Met hun derde album duiken harmonicareus Steven De bruyn en contrabassist Jasper Hautekiet diep in een konijnenhol. Fuzzy Boundaries is een gelaagde plaat waarin een mens een tijdje wil wonen.
Sommige mensen maken ‘gewoon’ mooie muziek. Andere weten de hartslag van de tijd te vatten. Steven De bruyn en Jasper Hautekiet behoren tot die laatste categorie. De bruyn – u kent hem van El Fish en The Rhythm Junks – bracht in 2020 zijn solodebuut The Eternal Perhaps uit, een plaat die je ondanks alles ‘a spring in your step’ gaf tijdens coronawandelingen.
Opvolger Aanhou Geraas Maak (2022) was de soundtrack bij een wereld die weer leerde ademen. En nu is er Fuzzy Boundaries, een nieuwe sprong vol spannende improvisaties die de luisteraar de hartenklop, flashbacks naar bliepende lunaparken en uiteindelijk troost biedt.
Niet slecht voor twee ingeweken Gentenaren die – waar zijn de vakbondshesjes? – bij voorkeur tijdens de kantooruren en binnen een straal van 500 meter van hun huis wilden opnemen.
Jasper Hautekiet: De tijdgeest vatten doe je niet bewust, denk ik. De wereld sluipt telkens weer in onze muziek, ook nu weer. Net zoals bij Aanhou Geraas Maak zijn we van een wit blad vertrokken. Daarop werkten we ook al met loops, nu was het tijd om het kader wat op te rekken. Ik heb in de studio mijn speeltuin opgesteld: sequencers, synths, noem maar op.
In normale omstandigheden heb je tegen dan al een hoop voorgeprogrammeerd, maar er was níéts. Geen thema’s, geen ideeën, geen repetities. Dan spring je, onbevangen. En misschien is het wel daarom dat de muziek de tijdgeest vat. Omdat we in het nu stonden en speelden zoals we ons die dag voelden – een kind met griep, het lawaai van de stad, het ochtendnieuws: het speelt op zo’n moment allemaal door je hoofd.
Waar hebben jullie opgenomen?
Hautekiet: In de Boma Studio, hier bij Steven om de hoek, met Frederik Segers aan de knoppen. Dat was om te beginnen een logistieke keuze: zou het niet leuk zijn als we gewoon de kinderen van school konden halen en de werkuren respecteerden? Vijf dagen werken van 9.00 tot 16.30 uur en dan gewoon thuis kunnen zijn?
Vijf dagen, om de hoek? Dit was het moment om tegen een journalist te zeggen: ‘We hebben hier drie maanden aan gewerkt in een studio in Berlijn.’ Want zo klinkt het ook.
Steven De bruyn: Ja, zo kun je het ook zien. Maar weet je, als je elke dag tijdens die schooluren zo diep gefocust bent, ben je op het eind leeg. Of je dan in Gent of in Berlijn zit, je hebt geen zin meer in een avondsessie. Dan ga ik liever nog wat wandelen en begin ik er ’s anderendaags met een frisse kop aan.
De vraag is nu wel: wordt de band uitgebreid voor de aankomende concerten?
De bruyn: Dat is niet de bedoeling. We hebben de oefening wel even gemaakt om Jasper los te laten op zijn drummachines en sequencers, maar dan kwam hij niet meer aan bas spelen toe. Wat, euh, toch nogal belangrijk is voor ons duo.
Waarom zou ik een synth meesleuren als het ook lukt met een Afrikaanse duimpiano?
Hautekiet: Ik zal live wel wat percussieve partijen spelen en die loopen. En waarom zou ik een synth meesleuren als het ook lukt met een Afrikaanse duimpiano?
De bruyn: Zolang de hele band in een deelauto past, kunnen we op tournee.
Hautekiet: (grijnst) Wij zijn praktische jongens.
De bruyn: Je zou het makkelijk kunnen oplossen, hoor. Je zou alles in Albeton kunnen invoeren, een computerprogramma waarin je alles in blokjes voorprogrammeert: dit is een strofe, dit is een refrein… Dat gebeurt tegenwoordig héél veel bij ‘live’ concerten. Maar waar is het plezier dan? Dan zit je weer vast aan een structuur, en dat willen we niet. Het heeft geen zin om te proberen reproduceren wat we in september in een studio verzonnen. Live krijg je dus elke keer een andere versie van Fuzzy Boundaries.
Waar slaat die titel op, trouwens? Een oproep om jullie niet als jazzband te beschouwen?
De bruyn: Ik heb die term opgepikt in een boek van een neuroloog. Daar stond uiteraard een stuk over muziek in, en hoe die onze hersenwerking en activiteiten beïnvloedt. Maar ook over andere manieren waarop de hersenen over de jaren heen evolueren, en de grensgebieden tussen de verschillende hersenactiviteiten. Die omschrijft hij als fuzzy boundaries, troebele grenzen. Dat vond ik mooi.
Risico’s nemen maakt het ook voor de luisteraar spannend. Het gevoel dat de boel elk moment uit de bocht kan vliegen
Maar het slaat natuurlijk ook op evoluties in samenleving. Veel dingen worden troebel, vloeibaar, minder afgelijnd. En zo past het inderdaad ook bij de muziek die wij maken.
De sfeer van de nummers is heel uiteenlopend, waardoor je een mooie boog krijgt in het album. Het drukke Rabbit Hole flitste me terug naar de lunaparken van de jaren tachtig.
Hautekiet: In het begin heette alles ‘take 37’ of zo. Pas daarna legden we de puzzel van het album. Rabbit Hole is zo’n nummer waarin we ons hebben overgegeven aan het toeval. Ik had met de sequencer gewerkt, mijn Minimoog, een drumsynthesizer. En plots begonnen die klanken op elkaar in te werken, begon dat ding te léven. We werden allebei de konijnenpijp in gesleurd, zonder te weten waar we uit zouden komen.
De bruyn: Dat maakt het ook voor de luisteraar spannend, denk ik. Het gevoel dat de boel elk moment uit de bocht kan vliegen.
Zeker in Space Debris, dat tegen de noise aan zit. Action Replay drijft dan weer op een soort hartslag. En na dat hele avontuur landen jullie met iets heel simpels, Tot ziens, wat teruggrijpt naar de sfeer van The Eternal Perhaps.
De bruyn: Daarvan voelden we tijdens het spelen meteen: dit wordt een mooie afsluiter van de plaat. Sommige dingen wijzen je vanzelf de weg.
Hautekiet: Misschien is dat onbewust waar we zelf naar op zoek zijn. Het mag een tijdje alle kanten op gaan, maar uiteindelijk wil je toch in een harmonie eindigen. Oké, mooi zo, het was spannend maar we zijn geland – dat gevoel. En dan – even technisch – op de bas toch bewust niet eindigen op de grondnoot, die het mooi zou neerleggen. Hangt er toch nog wat suspense in de lucht.
Nog ééntje, om het af te leren: waar slaat de titel Canchanchara op?
De bruyn: Precies op wat je suggereert: een cocktail uit Cuba. Een jaar of twee geleden waren we daar op tournee en daar hebben we er, welja, enige tot ons genomen. We hebben daar een mooi moment meegemaakt. We zaten in een restaurant, en er zat een bandje van vier man te spelen. Komen er ineens twee toeristen aan de tafel naast ons zitten…
Hautekiet: Niet zeggen vanwaar ze kwamen.
De bruyn: Plots zegt een van die twee tegen de zanger: ‘Ik geef je een dollar als je stopt met spelen.’
Hautekiet: Lap, nu doe je het toch.(lacht)
De bruyn: De zanger gaat overleggen met zijn groep, komt terug en zegt: ‘Dit is wat wij doen in dit land. Dit is wat wij zíjn. Dus wij gaan blijven spelen, en u bent hier te gast.’ Waarop de percussionist – hij was 89 jaar – tussen onze twee tafels een solo van tien minuten is komen spelen. (schatert) We hebben die mannen een heel flinke fooi gegeven.
Als je zoiets meemaakt, voel je je weer een beginneling. En kun je alleen maar besluiten: kom, nu gaan we dat instrument nog eens vastpakken en het fatsoenlijk leren bespelen.
Fuzzy Boundaries is uit in eigen beheer. Luister hier naar de plaat.
Steven De bruyn & Jasper Hautekiet zijn live te zien op onder andere 02.02 in de Ancienne Belgique, Brussel en 13.02 in De Centrale, Gent.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier