De Brusselse band Ada Oda ontstond dankzij een Tindermatch

Zij is de dochter van de beroemdste Belgische zanger van wie u nog nooit gehoord hebt. Hij verkende de Brusselse scene met Brns en The Tellers. Sinds hun Tindermatch maken ze samen Italiaanse rock. Maak kennis met Ada Oda, de nieuwe muzikale love story van de belpop.

Je zou het niet meteen verwachten, maar de brug tussen knetterende eightiesrock en Italiaans chanson bevindt zich in hartje Brussel. Meer bepaald in het universum van Ada Oda, de band die onze vaderlandse rockscene van het nodige dolce vita voorziet met energieke songs, Italiaans gezang en hoekige gitaren. De missing link tussen Laura Pausini en Sleaford Mods, zeg maar.

Wat begon als het lockdownproject van César Laloux (The Tellers, Brns, Italian Boyfriend) is intussen uitgegroeid tot een vijfkoppige liveband met Victoria Barracato als charismatische frontvrouw, goed voor de culthit in wording Niente da offrire en de daaropvolgende debuutplaat Un amore debole. Komende week kunt u hen aan het werk zien op Roots & Roses, het Waalse festival voor blues, rock-’n-roll en alles daartussen, én op Les Nuits Botanique. Om maar te zeggen: Ada Oda weet zowel oude rockers als natuurwijndrinkende Dansaertvlamingen te bekoren.

Lang geleden dat Vlaanderen zo enthousiast was over een Brusselse Franstalige band die in het Italiaans zingt.

Victoria Barracato: We vormen een nogal specifieke niche. Er zijn nu eenmaal weinig rockbands die in het Italiaans zingen in België. Blijkbaar vinden mensen ons fris.

César Laloux: Dat enthousiasme hadden we zelf ook niet verwacht. In november 2021 speelden we onze allereerste show. Een paar maanden later verscheen onze debuutsingle Niente da offrire. Sindsdien is het een aaneenschakeling van goed nieuws, met boekingen in Italië, Frankrijk en Nederland, een voorprogramma voor Wet Leg en nog een honderdtal shows op de planning.

Ada Oda ontstond uit de drang om iets nieuws te doen. Daar zijn jullie in ieder geval in geslaagd.

Laloux: (knikt) Tijdens de eerste lockdown ben ik naar een Frans dorp getrokken met mijn keyboard, Ableton en het vage plan iets compleet anders te doen. Ik was de Brusselse scene, waarin iedereen in vijf verschillende projecten tegelijk speelt, een beetje beu. Bovendien ben ik boekingsagent bij Nada (het boekings- en managementkantoor achter An Pierlé, David Numwami en Robbing Millions, nvdr.). Als ik uit die job één ding geleerd heb, is het dit wel: het zijn de speciallekes die dingen bereiken, niet de zoveelste Balthazar-rip-off. Alleen wist ik niet wat ik dan wél wilde doen. Eerst overwoog ik er een Nederlandstalig project van te maken. Tot ik aan Victoria dacht, met wie ik een jaar eerder een Tindermatch had, en haar enkele songs doorstuurde.

Als versiertruc?

Laloux: Nee. Dat had ik al lang opgegeven. We hebben destijds niet eens afgesproken.

Barracato: (grijnst) Ik had geen interesse in César.

Laloux: Voor alle duidelijkheid: ik heb intussen een vriendin met wie ik heel gelukkig ben. (lacht) Hoe dan ook, toen ik op zoek ging naar een vocalist, herinnerde ik me onze gesprekken over muziek.

Deed jij al iets met muziek, Victoria?

Barracato: Ik speelde piano en gitaar en zat in een coverband, niks serieus. Ik wilde wel, maar het ontbrak me aan lef. César heeft me echt moeten pushen. In het begin zong ik zo. (zingt iets onverstaanbaars in een piepstemmetje)

Laloux: En toen begon je plots te schreeuwen.

Barracato: Ik schrok er zelf van!

Dat Italiaans geroep werkt héél goed.

Barracato: Mijn vader is Siciliaans, maar ik ben opgevoed in het Frans. Pas op mijn achtste heb ik zelf beslist om Italiaans te leren. Ik spreek het dus vrij vlot, maar met een gek accent. Blijkbaar vinden mensen dat net leuk.

Laloux: Een beetje zoals Axelle Red die in het Frans zingt.

Barracato: De Italianen vinden ons trouwens ook heel exotisch. Sommigen denken dat ik Pools ben. (lacht)

Je vader is Frédéric François, zowat de Willy Sommers van Wallonië. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar volgens Wikipedia is hij de tweede bestverkopende artiest van België. Net na Adamo en vóór Jacques Brel.

Barracato: Toen ik geboren werd in Luik, stond hij op het podium van de Olympia in Parijs. Tussen de nummers door ging hij backstage polsen of ik er al was. (lacht) In Vlaanderen kent niemand hem, maar in Wallonië en Frankrijk is hij een ster. Nog steeds: hij scoort al hits sinds de jaren zeventig, maar hij blijft druk bezig.

Laloux: Ik kende hem vooral van Je t’aime à l’italienne, maar intussen ben ik dieper in zijn oeuvre gedoken. Het grappige is: ik wist van niks toen ik Victoria leerde kennen. Pas toen we al maanden samenwerkten, kwam ik erachter wie haar vader is. Via iemand anders, nota bene.

Barracato: Ik was er nogal low profile over.

Wat vindt hij van Ada Oda?

Barracato: Hij is grote fan.

Laloux: Af en toe komt hij naar een concert. Om vervolgens zélf de show te stelen en selfies te laten nemen.

Barracato: Als ik hem vertel dat we in een of andere Franse stad gaan spelen, antwoordt hij: ‘Daar heb ik ook nog gespeeld, maar dan in een grotere zaal.’ Dat plaatst de dingen in perspectief. (lacht)

Laloux: Tegelijk levert hij ons ook nieuwe fans op. Je moet onze Facebookpagina maar eens checken. Die gigantische gifs onder onze posts? Allemaal Frédéric François-fans.

Los van de taal: in hoeverre beïnvloeden je Siciliaanse roots het geluid van Ada Oda?

Barracato: We voelen ons toch vooral verwant aan Angelsaksische rock. Maar ik ben opgegroeid in een muzikale familie die constant naar Siciliaanse muziek luisterde. Dat sluipt er onvermijdelijk in. (denkt na) Onze melodieën klinken soms wat Italiaans. IL Caos eindigt bijvoorbeeld met een groots refrein waarop ons publiek al eens spontaan een vreemde Siciliaanse volksdans uitvoert.

Het is een vreemde vaststelling: Franstalige Belgische bands breken hier moeilijk door, maar in het Italiaans lukt het blijkbaar wel.

Laloux: Gent of Aarlen: het maakt niks uit, ze verstaan ons toch niet. (lacht) Het klopt wel wat je zegt. Bij mijn vorige bands voelde ik die grens wél heel erg. Brns had ook wat succes in Vlaanderen, maar meestal blijven onze culturen gescheiden.

Barracato: Ada Oda draait vooral om de vibes. Ik heb overwogen om de songs uit te leggen in mijn bindteksten, maar stiekem vind ik het leuker om verwarring te zaaien. Zo hebben we een vrij banaal nummer over mijn kat, maar zing ik het zo agressief dat het heel dramatisch lijkt.

Laloux: De meeste luisteraars verstaan één of twee woorden en bouwen daar hun eigen verhaal rond.

Barracato: Of ze dénken dat ze de lyrics kennen en zingen fonetisch mee. Ook héél amusant.