Een strakke flow, een loepzuivere stem én sterke songs. De prins van de Antwerpse hiphop had alles in zich om Trix Club te doen ontploffen, maar vergat iets te vaak om het tempo erin te houden.
Het gaat hard voor TheColorGrey. De 23-jarige Antwerpenaar – Will Michiels voor de vrienden – werd in een sneltempo gebombardeerd tot een vaste waarde in de Belgische hiphop. Hij is de neef van Woodie Smalls, maar nog zoveel meer dan dat: naast rapper is hij ook zanger, beatbakker én producer.
Op zijn debuutplaat Rebelation en de daaropvolgende ep In Between Phases, allebei uitgekomen in 2017, flirtte Michiels met een mix van hiphop, jazz, funk en soul. Donderdag zakte hij met verse songs onder de arm af naar een uitverkochte Trix om er zijn nieuwe ep For What It’s Worth voor te stellen.
‘For the love of hiphop: raise your motherfucking hands!’ Het was een voorbode die kon tellen: Michiels ademt muziek én is een rasentertainer. Gelukkig was dat geen vrijgeleide voor een klassieke hiphopshow, want Grey liet zich vergezellen door een strak ingespeelde begeleidingsgroep die géén bandje liet meelopen.
‘I’m on a roll, just keepin’ the show going. Alright?’ TheColorGrey toonde zich in Trix Club een nonchalante maar zelfverzekerde volksmenner.
Aan dynamiek geen tekort bij TheColorGrey: het gloednieuwe The Thirst was een tropisch feestje met een vleugje reggaeton, en tijdens Need To Know – nu al een Belgische r&b-klassieker – ontpopte Michiels zich tot de Vlaamse Craig David in zijn hoogdagen.
On & On was dan weer old-schoolhiphop op een bedje van jazzfunk, en Jamaica zocht modernere oorden op: beats doorspekt met trap à la Travis Scott ruilden het heupwiegen in voor stampvoetende danspasjes.
Sterke refreinen had Grey in overvloed. Options, bijvoorbeeld: een slow burner die zich onverbiddelijk in je oor nestelde. Ook You Got To Show Me was een kolfje naar de hand van Michiels, die ons liet horen waarom we hem toch het liefst in de rol van volbloed zanger bezig zien.
Er zit geen greintje gangsta in de attitude van TheColorGrey, en toch toonde hij zich in Trix Club een nonchalante maar zelfverzekerde volksmenner. ‘I’m on a roll, just keepin’ the show going. Alright?’ Een mooie geste van Michiels, al hield hij zijn bindteksten net niet compact genoeg en bleef het verhoopte kookpunt daardoor uit. Michiels had niets dan liefde over voor het publiek, maar soms moet je de mensen gewoon geven waar ze voor gekomen zijn: méér songs. Want TheColorGrey verdient het dat zijn nummers gehoord worden, en wij willen er maar al te graag naar luisteren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
