De vakantievlucht van Jef Neve en het weerbarstige talent van Myrddin de Cauter: dit was dag 2 van Gent Jazz 1.5
Met Gent Jazz 1.5 schikt het grootste jazzfestival van ons land zich naar de veiligheidsmaatregelen. Van een openluchtreceptie tot een hommage aan een Franse chansonnier: dit was dag 2.
Het coronavirus legde van de ene dag op de andere de hele cultuursector plat, maar het zijn vooral muzikanten die zich afvragen of ze binnen afzienbare tijd hun job nog zullen kunnen uitoefenen. Voorlopig is het einde nog niet in zicht en het is druk speculeren over manieren waarop de muzieksector zich in de toekomst kan handhaven. Op jazzgebied waren er al lovenswaardige initiatieven: het digitale streamingfestival Bel Jazz Fest was bijvoorbeeld een krachtig signaal. Tal van muzikanten en organisatoren zochten eveneens aansluiting bij hun publiek via sociale media. Maar het wrange gevoel bleef: er is geen substituut voor ‘het echte ding’.
Wie had dus vorige maand nog maar durven hopen dat het Gent Jazz festival, het grootste in zijn soort in België, nu toch nog zou plaatsvinden? In afgeslankte vorm, weliswaar. De 1.5 noodeditie is er last minute gekomen. Hiermee gaat Jazz & Muziek (de vzw achter festivals als Gent Jazz en Jazz Middelheim) voor intieme openluchtconcerten voor een beperkt publiek: in de gezellige Bijlokehof gaat dat concreet om maximum 400 mensen, in bubbels, zittend aan tafeltjes op anderhalve meter afstand, én met een muzikaal aanbod waarbij lokaal talent de scepter zwaait. Gelukkig is ons land gezegend met een bloeiende jazzscène die haar gelijke nauwelijks kent.
Myrddin de Cauter
Myrddin de Cauter mocht de avond openen. Deze linkshandige gitarist plukte vooral uit Monstruos y Duendes vol.1, de plaat die dit voorjaar verscheen en een van de allermooiste van dit jaar. Bij Myrddin telt de subtiliteit, de nuance, het fijnzinnig gevoel voor klankvorming en niet het doorwrochte sentiment of het grote gebaar. Hij is een volbloed muzikant, door God geraakt, wiens virtuoze techniek volledig ten dienste staat van muziek van een avontuurlijk en soms weerbarstig karakter. Daarvoor is een zekere aandacht van de luisteraar vereist.
Hoe jammer dat Gent Jazz net dit concert uitkoos om haar alom gekende reputatie als ’s lands grootste openluchtreceptie alle eer aan te doen. Met een geluidsnorm die 85 decibel niet mag overschrijden, was het voor de gitarist vechten voor een morzel aandacht bij een publiek dat uitgelaten onderling het relaas deed van de afgelopen week. Alle rasguedo’s, alzapúa’s en tremelo’s ten spijt, hield hij het na drie kwartier voor bekeken. Nog één toegift volgde. In een andere context, voor een ander publiek misschien, was dit een onvergetelijk concert. Later deze zomer speelt Myrddin nog op Dranouter. En in september volgt volume twee uit het vierluik Monstruos y Duendes. To be continued.
Jef Neve
Gisterenavond was trouwens uitverkocht, en daar had de aanwezigheid van Jef Neve natuurlijk alles mee te maken. Het bewijst dat de aantrekkingskracht van deze pianist nog steeds die van zijn jazzcollega’s overstijgt. Zijn speelstijl is er dan ook een van weinig omwegen: ze is direct en helder, met duidelijke melodievoering en vol hartstochtelijke dynamische contrasten. Je hoeft absoluut geen kenner te zijn om je erdoor te laten meevoeren.
Neve – sowieso het ondernemende type – was een van de eerste die aan het begin van de lockdown de digitale media volledig omarmde. Meer dan 85 online concerten gaf hij, waarmee hij tegemoetkwam aan de groeiende nood aan instrumentale ‘chillmuziek’. Hij speelde daarbij geen twee keren hetzelfde stuk en putte diep uit een repertoire dat, zijn muzikale aard getrouw, tussen allerlei genres laveert. Af en toe doorbrak hij de huiselijke quarantaine om live recitals te geven voor zorgverleners in ziekenhuizen. Vorige week stond hij voor het eerst, samen met zangeres Natalia, terug voor een levend concertpubliek in het Studio 100 Pop-Up Theater in Puurs. Maar gisteren was dus zijn allereerste echte solo openluchtconcert in vele maanden. De opluchting en de blijdschap waren van ieders gezicht te lezen.
Neve was in deze knusse setting, waarbij je vanaf het podium elk gezicht in het publiek kan zien, duidelijk in zijn element. Speciaal voor de gelegenheid had hij een nieuw programma samengesteld en daar zat verrassend veel jazz tussen. Openen deed hij met een elegante versie van I Mean You van Thelonious Monk, die hij zijn ‘favoriete componist’ noemde. Monk zou later nog een tweede keer passeren. Ook een dartele Dolphin Dance van Herbie Hancock, tevens een favoriet stuk van Toots Thielemans, passeerde de revue.
Daarnaast bezocht Jef Neve vooral zijn eigen repertoire, waartussen composities die hij in jaren niet meer had gespeeld. Een wervelend Endless DC, bijvoorbeeld, dat wij herkennen als het slotstuk van de cd Imaginary Road uit 2010. Uit diezelfde plaat speelde hij een bluesy stukje stride in Saying goodbye on a small old ugly white piano, zijn ode aan een oude buffetpiano die ongelukkigerwijze door een vorige eigenaar in witte grondverf was gedrenkt. Uit Spirit Control, de plaat uit 2017, kwam dan weer Lake Kiva dat Neve moeiteloos rijgde aan een prelude van Bach. Maar ook meer recente stukken stonden op het programma: The Tree Through the Wall, bijvoorbeeld, Neves metafoor voor de ontembare kracht van de natuur die het steeds haalt op het dun laagje vernis van de menselijke cultuur. Toepasselijk.
Eindigen deed hij met een tweetal stukken waarvoor hij Myrddin de Cauter als gastmuzikant uitnodigde. Jef Neve leerde Myrddin kennen toen die te gast was in diens radioprogramma op Klara. Sindsdien spelen de twee vaak samen. Zo maakte Myrddin deel uit van de Sons of the New World tournee uit 2012. Het duo sloot af met een prachtige instrumentale versie van Les Trompettes de la Renommé van Georges Brassens. Wie wou, kon het interpreteren als een knipoog naar Koen de Cauter, de vader van Myrddin, die een grote bewonderaar en uitvoerder is van het oeuvre van de Franse chansonnier. Het waren meteen twee hoogtepunten in een gesmaakte set, en in een van de laatste concerten van Jef Neve deze zomer. Naar eigen zeggen heeft hij nu echt eens nood aan een goede vakantie. Het weze hem, en ons allemaal, gegund.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier