De muziek van alt-popster Lucy is tegelijk verslavend en irritant

Ongetwijfeld de vreemdste 25 minuten van de herfsteditie van Les Nuits Botanique: de blitzperformance van Lucy (gestileerd als LUCY, een acroniem voor Love Unity Communication Yes?). Het Amerikaanse cultfenomeen verdeelt de meningen met zijn lofi-flipperkastpop die onmogelijk in een genre te passen valt. Het is niet moeilijk te begrijpen waarom. Er was Rhododendron, een nummer over een winterdepressie op een Titanic-sample. Er was een glitchy cover van Beauty and the Beast. Radiation was een theatrale gitaartrack die knipoogt naar Carly Simons You’re So Vain. Geen enkel nummer duurt langer dan negentig seconden. Elk nummer flirt met de gimmick. Lucy is irritant en verslavend tegelijk.

‘Zelf denk ik dat ik popmuziek maak, maar mensen die écht naar pop luisteren zeggen dat dat niet klopt’, vertelde Handy aan GQ. Hij ontwikkelde zijn bizarre DIY-geluid zo’n tien jaar geleden, toen hij als afwasser op een middelbare school in Massachusetts werkte. Na zijn uren experimenteerde hij met simpele beats op GarageBand en vond hij inspiratie bij SoundCloud-rappers op het internet. Sinds kort trekt hij daarmee niet enkel de aandacht van muzieknerds. Afgelopen twee jaar stond hij in het voorprogramma van King Krule, dook hij in de studio met synthwaveband Boy Harsher en loste hij Jack & the Beanstalk, een ep met het hippe rapcollectief Surf Gang. Zelfs popsterren als Charli XCX en Clairo benaderden hem al voor een potentiële samenwerking.

Deze maand bracht Lucy met Cooper B. Handy’s Album, Vol.9 zijn tweede plaat van het jaar uit, inclusief een Guns N’ Roses-sample, een countrynummer en nonsensicale lyrics als ‘he showed up on a horse, of course’. Zijn sound bleef onveranderd. ‘Telkens hetzelfde blijven doen loont. Sommige mensen vinden dat triest, maar ik zou erg tevreden zijn als ik voor altijd krak hetzelfde mag doen.’

EEN WILLEKEURIGE QUOTE ‘Ik doe graag de vaat. Het is cool. Het heeft iets robotachtigs.’