De boodschap van Becca Mancari’s nieuwe plaat: ‘Word wakker, hou van jezelf’

Als prille twintiger werd de Amerikaanse singer-songwriter door homofobe ouders aan de deur gezet.

‘I remember the first time my dad didn’t hug me back’, zingt Becca Mancari in het liedje First Time, terug te vinden op de lp The Greatest Part (2020). Mancari’s diepchristelijke ouders reageerden zoals gevreesd op de dag waarop hun dochter uit de kast kwam. Mancari, eenentwintig, vloog onverbiddelijk aan de deur en mocht lange tijd de rest van de familie niet meer ontmoeten. Na talloze omzwervingen lonkte Nashville – muzikantenstad bij uitstek – elf jaar geleden als een nieuwe thuis. Lieden zoals Julien Baker (Boygenius), Brittany Howard (Alabama Shakes) en Paramore-leden Hayley Williams en Zac Farro werden hechte vrienden met wie Mancari podium of studio deelde. In 2017 volgde het lp-debuut Good Woman.

Als kind wist ik al vroeg dat ik anders was, en dat ik daarover moest zwijgen. Mijn grootste angst was in de steek gelaten te worden. Dat is precies wat er later is gebeurd.

Opvolger The Greatest Part luidde een kentering in voor de genderfluïde indiefolkrockartiest(e). Mancari voerde bij het schrijven van liedjes totale openheid in. Want alleen zo konden trauma’s en taboes stukje bij beetje worden ontmanteld en andere queer personen een hart onder de riem worden gestoken. ‘Ik wil de artiest zijn in wie ik vroeger zelf graag steun had gevonden’, stelde Mancari toen vastberaden.

Eind goed, al goed? Nee, want het leven verloopt zelden netjes afgetekend als in een Hollywoodfilm. Mancari bleef het moeilijk vinden om de eigen identiteit te accepteren, en voelde zich tijdens de coronapandemie alle bestaansredenen als muzikant ontnomen. Over dat slepende mentale gewoel, een alcoholverslaving die moest worden aangepakt en de zware ziekte van moeder Mancari – die tot een gedeeltelijke verzoening leidde – gaat Becca Mancari’s nieuwe plaat Left Hand.

Je hoort muzikanten soms toeteren dat ze voor een plaat alle beperkingen overboord hebben gekieperd. Bijna altijd doelen ze dan op de vorm: instrumenten, klanken, productie. Bij jou gaat het om emoties.

Becca Mancari:(knikt) Ik heb deze nieuwe songs geschreven met de onbevangenheid van een klein kind dat nog niet heeft geleerd op zijn of haar woorden te letten. Wat ik ook voelde of wilde: het was helemaal mijn eigen keuze, mijn verantwoordelijkheid. Dat deed ontzaglijk veel deugd. Sinds ik in 2015 muziek begon uit te brengen, ben ik voortdurend op tournee geweest. Maar tijdens de pandemie werd ik tot de gevangenis van mijn eigen huis veroordeeld. Helemaal op mezelf teruggeworpen speelde ik niets meer klaar. Ik kon geen songs meer schrijven en voelde hoe mijn transformatie zich voltrok (Mancari uitte zich pas enkele jaren geleden als genderfluïde, nvdr.). Mijn moeder had bovendien kanker, dus reisde ik bijna twee jaar lang heen en weer tussen Nashville en Pennsylvania om aan haar zijde te staan. Allemaal indringende ervaringen. Maar die leidden me als het ware terug naar de muziek en naar wie ik ben. Om mezelf te accepteren, besefte ik, mocht ik geen enkel emotioneel potje meer dicht laten.

In It’s Too Late geef je toe verschillende keren zelfmoord te hebben overwogen. De lovesong Eternity barst dan weer van de levensvreugde. Van ongeremdheid gesproken.

Mancari:(lacht) Misschien heeft de succesvolle behandeling van mijn dwangstoornis dat teweeggebracht. Niet elke artiest voelt de neiging om over de diepste zielenroerselen te schrijven. Maar het kan er wel voor zorgen dat andere mensen, die moeite hebben om die woorden te vinden, zich daaraan optrekken. Dat is een belangrijk inzicht voor een liedjesschrijver. Ik ben blij dat je Eternity aanhaalt. Ik zing daarin: ‘I wanna know what it feels like to love you.’ Dat verlangen stond ik mezelf heel lang niet toe. De dwangstoornis verhinderde dat ik me openstelde voor liefde.

Heeft het moment bezingen waarop je vader je letterlijk wegduwde jou drie jaar geleden geholpen?

Mancari: Ja. Als kind wist ik al vroeg dat ik anders was, en dat ik daarover moest zwijgen. Mijn grootste angst was in de steek gelaten te worden. Dat is precies wat er later is gebeurd. Doorheen jaren van onderdrukking leer je een deel van jezelf te miskennen. Om dan eindelijk vrijuit te kunnen praten over wat er in je omgaat, is zó bevrijdend. Niet alleen voor mezelf, ook voor anderen. Als ik muziek maak, voel ik de grootste vrede met mezelf. Maar ik stond ervan versteld hoeveel impact liedjes kunnen hebben. Onvoorstelbaar. Intimiderend ook. Ontelbare ouders zijn naar mij toe gekomen nadat ze First Time hadden gehoord, dat liedje over mijn vader. In tranen, beschaamd omdat ze hun transdochter of homozoon zo moeilijk konden aanvaarden.

Hoe reageerden jouw ouders?

Mancari: Ze waren overstuur. Maar ach, mijn ouders zijn de koppigste mensen die ik ken. (lacht) Het blijft vreemd. Ze hebben me van kleins af aan bijgebracht om mijn naasten lief te hebben. Daar houd ik me tot vandaag aan. Op de nieuwe plaat richt ik mij in I Needed You tot mijn moeder: ‘Did you need me like I needed you?’ Ik realiseerde me dat niemand werkelijk alleen is in het leven. We beïnvloeden elkaar. Zelfs het feit dat ik thuis ben moeten vertrekken, heeft mijn ouders onvermijdelijk doen nadenken over het soort mens dat ze willen zijn. Ze geloven nog steeds dat wat afwijkt van hun goddelijke norm een volledige ontkenning is van alles waar ze hun leven lang in hebben geloofd. Tijdens die periode waarin ik mijn zieke moeder ging bezoeken, heb ik mijn ouders verteld hoeveel pijn het deed dat ze me niet aanvaarden zoals ik ben. Liefde moet onvoorwaardelijk zijn. Ik hou van mijn ouders, maar dat is nog steeds niet helemáál wederzijds, helaas. Dat wil ik als queer ook kwijt in mijn muziek: verwacht niet dat alles koek en ei zal worden wanneer je tegenover je ouders eerlijk bent over je identiteit.

Voor lezers het verkeerde idee krijgen: de meeste van je songs klinken helemaal niet zwaarwichtig. Je gaat inhoudelijk diep, maar het is de bedoeling dat zowel jij als de luisteraars daar een goed gevoel aan overhouden.

Mancari: Klopt! Er staan veel lieflijke, melodieuze momenten op Left Hand. Toch wilde ik deze keer ook mentale chaos verklanken, je meetrekken in mijn hoofd wanneer panische angst mij overspoelt. Zoals in het titelnummer.

Dat is zonder twijfel het meest beklijvende moment van de plaat. Je klinkt compleet ontredderd.

Mancari: Die song heb ik hier thuis opgenomen, met alleen een zangmicrofoon, rechtstreeks in mijn computer via GarageBand. Het was een heel emotionele dag: 24 mei 2022, de dag van die schietpartij in een basisschool in Uvalde, Texas. Daar was ik zó door getroffen dat ik voelde dat ik iets moest zeggen. Het nummer is pure stream of consciousness, niets daarvan had ik eerst opgeschreven. Je hoort mij in de microfoon spreken op een loop van vier orgelakkoorden, en dat is het. Als we de eenzaamheid, het verdriet en de zelfhaat die in elk van ons schuilt niet genezen, zal er altijd geweld uit voortspruiten. Tegenover jezelf, anderen, de planeet. Word wakker, hou van jezelf: dat is de boodschap van deze plaat.