De hiphoppunkers van Kneecap combineren knaldrang met Iers activisme

Ze pakken uit met hun ketaminegewoonte, noemen zichzelf ‘lowlife scum’ en werden gebannen van de nationale radio, maar toch is het meest radicale aan Kneecap dat ze uitsluitend in het Iers rappen. Mo Chara, Móglaí Bap en DJ Próvaí groeiden op in katholieke, pro-Ierse arbeidersgezinnen en waren van de weinige jongeren in Belfast die onderling Iers spraken. Toen ze als tiener op feestjes experimenteerden met drugs, moesten ze zelf een naam verzinnen voor wat ze door hun neus en lijf joegen. (Voor de geïnteresseerden: cocaïne werd ‘snaois’ en MDMA ‘3 chonsan agus guta’, vrij te vertalen als ‘drie medeklinkers en een klinker’.) ‘Kneecap werd geboren uit de nood om onze identiteit te weerspiegelen’, vertellen ze aan The Guardian.

Hun album Fine Art, dat dit voorjaar uitkwam, combineert die knaldrang met Iers activisme. Op hun gevarieerde tracklist vindt u zowel Keltische folk met vocals van Lankum als funky postpunk met stemmenwerk van Fontaines DC’s Grian Chatten. Onder al die stampende bassen sijpelt een onweerstaanbare drang door om tegen de schenen te schoppen – meer bepaald tegen die van de Britten. In het verleden sleurde de security hen al eens van het podium omdat ze revolutionaire slogans schreeuwden. DJ Próvaí verloor dan weer zijn job als leerkracht door zijn blote kont met ‘Brits out’ op live te showen. Maar de meeste weerstand kwam van Kemi Badenoch, een Britse parlementair die hun subsidies introk ‘omdat Brits belastinggeld niet naar mensen moet gaan die tegen het Verenigd Koninkrijk zijn’. Niet dat Kneecap gas terugneemt: ze stonden afgelopen zomer op het hoofdpodium van Reading en Leeds, zijn net terug van een Amerikaanse tournee en lanceren dit najaar een Trainspotting-achtige biopic met rollen voor henzelf én voor Michael Fassbender. Als daar maar geen troubles van komen.

EEN WILLEKEURIGE QUOTE ‘We zijn een band, for fuck’s sake. Natuurlijk doen we dingen die politiek zijn.’