De genuanceerde woede van Blondshell: ‘Waarom zouden stoere riffs voor mannen voorbehouden zijn?’

Met haar pisnijdige debuutplaat kroonde Blondshell zich tot een van de spannendste indierockgeluiden van het moment. Op haar opvolger If You Asked for a Picture is er ook ruimte voor nuance. ‘Onder die boosheid school vooral verdriet.’

Sabrina Teitelbaum kwam niet uit het niets toen ze in 2023 door de internationale pers omgedoopt werd tot alt-rockster van het moment. Al sinds haar achttiende maakt de New Yorkse soulachtige pop als Baum, waarmee ze bescheiden succes oogstte en hier en daar een festival kon meepikken. Alleen: ze voelde dat er iets schortte, zowel aan haar geluid als aan haar ietwat sloganeske feministische nummers met titels als Fuckboy. De kentering komt er vlak voor de lockdown. Teitelbaum kickt af van drugs en alcohol, trekt een kruis over Baum, en maakt voor het eerst onversneden indierock, de muziek die ze altijd al had willen maken maar nooit durfde. En, net zo belangrijk, ze laat een gevoel toe dat ze tot dusver onderdrukt had: woede. Daarna ging het hard. Blondshell, haar debuut, wordt dé buzzplaat van 2023. Haar bloedeerlijke, gevatte tracks over vieze mannen vermoorden (Salad) en toxische ex-liefjes (Sepsis) brengen haar tot op Primavera, Glastonbury en verschillende eindejaarslijstjes, waaronder die van Barack Obama.

Opvolger If You Asked for a Picture verschijnt deze week. De titel verwijst naar een gedicht van Mary Oliver uit 1986, waarin de auteur zich afvraagt welke delen van zichzelf ze kan tonen en wat ze voor zichzelf moet houden. De akoestische opener Thumbtack, waarin ze zich blindelings in een relatie stort om niet te moeten omgaan met haar obsessief-compulsieve stoornis, verraadt al snel dat Teitelbaum weinig zin had om zichzelf te censureren. ‘Als ik schrijf, kan ik me niet bepaald inhouden’, zegt ze via Zoom. ‘Alles komt er vanzelf uit. Ik weet niet hoe ik anders muziek moet maken. Ik vind het vooral lastig om mijn gevoelens te delen met vrienden. Als ik muziek deel met de wereld, zie ik geen reactie. Bij vrienden wel.’

Bovendien mogen we die foto uit de titel ook vrij letterlijk interpreteren: If You Asked for a Picture is een momentopname van een laattwintiger die tot wasdom komt en betekenis zoekt. In Two Times, Teitelbaums meest The Cranberries-achtige track tot nu toe, wantrouwt ze haar partner omdat hij niet gemeen is. Elders, in nummers als What’s Fair of 23’s a Baby, kijkt ze haar mommy issues recht in de ogen en vraagt ze zich luidop af of ze klaar is voor kinderen (dat is ze niet).

Op je vorige plaat voelde je vooral boosheid. Welk gevoel overheerst dit keer?

Blondshell: Ik denk dat er onder die woede vooral veel verdriet school. Boosheid is nooit de kernemotie, maar een soort masker voor een onderliggend gevoel. Vroeger voelde ik bijvoorbeeld vooral woede tegenover mijn ouders over wat ze me niet gegeven hebben. Naarmate ik ouder word, is er meer nuance en stel ik mezelf en mijn verleden meer in vraag. Maar antwoorden heb ik nog niet. Ik voel nog steeds alles tegelijk. Dit album is mijn poging om die puinhoop wat op orde te brengen.

Daarvoor grijp je terug naar opvallend mannelijke bands: je noemt Queens of the Stone Age en Red Hot Chili Peppers expliciet als referenties.

Blondshell: Rated R en Californication zijn albums die ik in de eerste plaats erg goed vind. Maar lang leken hun stoere riffs iets wat voor mannen voorbehouden was. Als je als vrouw een muziekstudio binnenstapt, hangt er nog steeds een air van mannelijkheid. Ook als je met andere vrouwen samenwerkt. Het voelde daarom empowering om me die geluiden eigen te maken en te dragen als een soort harnas.

Hoe merk je dat mannelijke luchtje als je in de studio bent?

Blondshell: Soms in kleine dingen. Ik was bijvoorbeeld in een erg grote studio en moest naar het toilet. Ik had mijn gsm bij, dus ik liet die even achter aan de wasbak van de vrouwentoiletten. Toen ik uit het toilethokje kwam, was mijn gsm weg. Iemand had hem meegenomen omdat die dacht dat iemand die daar achtergelaten had. Achteraf moest ik erom lachen: het was kennelijk zo zeldzaam dat er een vrouw in de studio was dat die gsm er al weken gelegen móést hebben. De hoeveelheid mannen in een studio is gewoonweg buitenproportioneel. En uiteraard is er beterschap. Er zijn meer vrouwelijke producenten en artiesten. Maar de balans is er niet. De muziekindustrie is er nog steeds vooral voor cishetero mannen.

Genderongelijkheid in het algemeen is een thema op deze plaat. Ook binnen relaties. ‘I don’t want to be your mom / but you’re not strong enough’, zing je op Arms, een nummer met zo’n ‘mannelijke’ riff.

Blondshell: Veel mannen worden opgevoed met het idee dat vrouwen enkel bestaan om voor hen te zorgen. In relaties zou je voor elkaar moeten zorgen, maar bij heterokoppels heerst de verwachting dat vrouwen het gros van de zorg op zich nemen. Zeker als het gaat om het emotionele werk. Binnen families zijn het nog steeds vrouwen die tussenkomen bij conflicten of de familiemomenten organiseren.

In de perstekst heb je het over ‘Amerikaanse misogynie’ als iets wat in het water zit.

Blondshell: Wij leven hier in een laat stadium van het kapitalisme dat je niet helemaal kunt vergelijken met Europa. Veel van mijn nummers gaan over hoe het kapitalisme ons altijd iets probeert te verkopen, en hoe vrouwenhaat daar een goed middel voor is. Hier is een crashdieet dat je doet afvallen. Hier is een zwempak dat je er mager doet uitzien. Ik ben blij dat ik nu 27 ben en meer perspectief heb op waarom dat magere ideaalbeeld maar blijft terugkeren. Maar omdat ik ermee ben opgegroeid, zal er altijd een stukje in mijn hoofd blijven zitten. Tegenwoordig is er een trend om te doen alsof je helemaal ‘geheeld’ bent en geen problemen meer hebt met je lichaam. Dat vind ik ook schadelijk, want dan wordt dat gevoel iets om je voor te schamen.

Gaat je plaat ook daarover? Over die discrepantie tussen opgroeien en het blijven vasthouden aan die gevoelens die je al van kinds af aan meezeult?

Blondshell: Ja. Ik heb wel steeds meer geleerd om los te laten. Veel nummers gaan bijvoorbeeld over hoe ik wanneer ik iemand leuk datete, toch vaak het gevoel had dat er iets mis was. Waarom is die persoon zo lief tegen mij, vroeg ik me af. Als ik jonger was, zocht ik voortdurend bevestiging via mijn partners. Vandaag zoek ik begrip in hen. Dat besef heeft mij het meest geholpen in mijn leven.