaalde zin “I need you so much closer” nog uren in ons hoofd bleef nagalmen.

Laten we er niet flauw over doen, ook wij zijn van oordeel dat de jongste cd’s van Death Cab For Cutie aan een iets te afgeborstelde productie lijden en dat niet al hun nummers even dwingend klinken. Maar hun beste songs zijn absoluut top en op het podium geeft de groep nog altijd blijk van voldoende vitaliteit om de verveling geen kans te geven. Neem het dus van ons aan: Death Cab is nog lang niet aan een lijkwagen toe.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: No Room in Frame / Crooked Teeth / Why You’d Want To Live Here / Black Sun / The New Year / The Ghosts of Beverly Drive / Title and Registration / Little Wanderer / The Ice Is Getting Thinner / No Sunlight / President of What? / You Haunted Me All My Life / What Sarah Said / I Will Follow You Into the Dark / I Will Possess Your Heart / Everything’s A Ceiling / You Are A Tourist / Cath / Soul Meets Body / Bixby Canyon Bridge // Passenger Seat / Title Track / Doors Unlocked And Open / Transatlanticism.