De harde herfst: Belgiës drie beste luide bands van het moment

Ach, de herfst: vallende bladeren, donkere dagen en sluimerende dipjes. En op de koop toe: loodzware metalen platen die uw leven nog nét iets zwarter zullen kleuren. Omdat u er toch niet aan zult ontsnappen: ziehier Belgiës beste luide bands van ’t moment.

* ID *

Roots: Gent

Verwekt in: 2008

Band: (vlnr.) Lennart Bossu (gitaar), Ivo Debrabandere (drums, intussen vervangen door Wim Coppers), Caro Tanghe (zang), Gilles Demolder (gitaar)

Gespecialiseerd in: een bijzondere blend van black metal en stille momenten – voor wie graag zachtjes wegdroomt, maar ook al eens een muilpeer lust

Voor fans van: Deafheaven

Bandlinks: Lennart Bossu kastijdt ook zijn gitaar bij Amenra. Gilles Demolder speelt bij Wiegedood, net als Wim Coppers, de nieuwe drummer.

Markant: zangeres Caro Tanghe werkt als visual designer, onder meer voor lingeriemerk La Fille d’O.

Terwijl veel vaderlandse bands vruchteloos wachten op een kans om zich in den vreemde te bewijzen, toert het Gentse Oathbreaker al voor de derde keer een maand lang door de States.

In hun bagage: Rheia, een snoeiharde maar emotionele plaat die het uiterste van trommelvliezen, zenuwbanen en hart vergt.In het oog van de sonische storm: frontvrouw Caro Tanghe, schipperend tussen angstaanjagend gekrijs en verstilde lamenterende zang, het angelieke gezicht diep onder haar indrukwekkende haardos verborgen.

De toonaangevende website Pitchfork was onder de indruk, en bedacht Rheia met een vrij zeldzame score van 7,8. ‘We zitten op een Amerikaans label, dus het is ergens logisch dat we in de VS worden opgemerkt’, zegt gitarist Gilles Demolder. ‘Maar het is niet omdat je Pitchfork-approved bent, dat je plots heel veel platen verkoopt.’

Bands als Oathbreaker, met een vrij extreme, moeilijk te definiëren sound, moeten het dan ook niet hebben van de verkoopcijfers. Ze drijven vooralsnog op de interesse van een hondstrouwe, uitdijende scene die zich verzameld heeft rond de Church of Ra, een collectief van Belgische bands en visuele kunstenaars. Levensvatbaar blijven ze door veel op te treden en merchandise te verkopen. ‘We zijn heel vaak on the road’, zegt Demolder. ‘Na de VS-tour hebben we enkel onze releaseshow in eigen land, en daarna gaan we weer de hort op voor een tour door Europa. Na Nieuwjaar doen we zelfs Australië aan.’ Klagen over die tourdruk doen ze niet. ‘Toen ik dertien was, was muziek maken en over de hele wereld optreden het enige wat ik wilde doen. Het zou dus absurd zijn om nu te zeuren dat het allemaal te veel en te lastig is.’

Oathbreaker doet het DIY, en wordt dus niet afgeremd door managers en andere sujetten. Leuke extra: zo kun je al eens een scherpe bocht in je carrière maken. Zo klinkt Rheia helemaal anders dan eerder werk. Het album slaat en zalft tegelijkertijd, is soms pijnlijk hard, maar de vele rustpunten en verstilde momenten maken er iets vrij unieks van. ‘We zijn wat ouder geworden en absorberen constant nieuwe invloeden’, zegt Caro Tanghe. ‘Plus: de voorbije jaren hadden we gemerkt dat we anders kúnnen klinken, dat er meer in Oathbreaker zat dan we tot dan toe hadden laten horen. Dan heb ik het vooral over die cleane vocals, die grotere afwisseling tussen hard en zacht. Zo creëer je meer speelruimte voor jezelf.’

Rheia is uit via Deathwish. Oathbreaker stelt op 6/11 zijn album voor in Vooruit, Gent. Er wordt die avond ook een documentaire over de band getoond, in samenwerking met Red Bull. CHVE en Orphan Swords spelen in het voorprogramma. Info op www.vooruit.be.

* ID *

Roots: Roeselare

Verwekt in: 2011

Band: (vlnr.) Dominiek Hoet (bas), Jason Bernard (drums), Jan Coudron (zang) en Joost Noyelle (gitaar)

Gespecialiseerd in: stonerrock – zanderige muziek die u het best beluistert met een hip Rudi Vranckx-woestijnsjaaltje voor de mond

Voor fans van: Queens of the Stone Age

Bandlinks: Jan Coudron zingt ook in Carneia, het Vlaamse antwoord op Tool

Markant: Gitarist Joost Noyelle stond met zijn prima band Congress aan de wieg van de hedendaagse metalcore. Al zijn we er nog niet uit of we heb daar per se dankbaar voor moeten zijn

Op zijn vorige plaat, Sadlands (2014), klonk het stonerrockkwartet King Hiss nog zoals de heren eruitzien: goedlachs, funfactor tien en puur rock-‘n-roll. Nieuwe boreling Mastosaurus klinkt duisterder en hakt dieper dan we van het viertal gewoon zijn. ‘Misschien wilden we voor eens en voor altijd tonen dat we geen partyband zijn’, zegt zanger Jan Coudron.

Was die indruk dan ontstaan?

JAN COUDRON: We amuseren ons op en naast het podium, en dat willen we ook zo houden. Maar zo hebben sommigen misschien een verkeerd beeld van King Hiss gekregen. Met Mastosaurus hebben we iets willen maken met meer body, minder toegankelijk en hapklaar.

Het is een conceptalbum. Dat is meteen wel héél serieus.

COUDRON: Dat valt wel mee. De protagonist van Mastosaurus is een Odysseus-achtige antiheld die thuis wil raken en onderweg van alles meemaakt. Het verhaal is een metafoor voor het leven, dat uiteindelijk ook een omzwerving is. Iedereen worstelt onderweg wel met negatieve ervaringen en demonen, en die wilden we capteren in songs. Het lucht trouwens op om die demonen af en toe ferm in de kloten te stampen. Daar put ik geweldig veel energie uit. Die intensiteit wilden we op de plaat neerzetten.

En straks meenemen op het podium. Want zo staan jullie toch bekend: als een echte liveband.

COUDRON: We zijn alle vier verslaafd aan de adrenaline die shows met zich meebrengen. Die knop in de kop omdraaien, het podium beklimmen, de tanden tonen en performen alsof je iedereen in de zaal de keel wilt overbijten. En achteraf met diezelfde mensen een pintje drinken, natuurlijk. (lacht)

Dat stoeremannenkoortje aan het begin van Black Sea, Slow Deathis wel grappig.

COUDRON: Het zijn de mannen van onze crew die je hoort meezingen. Zes, zeven man, van wie niet iedereen even toonvast was. (lacht) Zonder onze crew zou het trouwens een stuk moeilijker zijn. Als ik in het holst van de nacht ergens in Limburg in panne sta, dan mag je er donder op zeggen dat iemand van hen me zal komen oppikken. Er zijn er vandaag zelfs twee komen opdagen omdat ik dit interview deed. Ja, hun toewijding is wel apart.

MASTOSAURUS is uit via Dirtbag Productions. King Hiss stelt zijn nieuwe plaat voor op 31/10 in De Kreun, Kortrijk. Info: www.dekreun.be.

‘Hier, onze plaat.’ Gitarist Francis Borlé schuift een blikken doosje over de tafel. Op het metaal staat een dier dat het midden houdt tussen een hert en een konijn – een jackalope, volgens zanger Björn Bossu. Binnenin zit een houten memorystick waarin het bandlogo is uitgekerfd. NightsintheScullery heet dit stuk West-Vlaamse huisvlijt met een hoek af.

* ID *

Roots: Lichtervelde

Verwekt in: 2011

Band: (vlnr.) Dagmar Verfaillie (gitaar), Jelle Reynaert (drums), Björn Bossu (zang), Francis Borlé (gitaar), Thomas Dhondt (bas)

Gespecialiseerd: post-metal – log geweld dat nog hypnotiserende werkt dan de zaalshows van Rasti Rostelli

Voor fans van: Amenra

Bandlinks: Björn Bossu en Francis Borlé maakten ooit deel uit van de succesvolle Mindstab, en trokken daar naar eigen zeggen lessen uit

Markant: Bossu en gitarist Dagmar Verfaillie gebruiken uw vel graag als canvas voor hun tattookunsten

Een memorystick?

FRANCIS BORLÉ:Ja, voorlopig in een oplage van honderd stuks, met een mp3-versie van de plaat en het artwork.

BJÖRN BOSSU:We zullen de plaat ook via Spotify aanbieden, als één song.

Precies, er staan vijf songs op de plaat, maar toch is het één file. Je kunt dus doorspoelen, maar geen volledig nummer skippen. Dat is vreemd.

BORLÉ:Albums zijn hap-slik-wegproducten geworden: mensen nemen wat ze nodig hebben en de rest gooien ze weg. Vroeger kon dat niet. Op een cassettedeck kon je geen nummers skippen, alleen doorspoelen. We willen mensen weer leren luisteren naar een volledige plaat.

Dat is een nobel streven. Maar met dit concept laat je de luisteraar wel geen andere keuze.

BORLÉ: Misschien is het wel nodig om ze een schop onder de kont te verkopen. (lacht)

Zonder voorkennis is jullie bandnaam zelfs niet leesbaar.

BORLÉ: Ons logo is gewoon een grafisch element. Ook hier volgen we de logica niet: een merk zonder productnaam is normaal gezien not done. Volgens ons moet dat kunnen. Nu ja, geen look is ook een look. En de Zangeres zonder Naam was ook een naam. (lacht)

Live spelen jullie op de grond, in het publiek en als het kan in het bijna-donker.

BORLÉ: We willen vooral de intieme sfeer van de repetities overbrengen op het publiek. We staan met de gezichten naar elkaar, met enkel een lamp tussen ons in. En in de achtergrond worden visuals afgespeeld.

Dat past wel bij jullie dreigende muziek. Soms lijk je wel door een megafoon te zingen, Björn.

BOSSU: Dat is ook zo. Ik wilde vuil, smerig en dreigend klinken, als een slechterik uit een film. Het is heel organisch, het komt vanuit de buik. Eén song is zelfs integraal tijdens de repetitie opgenomen. Af en toe hoor je wel een onvolmaaktheid, maar dat geeft niet. Het klinkt rauw, ongepolijst en dat is wat we wilden. En daarbij: perfectie is toch saai? (lacht)

NIGHTSINTHESCULLERY is te verkrijgen op shows en via Spotify. Darqo stelt zijn plaat voor op 28/10 in 4AD, Diksmuide. Info: www.4ad.be.