De goede voornemens van Eriksson Delcroix: ‘Uptempo, en alle melancholie bannen’

Op The Riverside Hotel staat ons favoriete countrykoppel, Bjorn Eriksson en Nathalie Delcroix, tot aan de navel in de bayou van Louisiana.

Deze keer laten jullie de klassieke bluegrass helemaal los.

Bjorn Eriksson: Ik heb een project gedaan met Maarten Schuermans omtrent de vroege opnames van Paramount Records, die Jack White een tijd geleden heeft heruitgebracht. Maarten heeft me meegetrokken in de wereld van de grote bluesmannen. Afgelopen zomer zijn we door het diepe zuiden van de VS getrokken, van de Blue Ridge Mountains tot New Orleans. En zo zijn we in Clarksdale, Mississippi beland.

De geboortestad van John Lee Hooker!

Eriksson: Een mythische plek. Tot je daar staat. Het beroemde Riverside Hotel (waar ‘Queen of the Blues’ Bessie Smith stierf, nvdr.) bleek een barak die net iets groter is dan alle andere barakken. De armoede in Mississippi is gewoon schrijnend.

Hoe is de cajun in jullie muziek geslopen?

Eriksson: Via mijn vader. Het was niet makkelijk om dat patois te leren. Ik kan geen Frans met een rollende r spreken. Tijdens de opnames liet ik bij zulke woorden altijd wat ruimte, zodat Nathalie plaats had voor twee.

Het is een heel opgewekte plaat geworden. Vroeger werd er bij jullie al eens iemand verkracht op een autokerkhof.

Eriksson: De vorige platen waren opgedragen aan vrienden die overleden waren. Nu was het tijd om te dansen. Tijdens het jammen hebben we onszelf een paar regels opgelegd: uptempo, zo weinig mogelijk mineurakkoorden en alle melancholie bannen. We gaan ons tijdens de concerten eens goed amuseren.