De Knack Focus-redactie buigt zich over een popculturele vraag. Deze week, kwestie van de zomer goed te beginnen: welk nummer doet u aan zonnecrème denken?
Milena Maenhaut (eindredacteur): Summer Jam 2003 van The Underdog Project
Tijdens de autovakanties met het gezin mocht ik onderweg al eens een Happy Meal verorberen op de achterbank. De ultieme truc om je kinderen braaf te houden en meteen ook de enige context waarin ik McDonald’s kreeg. Eén keer zat er een oranje miniradio bij die Summer jam 2003 speelde, dat bijgevolg de soundtrack van onze vakantie werd. Tot ergernis van mijn ouders. Het radiootje werkt nog steeds, al vind ik intussen de cover van Promis3 beter.
Jozefien Wouters (redacteur): Macarena van Los Del Río
Clichés werken altijd beter in de zomer en geen beter cliché dan de Macarena dansen in een brakke hotelbar om daarna uitgeput aan een al even brakke cocktail met papieren parasolletje en roze suikerrand te slurpen.
Kristof Dalle (redacteur): Get Spanish van De Jeugd Van Tegenwoordig
Los gezelligitos, dónde está genietos.
Geert Zagers (redacteur): Song of Ocarina van Jean-Philippe Audin en Diego Modena
De beste zomerhits zijn die waar je net te jong voor was, maar die zich toch in je onderbewuste hebben genesteld. In mijn geval is dat Song of Ocarina, een instrumentaal nummer van twee dudes in wijde witte hemden die een duel uitvoeren met een panfluit en een cello op een generische reggaebeat. Sinds 1992 lijkt zowat iedereen de hit vergeten, maar mij bezorgt het nog steeds nostalgische throwbacks naar gezinsvakanties in Westende, watersandalen en schepijs met discobolletjes.
Niels Ruëll (filmredacteur): Vamos a la playa van Righeira
Mijn ouders hadden een heel goede muzieksmaak en hebben me opgevoed met The Velvet Underground, Bob Dylan en Leonard Cohen. Allemaal geweldig. Maar dan hoor je op vakantie in Frankrijk plots in elk café Vamos a la playa, een zomerhit die haast volledig bestaat uit een simplistisch refrein, 31 vamos a la playa’s, 122 oh’s en een Spaanse tekst geschreven door Italianen. Er ging een muzikale wereld voor me open. (Dat de song over een nucleaire bom gaat, had ik pas veel later door.)
Anna Navrátil (stagiair): De zji van Ertebrekers
Ik luister nooit naar Nederlandstalige muziek, laat staan naar West-Vlaamse. Maar sinds ik Otel van Ertebrekers ontdekte in de cd-collectie van mijn mama, is De zji mijn go to-song voor zomerse aperitiefsessies met vrienden.
Els Van Steenberghe (theaterredacteur): Pata Pata van Miriam Makeba
Een nummer dat me meteen terug katapulteert naar Stellenbosch, een stadje in Zuid-Afrika waar ik als prille twintiger enkele maanden mocht studeren. Een fantastische tijd, onder meer dankzij een idyllisch studentenfeestje. De hemel was staalblauw, de zon straalde zo fel als een theaterspot, het rook er naar zonnecrème en alcohol, zwart en wit dansten door elkaar, iedereen was blij en Pata Pata galmde door de boxen. Even leek de wereld helemaal goed.
Jonas Boel (muziekredacteur): No llores más van Morena Y Clara
Mijn favoriete vakantienummer. Niet alleen omdat het me instant goesting geeft om naar Spanje te reizen, maar ook omdat er onder de psychedelische zonnigheid een laagje heimwee zit. Ook dat is vakantie.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
