De turbulente jaren van Portland: ‘Ik huil zoals anderen naar het toilet gaan: het moet er even uit’

Ondertussen weten we dat Portland desnoods een boodschappenlijstje weemoedig en doorbloed kan laten klinken. Sarah Pepels en Jente Pironet over de hobbelige weg naar hun debuutalbum. ‘Af en toe moet je gewoon de brokken lijmen en wachten tot het weer eens ontploft. Maar hey, zolang het maar gezond blijft.’

Met De Nieuwe Lichting 2018 gaf Jente Pironet zichzelf nog één laatste kans. Viel ook zijn jongste geesteskind Portland weer geruisloos tussen de plooien van de belpopgeschiedenis, dan kon hij beter het stof van zijn diploma journalistiek blazen, vond hij. Vocaliste en Portlands plusmoeder Sarah Pepels dacht dan weer aan een carrière als ingenieur. Het liep enigszins anders. Pouring Rain, het nummer waarmee ze De Nieuwe Lichting wonnen, telt ondertussen anderhalf miljoen streams, de backstages van Rock Werchter en Pukkelpop kennen geen geheimen meer voor hen en deze week presenteren ze hun debuutalbum Your Colours Will Stain in een uitverkochte AB.

Pepels en Pironet ontmoetten elkaar vier jaar geleden voor het eerst in het Hasselts ‘Muzikantenhuis’, waar uitsluitend PXL-Music-studenten op kot zaten. ‘Ondertussen, na een nogal legendarisch kotfeestje, bestaat dat helaas niet meer’, mijmert Pepels. ‘Ik was het haar van een vriendin aan het vasthouden op het toilet toen ik plots een knal hoorde: blijkbaar had iemand met vuurwerk een gemeenschappelijk toilet opgeblazen. Daarna heeft de huisbaas besloten dat hij klaar was met muzikanten. (lacht)‘

Jente haalt het Instagramfilmpje boven van die eerste avond, een jamsessie in een van de kamers van het Muzikantenhuis. In een hoekje zit een blond meisje met vlechten met grote ogen te staren naar een paar muzikanten, onder wie een drummende Pironet. ‘Ik was toen al gefascineerd door hem, was meteen verliefd op zijn demo’s en daarna hebben we elkaar beter leren kennen. Jente had het kot naast mij, en ik kocht altijd strategische ananassen.’

Wat is een strategische ananas?

Sarah Pepels: Het ding met ananas is: je hebt altijd te veel voor één persoon. Dus had ik telkens een excuus om op zijn deur te kloppen. Want ik keek met grote ogen naar alles wat hij kon.

Jente Pironet:(wriemelt ongemakkelijk op zijn stoel)

Pepels: Maar daar ben ik nu wel grotendeels uitgegroeid. Nu goed, hij bleek eigenlijk geen ananas te lusten en ik stoorde hem meestal terwijl hij iets aan het inzingen was, maar ik ben hem ananas blijven aanbieden tot hij geplooid is en me voor zijn band heeft gevraagd. (lacht) Ondertussen eet hij zelfs ananas!

Het is subtiel, maar wanneer de naam ‘PXL’ valt, lijken jullie net dat tikje alerter te worden. Klaar om desnoods meteen in het defensief te gaan.

Pironet: Als dat zo is, dan omdat we Portland niet willen laten wegzetten als een ‘schoolproject’, zoals Luc Janssen ons min of meer aankondigde in de finale van de Rock Rally 2016.

Pepels: ‘Hier zijn vier studenten van PXL-Music. Blijkbaar kun je pop en rock ook gewoon studeren.’ Wie zo aangekondigd wordt, heeft al op voorhand verloren. En dan moesten we nog beginnen aan de slechtste set van onze hele carrière.

Na die desastreuze finale moest je Jente ergens in de Brusselse kroegen gaan zoeken. Was dat de eerste en de laatste keer?

Pepels: Het is nog al gebeurd. (lacht) Die dag liepen we allemaal met stress rond, maar zeker Jente moest en zou winnen. Wat helaas anders is uitgedraaid. Dus toen ze hem vlak na die set een camera onder de neus duwden, trapte hij het af. Ik ben hem dan maar gaan zoeken in Brussel, een stad die ik helemaal niet kende, tot hij uiteindelijk ergens op café bleek te zitten, enkele Duvels diep.

Pironet: Ik was behoorlijk ontroostbaar, en ik heb Humo achteraf gesmeekt die set offline te halen. Een offday is altijd verschrikkelijk, maar als dat dan ook nog eens in de finale van de Rock Rally gebeurt, wil je je de haren uit het hoofd trekken. Ik heb daar echt maanden slecht door geslapen.

Sindsdien gaat het wel alleen maar in stijgende lijn, nee?

Pepels: Daags na die finale liet ons derde bandlid weten dat hij er wel klaar mee was. Dat had net zo goed het genadeschot kunnen zijn.

Pironet: We hebben onze puf eigenlijk maar teruggevonden toen we een jaar later een pak huiskamerconcerten gingen spelen met ons tweeën. Een gezellige setting en een publiek van aandachtig luisterende dertigers was blijkbaar exact wat we toen nodig hadden.

De cri du coeur Step Aside lijkt over die periode te gaan: over krampachtig blijven beuken op de grote poort, maar twijfelen of er eigenlijk wel iemand op jou zit te wachten.

Pironet:(knikt) Ik geloof wel in dingen van je af schrijven. Kwaad op de wereld? Stop het in een nummer, vloek en tier tussendoor en speel gewoon verder. Een pijnlijke relatiebreuk? Schrijf een eerlijk liefdeslied, jank eens goed tijdens het componeren, speel verder, jank nog wat harder en klaar. Pouring Rain bijvoorbeeld gaat over één persoon in het bijzonder. Dat we daar uiteindelijk De Nieuwe Lichting mee gewonnen hebben, voelt dan ook als de ultieme payback. (grinnikt)

Je hebt nagenoeg aan elk mogelijk concours deelgenomen met een veelvoud aan bands. Aan De Nieuwe Lichting zelfs tot vijfmaal toe.

Pironet:Correctie: driemaal.

Met Shylips, The Waltz, Zinneman, en tweemaal met Portland, toch?

Pironet: Fuck, dat was ik al vergeten. Nu goed, daar zat nooit een grote strategie achter. Je zit wat rond te surfen, ziet het inschrijvingsformulier voor een wedstrijd passeren en je klikt daar gewoon op. Al was De Nieuwe Lichting 2018 de allerlaatste kans die ik mezelf had gegeven. Op mijn 27e was het nog net te verantwoorden om mijn leven on hold te zetten, maar ik moest stilaan wat keuzes maken. Je kunt niet tot je veertigste blijven aanmodderen.

Als je in Step Aside zingt hoe ’the drugs are kicking in on me, is this the only way to turn the tide?’ heb je het dan over…

Pironet:Antidepressiva, ja. Ik lag in het ziekenhuis met een zware longontsteking, moest mijn studies even stopzetten, had net een relatie beëindigd en stelde vast dat alle eerdere projecten op niks waren uitgedraaid. Ik had, althans in mijn hoofd, geen perspectieven meer. Ik kon gelukkig ook vrij snel weer zonder die pillen verder. Het mag uiteraard niet extreem worden, maar ik ben bijwijlen gewoon graag droevig. Dat lijkt me zelfs veel gezonder dan altijd gelukkig zijn. Mensen die altijd gelukkig zijn, vertrouw ik voor geen meter.

‘Arguing is a profession you mastered well’, klinkt het in You Misread Me. ‘But I’ll take it all. Even more if it’s possible.’ Snap je dat ik ook een masochistisch kantje in jou vermoed? En iemand die energie haalt uit conflict, ook binnen Portland?

Pironet:(schouderophalend) Turbulentie is tof: het mag gerust eens goed kletteren. Ik houd mezelf ook niet graag in en ik heb echt niks tegen vriendschappen die aanvoelen als een rodeostier waarop je zolang mogelijk moet proberen te rijden.

Pepels: Heb jij me nu net een rodeostier genoemd?

Pironet: Ik bedoel dat het interessant is om de grenzen op te zoeken. Mijn relatie met mijn ouders is net dezelfde en onze drummer had bijvoorbeeld ook al vier keer uit de band kunnen liggen. Af en toe moet je dan gewoon de brokken weer lijmen en wachten tot het weer eens ontploft. Maar hey, zolang het maar gezond blijft. (lacht)

Pepels: We zien elkaar nu eenmaal zo vaak dat ik me stilaan de helft van een Siamese tweeling voel, en soms zijn dat te veel prikkels op één dag. Doe daar ons beider gevoel voor drama bovenop en dan krijg je inderdaad van die Sturm der Liebe-achtige ruzies. Ik laat zelfs dramatische pauzes, alsof er een camera inzoomt op mijn gezicht alvorens ik wegbeen. (lacht) Wij communiceren gewoon heel eerlijk, en houden elkaar netjes in evenwicht.

Op welke manier?

Pepels: Als Jente zich weer eens fixeert op een detail kan ik hem daaruit sleuren. Als hij het zich bijvoorbeeld plots in het hoofd haalt dat dat filmpje van de Rock Rally offline moet, is dat echt het enige waar hij nog aan denkt. En omgekeerd kan hij mij heel goed opbeuren als ik weer eens een emotionele bui heb.

Pironet: Ik durf te betwijfelen of ik zo’n goede invloed op jou ben. (lacht) En ik vermoed dat jij hetzelfde denkt als ik je weer eens naar een feestje meesleur waar ik dan om vijf uur nog rondwaggel, terwijl jij al drie uur naar huis wilde.

Pepels: ( glimlacht) Drie uur en twee paniekaanvallen later.

Is dat wat er achter Pearls schuilgaat, de etherische pianoballade die je zonder Jente schreef? ‘See the glass falling, I’m just fine. See the pearls shining, I’m allright.’

Pepels:(knikt) Je moet me een beetje kennen om het te kunnen plaatsen, maar ik huil zoals anderen naar het toilet gaan: het moet er even uit en daarna kan ik verder met mijn dag. Pearls schreef ik in een periode dat ik slecht in mijn vel zat, wat allemaal culmineerde in een show in de Trix waarop ik mezelf plots in het publiek zag staan, hoofdschuddend en afkeurend: ‘Wat sta jij daar nu eigenlijk te doen? Wie denk jij wel dat je bent?’ Daarna begon die hele cocktail uit mijn puberjaren – van hyperventilatie en paniekaanvallen tot faalangst en minderwaardigheidscomplexen – weer op te borrelen. (denkt na) Deze week heb ik Pearls, voor het eerst sinds de opnames, nog eens volledig kunnen zingen op de repetitie. Omdat Jente het eruit heeft gesleurd.

Pironet: Op hoogst onelegante wijze weliswaar. ‘Kom, stoppen met blèten. Nu niet. Nu moet je zingen!’ Ik ben heel slecht in gepamper. Mijn vader is beroepsmilitair: ik sluit niet uit dat ik het een en ander van hem heb overgenomen.

Tot slot nog even iets aftoetsen, Jente. Klopt het dat je ooit de hele band geordonneerd hebt om zijn lichaamshaar te scheren, uit geuroverwegingen?

Pepels: Die memo heb ik precies nooit zien passeren.

Pironet: We hebben het er straks nog even over, Sarah. (lacht) Toen ik als puber naar Rock Werchter ging, heb ik geleerd dat je douchen kunt vermijden door je okselhaar af te scheren, aangezien dat zweet vasthoudt. Ik heb dat inderdaad gevraagd, zij het aan mijn vorige band The Waltz, waarmee ik toen een kleine tournee door Duitsland en Tsjechië deed in een veel te klein busje. Dat scheren hielp. Helaas deed het weinig voor de bierscheten en de Burger King-walmen.