De Britse buzzband English Teacher is meer post-lame dan post-punk

In het lang Sports Team. Wet Leg. Dry Cleaning. Blijkbaar hebben Britten met gitaren een zwak voor banale bandnamen. Aan dat lijstje mag u nu English Teacher toevoegen. Het Britse viertal leerde elkaar kennen aan het conservatorium van Leeds, gaf zijn eerste social distancing-concerten in 2020, debuteerde een jaar later met de niet-r&b-single R&B en voegde daar nog een jaar later de ep Polyawkward aan toe. (Een verwijzing naar ‘polyorchid’, de medische term voor iemand met meer dan twee testikels.)

Vanwege hun snedige gitaren en deadpan zanglijnen worden ze vaak ietwat gemakzuchtig onder postpunk gecategoriseerd. Zelf noemen ze hun muziek liever ‘arts indie’, ‘silly noisy guitar music’ of ‘post-lame’. Hoe dan ook, English Teacher balanceert tussen cynisme en oprechtheid, sociale kritiek en absurde humor en surreële proza en dagboekfragmenten over dagdagelijkse beslommeringen. (‘I am the world’s biggest paving slab and the world’s smallest celebrity’, zingt frontvrouw Lily Fontaine droogjes in The World’s Biggest Paving Slab.) Een evenwichtsoefening die hen op mooie plekken brengt. Ze stonden op het podium van Glastonbury en in het voorprogramma van Yeah Yeah Yeahs, Parquet Courts and Yard Act. Ze ruilden hun indielabel in voor Island Records, dat ook The Last Dinner Party, The Killers en Shawn Mendes huisvest. Hun Nearly Daffodils werd onlangs door Time uitgeroepen tot de zevende beste song van 2023. En volgens NME wacht hen in 2024 werelddominantie. Een old-school Britse buzzband, dus.

Een willekeurige quote ‘Soms voelt surrealisme net herkenbaarder aan, omdat het leven zelf zo raar is.’

In concert op 19.01 op Eurosonic Noorderslag, Groningen, op 13.02 in Cactus Café, Brugge en op 14.02 in Trix Bar, Antwerpen.