De trance en eurodance van producer TDJ zijn niet ironisch bedoeld. Of toch niet meer

Wie wil weten wat er gebeurt als een Canadese artiest Europese clubmuziek onder handen neemt, kan weldra terecht op de weide van Dour. TDJ (kort voor ‘terrain de jeux’) wist zich de voorbije jaren vanuit Montreal het genre toe te eigenen en haar eigen draai te geven aan melancholische trance en euforische eurodance. Haar dj-sets klinken alsof er elk moment Cascada, ATB of Basshunter door de boxen kan knallen. Ze kleedt zich als Paris Hilton die de bloemetjes gaat buitenzetten in de Zillion. In de drieënveertig minuten durende videoclip bij haar album SPF INFINI 2 staat ze te draaien in een zonovergoten villa bevolkt door dystopische influencers met uit de hand gelopen Instagram-filters als gezichten. En voor haar artwork haalt ze wel héél expliciet inspiratie bij destijds verguisde dancesensaties uit de nineties.

Voor wie 2001 bewust heeft meegemaakt, lijkt TDJ misschien een grap. Dat is het niet. Of toch niet meer. Toen Geneviève Ryan-Martel haar electronicaproject Ryan Playground beu was en zich verdiepte in trance en eurodance, dacht ze zelf ook dat ze het ironisch bedoelde. Tot ze besefte dat ze stiekem een oprechte liefde voor het genre koesterde sinds ze op haar zevende in de kelder van een vriendje Tiësto ontdekte op de computer van diens stiefvader. (TDJ vernoemde als eerbetoon zelfs haar hond naar de Nederlandse dj. Op straat ‘Tiësto, zit!’ roepen: vinden wij een heel grappige gedachte.) We raden dan ook aan het voorbeeld van TDJ te volgen: vooroordelen in de vuilbak, ninetieszonnebril op de neus en gáán. Postironie is een raar, maar plezant beestje.

Een willekeurige quote ‘Mijn doel is niet om trance en eurodance nieuw leven in te blazen, maar om er mijn specifieke, persoonlijke versie van te maken.’

In concert op 14.07 op Dour en op 13.08 op WeCanDance.