De zwanenzang van Poliça: ‘Eigenlijk wil ik geen muziek meer uitbrengen’

In 2022 bleek dat bassist Chris Bierden hersenkanker had. Daarop trok de band nog één keer samen de studio in. Dreams Go is de zesde en, als het aan zangeres Channy Leaneagh ligt, laatste plaat van Poliça. ‘Ik wil mijn leven aanpakken met moed, authenticiteit en nederigheid.’

Het is negen uur ’s ochtends in Minneapolis wanneer we Channy Leaneagh opbellen. Haar honden staan aan haar kamerdeur te mokken. Ze verontschuldigt zich voor hun gedrag: ‘Ze vragen zich af waarom ik hen niet uitlaat.’ Allicht had de 44-jarige Leaneagh zelf ook meer zin in een wandelingetje dan in deze zoomcall. Tijdens ons gesprek zal ze herhaaldelijk beklemtonen dat ze het promoten van een plaat grondig moe is. Al heeft ze één troost: het is allicht haar allerlaatste keer.

Dertien jaar na Poliça’s debuut Give You the Ghost, een melancholische mengeling van droevige dub, synths, indiepop en Leaneaghs charismatische stem, is de band naar alle waarschijnlijkheid aan hun einde toe. Dreams Go is er eentje voor de fans. De titel verwijst naar een nummer dat ze al live spelen sinds 2014, maar dat nooit helemaal goed klonk in de studio. ‘Het is poppy, maar het draait ook rond hele grote emoties. Het moet een hopeloosheid uitstralen, alsof je al je dromen hebt verloren. Fans vragen al jaren om het nummer uit te brengen. Dat ze die song van ons nog tegoed hadden, was gedeeltelijk de motivatie om nog één laatste plaat te maken.’

Al is de plaat bovenal eentje voor Chris Bierden, hun bassist. In augustus 2022 kreeg hij de diagnose van hersenkanker, nadat hij tussen twee tournees in plots hardnekkige hoofdpijn kreeg. ‘Dat is een van de slechtste diagnoses die je kunt krijgen’, vertelt Leaneagh. Bierden onderging meerdere operaties, ‘tot het punt dat het een mirakel is dat hij nog leeft’. Sindsdien is zijn leven drastisch veranderd. ‘Hij is zijn kortetermijngeheugen volledig kwijt. Hij kan zich niet meer herinneren wat er één of vijf minuten geleden gebeurd is. Zijn linkerhand kan hij niet meer gebruiken.’ Dreams Go werd opgenomen enkele maanden voor hij zijn vermogen om muziek te spelen volledig verloor.

Channy Leaneagh: We moesten uitzoeken hoe we kunnen spelen zonder hem. Niets voelt nog hetzelfde. Repeteren zonder Chris is anders. De plaat promoten zonder hem is anders. Hij heeft ook zo’n geweldig gevoel voor humor. Die lichtheid mis ik tijdens onze optredens. Op den duur begonnen we ons af te vragen hoe het voelde om nog verder te spelen. De conclusie is: niet goed.

Voorlopig vervangt Alex Nutter Chris. Hoe ga je een gesprek over zo’n wissel aan?

Leaneagh: Alex en Chris kennen elkaar heel goed. Ze hebben nog samen in een band gespeeld en Alex kent Chris’ situatie. Het is ook niet dat Chris de illusie koesterde ooit nog opnieuw te kunnen spelen. Wij zijn als band altijd onze eigen, lieve, beschaafde biotoop geweest. Chris wil dat we verdergaan. We hadden ook niets anders van hem verwacht. Hij aanvaardt het onrecht dat hem aangedaan is en hem blijft overkomen.

‘It’s only a matter of time / Everything we love is gonna start to die’, zingen jullie in Li5a. Is je blik op sterfelijkheid veranderd dankzij Chris?

Leaneagh: (knikt) Er is nog een zinnetje in een ander nummer, She Knows Me Too, waar ik vaak aan denk: ‘We only just started life.’ Pas op je dertigste, veertigste begrijp je echt wie je bent. Je weet hoe je de dingen moet aanpakken. Je hebt levenservaring. Je bent klaar om verder te gaan. En plots blijkt dat je helemaal niet zo veel tijd hebt als je dacht. Toen ik jong was, was ik niet bang om te sterven. Soms zelfs een beetje op het cynische af. De wereld is wreed, als het zover is, ga ik wel, dacht ik. Maar nu mensen rondom mij daadwerkelijk beginnen te sterven, voel ik plots hoe delicaat het leven is. Mijn vader overleed in 2021. Een dichte vriend stierf aan een overdosis. Dan Chris’ ziekte. Door die zwaarte stel ik me voor het eerst echt de vraag wat ik wil. Moet ik nog muziek maken? Ik wil mijn leven aanpakken met moed, authenticiteit en nederigheid. Ik wil geen tijd meer verspillen.

Mag ik dat interpreteren als: Poliça houdt ermee op?

Leaneagh: (twijfelt) Het is moeilijk. Ik wil niet dramatisch doen en dit nu promoten als onze allerlaatste plaat, want dan klinkt het als een stunt. Daar gaat het niet over. Het punt is dat ik eigenlijk geen muziek meer wil uitbrengen. Ook al voelt dat egoïstisch, want de band is meer dan ik alleen. Sinds Chris’ ziekte probeer ik vooral beter af te bakenen wat ik graag doe. En dat is muziek maken en zingen. Dat zou ik zelfs gratis doen. Maar ik vind het zo ongelooflijk oninteressant om een plaat te promoten. Alles speelt zich vandaag af op sociale media. Zelfs de video’s die je maakt voor specifieke singles moet je kunnen opsplitsen in reels. Het is allemaal zo destructief voor cultuur. En ik heb recent beslist dat ik daar vrede mee neem. Dat dingen mogen veranderen, maar dat ik mijn waarden daarom niet hoef te veranderen. We wilden nog één plaat uitbrengen. En wie wil luisteren, mag luisteren.

Jullie draaien al bijna vijftien jaar mee. Hoeveel is er veranderd voor jullie als artiest?

Leaneagh: Ik mis het om louter muzikant te zijn. Uiteraard had ik altijd nog een extra job om te kunnen overleven. Maar daarnaast kon ik me volledig toeleggen op nummers schrijven en optreden. Nu doe ik plots de job van pr. Donald Trump heeft het budget van radiozenders in de VS teruggeschroefd, waardoor zenders als NPR geen ruimte meer hebben om artiesten te interviewen. Dus nu moet ik zelf een video opnemen waarin ik mezelf interview over een plaat, en die naar hen opsturen. De focus ligt vanzelf meer op mijzelf als persoon, in tegenstelling tot onze muziek. Toen we begonnen als band, konden we gewoon spelen. Maar zelfs dat is sinds de pandemie economisch onmogelijk geworden als je geen gigantische artiest bent. De ticketprijzen voor het publiek zijn dramatisch gestegen en wij verdienen minder. Vliegtuigtickets zijn duurder. Hotels zijn duurder. Op dit punt vraag ik me zelfs af of het moreel aanvaardbaar is om tienduizenden dollars te spenderen om te touren in Europa, terwijl zo veel mensen niet eens genoeg geld hebben om te eten. Ik weet niet of onze muziek zo belangrijk is.

Ik heb bovendien twee kinderen. Ik wil hen hun leven laten uitbouwen. In de praktijk houdt dat in dat ik nu een volwaardige job heb. Een job die me toelaat om na mijn uren nog creatief te zijn, en niet op een manier die inhoudt dat ik een bericht online moet zetten dat begint met (zet vrolijk stemmetje op) ‘Hiiii guys!!’

Enkele jaren geleden studeerde je nog voor verpleegkundige. Is dat je job nu?

Leaneagh: Nee, ik heb die opleiding uiteindelijk nooit afgemaakt. Ik heb wel een bachelor in de psychologie behaald. Maar om therapie te mogen geven, heb ik ook nog een masterdiploma nodig. Voorlopig werk ik in een dansstudio en help ik hier en daar andere artiesten. Daarnaast werkte ik in een opvangcentrum voor slachtoffers van seksueel geweld. Al is het nu eerst nog één keer alle hens aan dek met de nieuwe plaat. Daarna verdwijn ik van de radar.