De zomerplaten van Sam De Nef: ‘Met Gainsbourg zie ik me zo in eerste klasse zitten’

Sam De Nef, frontman van Danny Blue and the Old Socks, bracht eerder dit jaar zijn eerste solo-ep Lonely Day, Crowded Year uit. Ooit komt er een zomer waarin hij langs een Servische rivier op Jonathan Richman zal dansen.

De plaat die ik opleg tijdens een barbecue ‘Een jaar of zes geleden heb ik in Londen Chicken Skin Music (1976) van Ry Cooder op de kop getikt. Het was vooral de hoes die het ‘m deed: een kleurrijke, Mexicaans geïnspireerde tekening, iets met een skelet en een poedelnaakte dame. (lacht) De muziek is een mengeling van americana en blues, met een beetje tex-mex. Een heel rustiek gezellige sound die voor mij iets volks heeft. Ideaal terwijl je op een zwoele zomeravond samen met vrienden in de tuin zit te eten en te drinken.’

De plaat die ik opleg tijdens een boottochtje ‘Een tijd geleden ben ik met m’n familie op vakantie geweest in Zweden, waar we een huisje aan een meer huurden. Er lag ook een bootje dat we mochten gebruiken. De ideale muziek bij die setting is Days Have Gone By (1967) van John Fahey, een akoestisch gitarist die beïnvloed was door primitieve blues en folk, maar evengoed door klassieke muziek en Indiase raga’s. Op sommige tracks hoor je dieren op de achtergrond of een trein die in de verte passeert. Alles instrumentaal, heel rustgevend, perfect om rustig dobberend de omgeving in je op te nemen.’

De plaat die ik opleg onderweg naar een verre, exotische bestemming ‘ N° 4 (1962) van Serge Gainsbourg, een van zijn vroege platen. Misschien komt het omdat mijn kennis van het Frans niet bijster goed is, maar deze muziek ademt voor mij iets heel exotisch uit. Iets classy ook. Het is intussen lang geleden dat ik nog een verre vliegreis heb gemaakt, maar met dit op de achtergrond zie ik mezelf zo in eerste klasse al voorgenieten, glaasje bubbels erbij, kleurrijke polo, zonnebril op de neus.’

De plaat die ik opleg tijdens een beachparty ‘Misschien geen pure dansmuziek, maar ik denk meteen aan I, Jonathan (1992) van oude rocker Jonathan Richman. Het is muziek waar ík op kan dansen. (lacht) Nu spreekt de Belgische kust niet erg tot mijn verbeelding, maar de Servische familie van mijn vriendin heeft een paalwoning langs de rivier Sava, in de buurt van Belgrado, waar ze regelmatig feestjes geven. Ik ben vrij zeker dat die mensen helemaal niks met Jonathan Richman hebben, maar tóch wil ik deze plaat daar ooit eens heel luid door de boxen laten knallen.’