De jeugdpuistjes: Frank Zappa

In de reeks ‘Jeugdpuistjes’ zet vinylvreter Francis Weyns deze week Frank Zappa in de kijker. Met zijn bijtende songteksten zette hij de Amerikaanse samenleving regelmatig in zijn blootje. Zappa, no introduction needed.

Het voordeel aan oudere zussen is dat ze met de regelmaat van een klok bij ons thuis een vriendje introduceerden die rondzeulden met een respectabele platencollectie onder de arm. Met wat geluk werden diezelfde vriendjes kort daarna de toegang ontzegd tot onze riante villa in Ledeberg, zodat ik met een gerust hart de inderhaast achtergelaten albums kon inpikken. Mid jaren zeventig dankte ik op mijn blote knietjes The Lord des huizes toen ik de Frank Zappa-albums ontdekte die een schimmig lief tijdens zijn vlucht had achtergelaten.

Zappa, no introduction needed, componist, zanger en een briljante gitarist, tourde onophoudelijk (met een vaste jaarlijkse halte in Vorst Nationaal) en schreef bijtende songteksten waarbij hij de hele Amerikaanse samenleving regelmatig in zijn blootje zette. Dat werd hem niet in dank afgenomen. In 1985 trok Frank Zappa ten strijde tegen de Parents Music Resource Center (PMRC), een organisatie die door Tipper Gore, de vrouw van Al Gore, opgericht werd en die de beruchte “Explicit Lyrics”-albumstickers verplichtte.

In een fel gemediatiseerde hoorzitting vroeg Zappa zich luidop af “what if the next bunch of Washington wives demands a large yellow J on all material written or performed by Jews, on order to save helpless children from exposure to concealed Zionist doctrine ?”. De stickers kwamen er uiteindelijk wel, maar werden al gauw door muziekfans als “kwaliteitslabel” bejubeld, iets wat de PMRC niet onmiddellijk op gerekend had.

Frank Zappa stierf in december 1993 aan kanker. Het door zijn familie verspreidde persbericht meldde : Composer Frank Zappa left for his final tour just before 6:00 pm on Saturday”.

Frank Zappa : “Zappa in New York” (1978)

Tussen de ruzies door met platenlabel Warner neemt Zappa in December 1976 een live-plaat op, met hoofdzakelijk nieuw materiaal. Warner Bros. brengt, zeer tegen de zin van Frank Zappa, een “herwerkte” versie van het album uit, wat tot een jarenlange rechtszaak leidt.

Goed volk alleszins : naast ondermeer basgitarist Patrick O’Hearn speelt een deel van de Saturday Night Live-band op de plaat mee (waaronder de Brecker Brothers) en steelt drummer Terry Bozzio de show in het Titties&Beer-duet met Zappa.



Naast ingewikkelde songconstructies als I promise not to come in your mouth en The Black Page zingt Zappa op zijn album vrolijk verder over mislukte blind dates (Honey, don’t you want a man like me) en wordt Michael Kenyon, een bankovervaller met een wel heel specifieke hobby onsterfelijk in The Illinois Enema Bandit.



In 1979 wint Frank Zappa de rechtszaak tegen Warner Bros. en brengt hij twee van zijn meest succesvolle albums uit : Sheik Yerbouti en Joe’s Garage.