Coldplay vult deze week vier keer het Koning Boudewijnstadion. Vier fases waar de band, en dus ook de fan, door moest om hier te raken.
De droevige anorakfase
Coldplay staat nog steeds garant voor melodramatische uitspattingen, maar vooral op hun eerste ep’s en langspeeldebuut Parachutes uit 2000 blonk het viertal uit in dromerige melodieën, droevige lyrics en schaamteloze romantiek. Bassist Guy Berryman noemde Parachutes ‘een rustige, beleefde plaat’, op hun bandfoto’s poseerden de jongens als ware sadboys in anorakken, V-halzen en hoody’s en in de videoclip bij Yellow wandelt een natgeregende Chris Martin in slow motion op een druilerig strand. Vrolijk werd je daar niet van.
De bombastische stadionrockfase
Na het succes van Parachutes was Coldplay volgens Martin klaar om ‘de grootste en beste band ter wereld te worden’. En dus werden hun sullige podiumoutfits ingeruild voor bijzondere Franse Revolutie-achtige kostuums, specialiseerde de band zich in het type bombastische stadionrock dat weleens op de soundtrack van Grey’s Anatomy passeert en scoorden ze monsterhits met Viva la vida, Every Teardrop Is a Waterfall en Paradise. Minder Radiohead, meer U2 dus.
De neonkleurige Avicii-fase
Hoe populairder Coldplay werd, hoe hartstochtelijker traditionele rockliefhebbers hen begonnen te haten. Alleen: de band lijkt zich daar weinig van aan te trekken. De voorbije tien jaar moest de stadionrock steeds vaker plaatsmaken voor pop en electronica, ze begonnen samen te werken met EDM-sterren Avicii en The Chainsmokers, hun artwork baadde plots in neonkleuren en Chris Martin leek de critici bewust te willen irriteren door aan ‘conscious uncoupling’ te doen met Gwyneth Paltrow.
De spacy midlifecrisisfase
Intussen heeft Coldplay zo veel verschillende gedaantes aangenomen dat ze zelf ook niet meer helemaal lijken te weten welke richting ze opgaan. Drie jaar geleden experimenteerden ze op Everyday Life, hun slechtst verkopende album ooit, nog met afrobeat, doowop en gospel. Vorig jaar volgde Music of the Spheres, dat werd geproduceerd door poplegende Max Martin, geïnspireerd is op Star Wars, zowel een progrockballade van tien minuten als een ultracatchy samenwerking met BTS bevat en gepaard gaat met een videoclip waarin Chris Martin iets te vrolijk danst met een groepje aliens. In ieder geval: je kan Coldplay veel verwijten, maar niet dat ze zichzelf herhalen. Jozefien Wouters
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
